Το 2009 οι Mastodon κυκλοφόρησαν ένα δίσκο  -τον τέταρτο τους- που μου χε πάρει τα μυαλά τελείως. Βέβαια όχι μόνο εμένα, καθώς το ‘Crack The Skye’ αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς και θεωρήθηκε ένας από τους καλύτερους δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας, και σίγουρα η καλλιτεχνική κορυφή του συγκροτήματος. Από το ουσιαστικό ξεκίνημα τους το 2004 και το εξαιρετικό ‘Leviathan’, κάθε κυκλοφορία τους άγγιζε μία ακόμα κορυφή με επιστέγασμα τον προ διετίας τελευταίο δίσκο… μέχρι τον επόμενο!

Το ‘The Hunter’ κατάφερε αυτό που πολλοί δε περίμεναν.. Κοιτάει κατάματα το ‘Crack The Skye’ και μόνο ο χρόνος θα δείξει αν το ξεπεράσει. Χωρίς τα άνω των δέκα λεπτών έπη όπως στον τελευταίο δίσκο (The Czar, Last Barron), με 13 κομμάτια που μετα βίας ξεπερνούν τα 4 μιση λεπτά κατά μέσο όρο, είναι πολύ πιό άμεσο αλλά εξίσου πολύπλοκο, καθώς οι αλλαγές ρυθμών και riffs είναι διαδοχικές σε βαθμό που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ακόμα ένα δίσκο. Θέλει τα ακούσματα του ώστε να ‘μεγαλώσει’ μέσα σου, αλλά από τη στιγμή που μπείς στο πνεύμα του, δε θα θες να σταματήσεις την ακρόαση.

Κομμάτια όπως τα Βlack Tongue (με το καταπληκτικό video clip), Curl Of The Burl, The Sparrow, Octopus Has No Friends, Dry Bone Valley (βασικά όλος ο δίσκος),είναι εξαιρετικά και πολλές μπάντες θα σκότωναν να τα έγραφαν αυτές, αλλά αυτό που για μένα κλέβει τη παράσταση ειναι το ανατριχιαστικό ομώνυμο κομμάτι. Αφιερωμένο στη μνήμη του αδελφού του τραγουδιστή- κιθαρίστα Bret Hinds, o oποίος σκοτώθηκε κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων σε κυνήγι (εξ ου και ο τίτλος) και συνεχίζει τη δυσάρεστη παράδοση που έχουν ‘δημίουργήσει’ εσχάτως -μια τραγωδία ανά δίσκο, είναι μια μελαγχολική σύνθεση από τις κορυφαίες του σχήματος. Ενός σχήματος που αποδεικνύει ότι ανήκει στα κορυφαία στον metal χώρο και όχι μόνο.

Χρειάζεται να πω περισσότερα? Σίγουρα μια από τις 3 καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς που διανύουμε, η οποία ξεκίνησε αναιμικά, αλλά από τον ‘Αυγουστο και μετά μας τροφοδοτεί με εξαιρετικούς δίσκους. Σας τον συστήνω ανεπιφύλακτα!