Γράφει ο Θάνος Τεγόπουλος
Η αλήθεια είναι ότι πάντα μου άρεσαν οι βιογραφικές ταινίες. Μπορούσες μέσα από μια ταινία να μάθεις πάρα πολλά για τον πρωταγωνιστή. Για να σε τραβήξει και να δεις μια ταινία με την ζωή κάποιου, σημαίνει πως έχεις μια εικόνα και για το έργο του κυρίως αλλά και για τη ζωή του. Αυτό βέβαια ίσως να κρύβει και κάποιες εκπλήξεις, γιατί ίσως αλλά περιμένεις να δεις και άλλα τελικά βλέπεις. Άλλοτε οι βιογραφικές ταινίες είναι αντάξιες του μεγέθους του καλλιτέχνη και μπορούν σε τεράστιο ποσοστό να φέρουν στην οθόνη το μεγαλείο του και άλλες φορές να μην μπορεί να αποδοθεί κυρίως το συναίσθημα, έτσι όπως το έχεις μέσα σου.
Το να δεις τον Rami Malek στην μεγάλη οθόνη ως τον μύθο Freddie Mercury , δεν είναι εύκολο, ούτε είναι εύκολο να είσαι αντικειμενικός, ούτε να πιάσει η ταινία το συναίσθημα που σου δημιουργεί η φωνή του Freddie και τα τραγούδια των Queen. Τα κατάφερε όμως.
Πριν λίγο καιρό είδα την ταινία “Nina” .Η Δομινικανή ηθοποιός Ζόι Σαλντάνα αποκάλυψε ότι μετάνιωσε που πρωταγωνίστησε ως Νίνα Σιμόν, στην βιογραφική ταινία «Νίνα» για την ιέρεια της jazz, το 2016 :
“…Έχω ωριμάσει από τότε και είναι οδυνηρό. Σκέφτηκα τότε ότι είχα την άδεια επειδή ήμουν μια μαύρη γυναίκα και είμαι. Αλλά ήταν η Νίνα Σιμόν, και η Νίνα είχε μια ζωή και είχε ένα ταξίδι που θα έπρεπε και πρέπει να τιμηθεί με την πιο συγκεκριμένη λεπτομέρεια, επειδή ήταν ένα ιδιαίτερα λεπτομερές άτομο στη φωνή της, στις απόψεις της, στη μουσική και την τέχνη της. Και ήταν τόσο ειλικρινής. Άξιζε πολύ περισσότερα…”
Δεν κρύβω ωστόσο πως μου άρεσε η συγκεκριμένη ταινία, αλλά όταν μιλάμε για τη Νίνα Σιμόν, το να μπορέσεις να καλύψεις τη ζωή της και το έργο της σε 120-130 λεπτά είναι σχεδόν αδύνατο.
Αυτή είναι η παγίδα στις βιογραφικές ταινίες. Έτσι ένιωσα και πριν λίγες μέρες όταν πήγα στο σινεμά να δω το One love, για τον θρύλο Bob Marley.
Έβαλα στην θέση του σκηνοθέτη έναν μάγειρα που του δίνουν μια τεράστια κουζίνα με όλες τις ανέσεις, τα καλύτερα μαγειρικά σκεύη, μια τεράστια ποικιλία τροφίμων και του λένε, μαγείρεψε κάτι που θα μας τρελάνεις, έχεις στα χέρια σου τα καλύτερα υλικά και αυτός να φτιάχνει μια πολύ ωραία μακαρονάδα με κιμά.
Ο bon Marley δεν ήταν το could you be love και οι μπύρες που πίνουμε τα καλοκαίρια στα beach bars και ούτε η ρέγκε είναι μια μουσική για να στρίβεις τσιγάρα. Ο Bob Marley ήταν ένας θρύλος για τη Jamaica , ο κυρίως εκφραστής της ρέγκε μουσικής, με τεράστιο φιλανθρωπικό έργο και ακτιβιστικές απόψεις , με αγώνα κατά του ρατσισμού και με φιλοσοφία πως η βία και ο ρατσισμός νικιέται με αγάπη και μουσική.
Το θρυλικό album “Exodus” του bob Marley & των Wailers είναι αδύνατο να μπορεί να χωρέσει σε 20′ μιας ταινίας και δεν γίνεται να φτιάχνεις ταινία για τον bob και να μην μας δείχνεις το Uprising που περιέχει μέσα τις κομματάρες “Redemption song” & “Forever loving Jah” και που ουσιαστικά ήταν το τελευταίο album πριν τον θάνατο του Bob.
Με λίγα λόγια το One Love είναι μια ταινια που την βλέπεις αρκετά ευχάριστα , αλλά περίμενες πολλά περισσότερα για τον μύθο Marley και όχι μια τόσο επιφανειακή αναφορά στα σημαντικά γεγονότα της ζωής του. Είχε αυτό το κάτι που θα μπορούσε να σε κάνει να σηκωθείς και να χορέψεις αλλά νομίζω ως εκεί. Άλλωστε δεν πάνε και τοοοοσα πολλά χρόνια που πέθανε ο Bob, φαντάζομαι όπως υπάρχει άφθονο υλικό και θα μπορούσαν να μας δείξουν πιο εκτεταμένα flashback video από αυτά που μας έδειξαν.
Θα κλείσω με αυτό που είπα και πιο πάνω. Οι βιογραφικές ταινίες δεν μπορούν να σε αφήσουν απόλυτα ικανοποιημένο, μπορούν όμως να σε βάλουν έστω για λίγο δίπλα στη ζωή του πρωταγωνιστή. Αν το καταφέρει για 1,5 ώρα τότε είναι επιτυχημένη, αν μάθεις και δύο πράγματα, ακόμα καλύτερα!
