Τα έχουμε πει πολλές φορές. Ο Θανάσης πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. Εκεί έπρεπε να είναι η θέση του και το έργο του , για να γίνει ο κόσμος όμορφος και τα παιδιά να χαράξουν νέους δρόμους.

Πηγαίνω και σε σχολεία. Κυρίως για την απομυθοποίηση του καλλιτέχνη, αλλά και για τις αναπάντεχες, τρομερές ερωτήσεις που δέχομαι κάποιες φορές. Θυμάμαι μια περίπτωση που άρχισα να λέω στα παιδιά, πώς έγραψα τον “Πεχλιβάνη”. Τους είπα λοιπόν ότι ήμουν φαντάρος κι ότι έλειπα πολύ καιρό απ’ το σπίτι μου. Όταν πήρα τελικά άδεια κι επέστρεψα, περίμενα ότι θα γίνει χαμός, άμα τη εμφανίσει μου. Δυστυχώς για εμένα, εκείνη την ώρα οι δικοί μου παρακολουθούσαν την Πακίτα, ένα μεξικάνικο -μάλλον- σήριαλ. Χαρήκανε βέβαια αλλά, σε λίγο, προσηλώθηκαν πάλι στην τηλεόραση. Εκείνην τη στιγμή λοιπόν σκέφτηκα τον πατέρα μου, που μέχρι τα 20 του ήταν στα βουνά και βοσκούσε κατσίκια, και πώς αυτός ο άνθρωπος που ήταν διαρκώς μέσα στη φύση παραδόθηκε στην εικόνα. Φαντάστηκα λοιπόν, πώς θα ήταν αν κατέβαινε με ορμή ο αέρας απ’ την Κρανιά και σαν παλαιστής του έκανε λαβή για να τον συνεφέρει. Δύο μέρες μετά, με πήρε ο δάσκαλος του σχολείου και μου λέει: «Θανάση, μόλις τελειώσαμε την εκδήλωση ένα παιδί γύρισε στο σπίτι κι επειδή οι γονείς του έβλεπαν τηλεόραση πήγε και τους την έκλεισε. Υπάρχει κάτι άλλο να πούμε μετά απ’ αυτό;» (απόσπασμα συνέντευξης propaganda)


Επειδή σήμερα δεν θα έχετε δει κάτι πιο όμορφο, βάλτε ήχο και χαμογελάστε!

Διαβάστε ακόμα…

Χρόνια πολλά μεγάλε Θανάση | Δέκα τραγούδια για τον άνθρωπο που μας άλλαξε τον τρόπο σκέψης μας