Thank God…We have Internet. Αυτός ο πρόλογος πάει στην δυνατότητα που μας παρέχει αυτό το μέσο σε απεριόριστους τόνους πληροφορίας. Χάρη στο internet λοιπόν ανακάλυψα τους Ελβετούς Ginger.
Οι Ginger έχουν κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ. Το “Going Through Arlanda” το 2009 και το “Seahorse” φέτος. Καλό το “Seahorse”. To “Going Through Arlanda” όμως είναι ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΣ! Με αυτήν την κυκλοφορία θα ασχοληθούμε σε αυτήν την παρουσίαση.
Οι Ginger σε αυτήν την κυκλοφορία τους και εν γένει στην παρουσία τους, έχουν ενσωματώσει πολλά διαφορετικά στοιχεία της ροκ από την ποιο δημιουργική της δεκαετία (65-75). Ακούμε σε ένα άλμπουμ rock, ψυχεδελικό ροκ, blues ροκ, progressive ροκ, τζαζιές και όποιο άλλον χαρακτηρισμό έχω παραλείψει μέσα θα τον βρούμε. Έχουν καταφέρει να εξωτερικεύσουν το πνεύμα από τα τέλη του 1960 μέχρι τα τέλη του 1970, και συνεπώς δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι το όνομα «ψυχεδελικό bluesrock» χαρακτηρίζει την μουσική τους.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ είναι το “Τ-10”. Στην αρχή, ίσως να πιστεύετε ότι είστε σε ένα νοσταλγικό ταξίδι μαζί με τους Journey. Σιγά σιγά αλλάζει κατεύθυνση και ξαφνικά πιάνετε τον εαυτό σας να περιβάλλεται από χώρες της Λατινικής Αμερικής μέσα από τζαζ-χρωματισμένους ήχους μιας τρομπέτας. Προς το τέλος ένας νεαρός David Bowie έρχεται και, αναπόφευκτα, έχει κανείς την εντύπωση ότι το “Hunky Dory” αναπαράγεται τη δεδομένη στιγμή. Αυτό μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά λειτουργεί εξαιρετικά καλά.
Στην συνέχεια έχουμε το “Who Are You” μια κλασική ροκιά της αγαπημένης δεκαετίας, που ακούγοντας το σου έρχονται στο μυαλό κατευθείαν οι Who. Τo καταπληκτικό “Flesh and Skin” μετά, μας δίνει την δυνατότητα να ονειροπολήσουμε στην αρχή, αλλά από την μέση και μετά έρχεται ένα καταπληκτικό jamάρισμα – μουσικός διάλογος από τους δύο κιθαρίστες. Πράγμα που τους κάνει να είναι από τα must see συγκροτήματα για live εμφάνιση, αν και εφόσον έρθουν στην Ελλάδα.
Το “Raja” είναι η σύνδεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, όπως πολλές φορές είχε γίνει και στην αγαπημένη δεκαετία. Η κιθάρα συνδέεται άψογα με το σιτάρ και μέχρι το τέλος του κομματιού έχουμε περάσει σε funky jazz ύφος. ΑΠΛΑ ΘΕΪΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ.
Οι καθαρές blues στιγμές του άλμπουμ είναι το “Rosie” και το «Crosstown Bar Blues” που φέρνουν στο νου Johnny Winter Band ή BB King, αλλά αν το τραβήξω παραπέρα θα έλεγα ότι ειδικά το “Rosie” είναι ο τρόπος που έπαιζαν ο Jimmy Hendrix και οι Led Zeppelin τις δικές τους μπλουζιές.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Ginger έχουν καταφέρει να αναβιώσουν τη χρυσή εποχή του ψυχεδελικού progressive ροκ με τη βοήθεια ενός εξαιρετικά πολύπλευρου άλμπουμ. Είναι ακριβώς επειδή αυτή η μπάντα έχει τις τεχνικές δυνατότητες, αλλά και την απαραίτητη αυθεντικότητα για ένα τέτοιο εγχείρημα. Το “Going Trough Arlanda” ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση και στυλ.
Μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ κυκλοφορία από όλες τις απόψεις.