Ήταν μια συναυλία με τεράστιο χρόνο προσμονής. Από το άκουσμα την αναγγελίας για την συναυλία τους, η προσμονή χτύπησε κόκκινο. Απόδειξη, οι ατελείωτες φορές που έπαιξαν μέσα από το On the Rocks και οι Σκωτσέζοι Mogwai και οι Γάλλοι Kwoon. Μεγάλο ρόλο στην ανυπομονησία για την συναυλία αυτή έπαιξε και η ματαίωσή της τον περασμένο Οκτώβριο λόγο της απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας.
Η ώρα έφτασε λοιπόν το περασμένο Σάββατο 21/01. Από νωρίς στο Fuz για να πιάσω την καλύτερη δυνατή ακουστική θέση….δίπλα στον ηχολήπτη δηλαδή. Είναι από τις συναυλίες που ο ήχος παίζει τεράστια σημασία, καθώς το ορχηστρικό ύφος και των δύο συγκροτημάτων απαιτεί τουλάχιστον καλό ήχο. Το αποτέλεσμα …στην καλύτερη περίπτωση μέτριος ήχος. Για το set list των Κwoon θα έλεγα σχεδόν μέτριος και για τους Mogwai μετριότατος. Έχω βαρεθεί να λέω για τον ήχο στις εν Ελλάδι συναυλίες, για αυτό και το προσπερνάω αμέσως, ως το μοναδικό μελανό σημειο της βραδιάς.
Την βραδιά άνοιξαν οι Kwoon, λοιπόν, οι οποίοι βγήκαν στην σκηνή για μια ώρα και κάτι. Πολύς χρόνος για ένα support group, αλλά το άξιζαν και με το παραπάνω. Από την πρώτη νότα του setlist τους (κυρίως από “When the flowers were singing” αν και δεν έχω εντρυφήσει τόσο στην μουσική τους ώστε να καταλάβω τι έπαιξαν) το μυαλό μου χάθηκε στην μουσική τους, στην παθιασμένη σκηνική τους παρουσία και στον «έντιμο» τρόπο αντιμετώπισης του κοινού. Ήταν μια ώρα που την κέρδισαν μόνοι τους, χωρίς να μας κάνουν να λέμε το κλισέ « αντε να φεύγουν να δούμε τους παιχταράδες» και λοιπές τέτοιες ατάκες. Μπράβο τους και πάλι μπράβο τους!!
Γύρω στις 11 παρά βγήκαν και οι Mogwai. Επιτρέψτε μου….ΑΠΛΑ ΕΣΠΕΙΡΑΝ!!!!. Δεν είμαι και ο ποιο αντικειμενικός άνθρωπος του κόσμου
για να μιλήσει για ένα live των Mogwai, ειδικά και με την ανυπομονησία που είχα για να τους δώ. Όλα μου ακούγονταν τέλεια. Ο τρόπος απόδοσης των κομματιών, η σκηνική παρουσία, το setlist, τα φώτα ακόμα και η ανταπόκριση του κόσμου. Το ευχαριστήθηκα και μαγεύτηκα. Δικαίως θεωρούνται από τις μεγαλύτερες μπάντες της post rock σκηνής . Αγαπημένες στιγμές τα White Noise, Rano Pano και How To Be A Werewolf. Δώσανε βάρος στην τελευταία κυκλοφορία τους “Hardcore Will Never Die, But You Will” και δικαίως για μένα, καθώς είναι η κυκλοφορία που αλλάζει τον ήχο τους.
Επίσης μου άρεσε πολύ που το εισιτήριο μειώθηκε και διατηρήθηκε χαμηλά και στο ταμείο του Fuz (28€) πράγμα που ζήτησαν οι ίδιοι, δείγμα σεβασμού στο ακροατήριο τους, εμάς δηλαδή, που περνάμε τόσο δύσκολες μέρες. Ένα κατακλείδι η προσμονή μου δικαιώθηκε και το ευχαριστήθηκα 100%.
