Οι mousikes ebeeries είναι παντού! Ο Νίκος “Δάσκαλος” Φουρμούζης βρέθηκε στη συναυλία που έδωσε στις 7 Ιουνίου στο Μιλάνο, ο Μεγάλος Bruce Springsteen και μας παραθέτει τις εντυπώσεις του..
Μια ψιλή βροχούλα που χτυπάει στο παρμπρίζ του Mitsubishi ASX του Αλμπέρτο καθώς είμαστε στον αυτοκινητόδρομο Τορίνου-Μιλάνου γεννάει μια ελαφριάν ανησυχία στην τετραμελή Ιταλο-Ελληνική παρέα: «κι αν βρέξει τι θα κάνουμε;» Η απάντηση έρχεται αβίαστα: «θα γίνουμε μούσκεμα!!» Μήνες αναμονής, σχέδια επί σχεδίων φτάνουν στο τέλος τους σε λίγες ώρες, με μια βροχούλα θα κολώσουμε τώρα; Χα!
Η ώρα είναι τρεις το μεσημέρι και έξω απ το επιβλητικό San Siro ατμόσφαιρα πανηγυριού: δεκάδες πάγκοι με μπλουζάκια, κασκόλ, σημαίες, μπαντάνες και άλλα απαραίτητα αξεσουάρ αλλά και γαργαλιστικές μυρωδιές απ τις επίσης δεκάδες paninotece (η Ιταλική εκδοχή του δικού μας βρώμικου, αλλά παιδιά καμία σχέση-εδώ μιλάμε για σχεδόν γκουρμέ καταστάσεις). Ακόμα, συνεχώς στ αυτιά σου φωνές: “compro biglietti, compro biglietti!” (αγοράζω εισιτήρια) από διάφορους σκοτεινούς τύπους που ελπίζουν να τα πουλήσουν στους απελπισμένους της τελευταίας στιγμής. Εμείς όμως μόνο απελπισμένοι δεν είμαστε και σε λιγάκι βρισκόμαστε στις θέσεις μας. Καθώς κερκίδες και αρένα σιγά-σιγά γεμίζουν, ένα πράγμα μου κάνει εντύπωση: ένα κομμάτι της αρένας είναι μια υπερυψωμένη πλατφόρμα προορισμένη για ανθρώπους σε αναπηρικές πολυθρόνες, η οποία θα είναι κι αυτή σε λίγο γεμάτη!
Οχτώμιση η ώρα … στα μεγάφωνα το ‘Once Upon a Time In America’ του Morricone και τα μέλη της E Street Band παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή: η Soozie Tyrell στο βιολί, o Gary Tallent στο μπάσο, ο Nils Longfren στην κιθάρα, ο Max Weinberg στα ντραμς, ο Jake Clemons, ανιψιός του μεγάλου απόντα Clarence Clemons στο σαξόφωνο… προτελευταίος βγαίνει ο Stevie Van Zandt με το χαρακτηριστικό του μαντήλι στο κεφάλι και, καθώς τα ντραμς και τα υψωμένα χέρια του Van Zandt δίνουν το ρυθμό, βγαίνει μπροστά ο Springsteen με την αγαπημένη του Telecaster και φωνάζει στους περίπου εβδομήντα χιλιάδες : “Ciao Milano! Siete pronti?” (είσαστε έτοιμοι;) ξανά και ξανά, και το riff του ‘We Take Care of Our Own’ γεμίζει το στάδιο. Η μαγεία έχει αρχίσει…
Ακολουθεί το ‘Wrecking Ball’, μη ξεχνάμε ότι η φετινή περιοδεία είναι αφιερωμένη σ αυτό, και καπάκι η γνώριμη εισαγωγή του ‘Badlands’… χιλιάδες βάτ από την μπότα του “Mighty Max” Weinberg και το μπάσο του Gary Tallent ξεχύνονται από τα σαν τσαμπιά κρεμασμένα ηχεία και φτάνουν στο στομάχι μας, στο μυαλό μας, στην ψυχή μας και ,έστω γι αυτές τις λίγες στιγμές, διώχνουνε μιζέρια, σκοτούρες, μνημόνια, δάνεια… η θάλασσα των χεριών μπροστά στη σκηνή κυματίζει φρενιασμένα: “Poor man wanna be rich, rich man wanna be king, and the king ain’t satisfied till he rules everything..” συνοπτικά τα αίτια που έχουνε φέρει τον κόσμο όλο στη σημερινή κατάσταση;
Θ’ ακουστούν κι άλλα κομμάτια απ το “Wrecking Ball” και ο κόσμος θα τα αγκαλιάσει –είναι απίστευτο το θέαμα των χιλιάδων κινητών που έχουν αντικαταστήσει τους αναπτήρες, δίνοντας μιαν εντύπωση έναστρου ουρανού στη διάρκεια του ‘Jack of All Trades’ – αλλά είναι με τα παλιά, τα αγαπημένα, που θα γίνεται ο χαμός, και αυτά έρχονται απανωτά: ‘Candy’s Room’, ‘Darkness on the Edge of Town’, κι άλλα, κι άλλα… στη διάρκεια του ‘No Surrender’, η γιγαντοοθόνη ζουμάρει σ ένα πανό που προτρέπει τους κατοίκους της σεισμόπληκτης Reggio Emilia να μην παραδοθούν… στο ‘Waiting on a Sunny Day’, το Aφεντικό κατεβαίνει κάτω στο κοινό και παίρνει αγκαλιά ένα κοριτσάκι, θα ναι δε θα ναι καμιά δεκαριά χρονών, το ανεβάζει στη σκηνή και του δίνει το μικρόφωνο.. μήνυμα ελπίδας για μια ηλιόλουστη μέρα από μια παιδική φωνούλα.
Λίγο αργότερα, το κλίμα αλλάζει: ο Bruce κάθεται στο πιάνο για να πει μόνος του το ‘The Promise’ και αμέσως μετά το ‘The River’, σ αυτή την εκτέλεση που τόσο ταιριάζει στις ματαιωμένες ελπίδες και το διαλυμένο αμερικάνικο όνειρο που εκφράζει αυτό το τραγούδι… όμως δε θα μείνουμε στη μαυρίλα: ακολουθούν ‘The Rising’ (γραμμένο μετά τις 9/11), ‘Radio Nowhere’, ‘We Are Alive’, ‘Land of Hope and Dreams’, τραγούδια θυμωμένα, καταγγελτικά, αλλά και γεμάτα αγάπη για την πατρίδα του, το λίκνο του καλύτερου και του χειρότερου, όπως έχει πει ο Leonard Cohen.
Η ώρα περνάει, η μπαταρία στη βιντεοκάμερά μου έχει προ πολλού εξαντληθεί, αλλά η μπαταρία στην ψυχή αυτού του ανθρώπου δε δείχνει το παραμικρό σημάδι εξασθένισης : ‘Rocky Ground’, ‘Born In The USA’ (ναι, αυτό που ο ηλίθιος ο Ρήγκαν το πέρασε για πατριωτικό εμβατήριο, μη καταλαβαίνοντας λέξη απ τους στίχους του που μιλούσαν για τα αδιέξοδα των βετεράνων του Βιετνάμ), ‘Born To Run’,’ Cadillac Ranch’, ‘Hungry Heart’, ‘Bobby Jean’, ‘Dancing In The Dark’, όλα απνευστί, χωρίς την παραμικρή παύση ανάμεσά τους! Οι προβολείς του σταδίου έχουν φωτίσει την αρένα, σημάδι ότι η συναυλία πάει προς το τέλος της, αλλά το αφεντικό εκεί: αεικίνητος, ακατάβλητος, ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες που τον φέρνουν από το ύψος της σκηνής στην αγκαλιά του κοινού, τους προτείνει την κιθάρα του να παίξουν, ξαπλώνει εξαντλημένος τάχα και μπουγελώνεται από τον Stevie για να ξανασηκωθεί και να συνεχίσει.. κι άλλο, κι άλλο : ‘Tenth Avenue Freeze-Out’, ‘Glory Days’… κάποτε όμως πρέπει να τελειώσει, όπως όλα τα όμορφα σ αυτή τη ζωή… Έτσι, μετά το ‘Twist And Shout’, ο Bruce και η παρέα του θα μας χαιρετήσουν για μια τελευταία φορά και θα αποσυρθούν στο βάθος της σκηνής που πια σκοτεινιάζει…
Το στάδιο σιγά-σιγά αδειάζει, οι roadies έχουν κιόλας σκαρφαλώσει στις σκαλωσιές ξηλώνοντας φωτιστικά και ηχεία, αλλά η Ale, o Stefano ,o Alberto και η αφεντιά μου δε λέμε να το κουνήσουμε, εκείνοι για το Τορίνο κι εγώ για το σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου και την πατρίδα.. θέλουμε να κρατήσουμε όσο γίνεται ζωντανές αυτές τις κοντά τέσσερεις ώρες που ζήσαμε. Όπως έλεγε κι ένα πανό απλωμένο στην κερκίδα, κοντά στη σκηνή: THANKS BRUCE!!!
Υ.Γ. Tελικά δεν έβρεξε, αλλά και να βρεχε, μήπως θα το χαμε πάρει χαμπάρι;;
Photos by Nikos Fourmouzis and Alberto Solitro
