Με αφορμή την εμφάνιση του την Τρίτη 29/01 στο club του Σταυρού Του Νότου ο Βασίλης Φλώρος μιλάει στις mousikesebeeries και την Τόνια Σταυροπούλου (Με 2 Παλτά).
Πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη μουσική? Υπήρχε κάποιο έναυσμα από την οικογένειά σου?
Καλησπέρα παιδιά και σας ευχαριστώ από καρδιάς για τη φιλοξενία.
Η σχέση μου με τη μουσική ουσιαστικά ξεκινά από τα σπάργανα. Έζησα και μεγάλωσα σε ένα σπίτι πλημμυρισμένο από μουσική και μελωδίες. Δε θα ξεχάσω ποτέ μία χαρακτηριστική αναφορά του πατέρα μου. Οταν έβαζε το δίσκο από τα “Λυρικά” του Θεοδωράκη στο “πικάπ”, με χαρακτηριστικό εκείνο τον απίστευτο ήχο του τσέλου στο “Την πόρτα ανοίγω το βράδυ” του Τάσου Λειβαδείτη, εγώ χωνόμουν κάτω από την τραπεζαρία και έβγαινα μόνο αφού τελείωνε όλη η ακρόαση. Όλα αυτά τα ερεθίσματα έπεξαν νομίζω σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της μετέπειτα ανάγκης μου για έκφραση μέσω της μουσικής και του λόγου.
Ποιά ήταν τα ακούσματα σου σαν έφηβος και τι σε επηρέασε στο έργο σου?
Από που πραγματικά να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Από τα ηπειρώτικα μοιρολόγια στα μπλουζ της Νέας Ορλεάνης, από την κραυγή του Curt Cobain στα ρεμπέτικα, από το λόγο του Σαββόπουλου στην πένα των Άλκη Αλκαίου και Μανώλη Ρασούλη; Σίγουρα πάντως η λεγόμενη “σχολή της Θεσσαλονίκης” με κύριο εκπρόσωπο και πρωτεργάτη τον αείμνηστο Νικόλα Παπάζογλου έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο σμίλεμα της τραγουδοποιίας μου.
Η ανάγκη καταγραφής των τραγουδιών μου, με απώτερο σκοπό την επικοινωνία τους με τον κόσμο με ώθησε στο να ξεκινήσω το Νοέμβρη του 2007 την πρώτη δισκογραφική απόπειρα. Κακά τα ψέματα, η δισκογραφία, παρά τους ισχυρούς κλυδωνισμούς που δέχεται, παίζει ακόμη αυτό τον πολύ σημαντικό για τον καλλιτέχνη ρόλο. Είναι κάτι σαν πασαπόρτι, που σου ανοίγει την πόρτα των ζωντανών εμφανίσεων και το μοίρασμα με τις ανθρώπινες ψυχές. Ωστόσο, ο δρόμος μέχρι την τελική έκδοσή του ήταν δύσβατος. Από τις πιο σημαντικές δυσκολίες που συνάντησα ήταν το οικονομικό βάρος, που κατά κύριο λόγο ο ίδιος επωμίστηκα, η διαδικασία εύρεσης εταιρίας για να εκδόσω το υλικό αυτό και οι συμβιβασμοί που με πόνο ψυχής αναγκάστηκα να κάνω για να κυκλοφορήσει ο δίσκος.Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο τίτλος του πρώτου δίσκου. “Η γη γυρίζει φάλτσα” ήθελα να είναι ο τίτλος, λόγω ανωτέρας βίας όμως ( εννοώ την εταιρία με την οποία συνεργαζόμουν εκείνη την εποχή ) και με την απειλή να μην εκδοθεί ο δίσκος, τελικά ο δίσκος κυκλοφόρησε, με τον τίτλο “Στις όχθες της αυγής”. Αυτό που πρoείχε για εμένα όμως είναι να βγει ο δίσκος, καθώς έχω την πεποίθηση πως κάθε ανθρώπινη ψυχή συναντά τις μελωδίες και το λόγο που της αξίζουν.
Σε έναν τόσο ανταγωνιστικό κλάδο όπως είναι ο δικός σας, ο κύκλος των καλλιτεχνών και συναδέλφων σε βοήθησε στο ξεκίνημά σου? Πως προέκυψαν οι σπουδαίες συνεργασίες που έχεις στο βιογραφικό σου?
Είτε από άγνοια κινδύνου, είτε από πίστη σε αυτό που κάνω, είτε και για τους δυο λόγους, χτύπησα πόρτες σπουδαίων ανθρώπων του χώρου, που πάντα θαύμαζα για την πορεία και τοέργο τους. Κι αυτό μου βγήκε σε καλό. Αξίζει να αναφέρω δύο ανθρώπους στους οποίους οφείλω πάρα πολλά. Ο πρώτος είναι ο κύριος Γιώργος Νταλάρας. Ανθρώπινος και γήινος, χωρίς δημογερόντικους κομπασμούς και μακριά από κάθε είδους ανασφάλειες λόγω προσωπικής ματαιοδοξίας, ενδιαφέρθηκε και κινητοποιήθηκε άμεσα για την ουσία της δουλειάς μου, με αποτέλεσμα την ουσιαστική συνεργασία μας και την τελική έκδοση του δίσκου. Ο δεύτερος είναι ο Δημήτρης Μυστακίδης επίσης με τον οποίο στήσαμε από κοινού τον πρώτο δίσκο και λειτούργησε ως δάσκαλος και φίλος σε όλα τα στάδια της παραγωγής. Αξίζει τέλος να αναφέρω έναν ακόμη πολύ σημαντικό άνθρωπο και σπουδαίο βιολιστή, τον Κυριάκο Γκουβέντα, με τον οποίο συνεχίζουμε ακόμη τη συνεργασία στις ζωντανές εμφανίσεις.
Το μουσικό τοπίο, όπως αυτό διαμορφώνεται στην Ελλάδα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μικρογραφία του γενικότερου κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι. Ζούμε μία βίαιη προσαρμογή προς τα κάτω. Αυτό αφορά του χώρους, τα μεροκάματα των μουσικών, την ποιότητα των μουσικών παραγωγών. Η κατάρρευση των δισκογραφικών εταιριών ενισχύει τον ταξικό χαρακτήρα της μουσικής καθώς οι δημιουργοί καλούνται πλέον εξ’ ολοκλήρου να χρηματοδοτούν τις δουλειές τους, γεγονός που δυσκολεύει την αρτιότητα με την οποία βγαίνει μία παραγωγή στον κόσμο. Αυτό το νέο σκηνικό πάντως όπως διαμορφώνεται, είμαι πεπεισμένος ότι θα έχει περισσότερη δυσκολία, αλλά και περισσότερη αλήθεια, μιας και κύριως πυλώνας θα είναι το μοίρασμα με τον κόσμο, μέσω των ζωντανών εμφανίσεων κι όχι τα απρόσωπα επικοινωνιακά αναλώσιμα κατασκευάσματα που στήνουν οι διαπλεκόμενες εταιρίες με τους διάφορους τυχοδιώκτες μανατζαρέους και playlist-αρχους των μουσικών μέσων .
Ποιοί είναι οι συνάδελφοι σου που θαυμάζεις και πιθανώς να ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον?
Αυτό που με ενδιαφέρει δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά το έργο τους. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι ακολουθούν εντελώς διαφορετικό δρόμο από αυτό του έργου τους, καθώς κουβαλάνε τα πάθη και τις αμαρτίες τους. Το έργο τους όμως είναι το καθρέπτισμα της πιο αγνής πλευράς του εαυτού τους. Αυτό που με ενδιαφέρει λοιπόν για το άμεσο μέλλον είναι η επαφή με το έργο ανθρώπων, το οποίο θα με κινητοποιεί και θα με ερεθίζει ώστε να πιάσω το μολύβι ή το όργανο.
Τα προβλήματα της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα και όχι μόνο σε έχουν επηρεάσει σαν καλλιτέχνη? Από που αντλείς δύναμη να πας παρακάτω?
Η σημερινή κατάσταση πρώτα απ’ όλα με επηρεάζει ως άνθρωπο και ως πολίτη αυτής της χώρας, καθώς όπως όλοι μας βιώνω τα αποτελέσματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής στην καθημερινότητά μου. Κι όλα αυτά δε γίνεται να τα δούμε ξεκομμένα. Συν τοις άλλοις το έργο μας ως ψυχαγωγών γίνεται ακόμη πιο δύσκολο, καθώς πρέπει την ώρα της παράστασης να έχουμε τα ψυχικά απωθέματα να ψηλώσουμε έναν κόσμο, που δίνει πλέον από το υστέρημά του ζητώντας μέσω της μουσικής την ψυχική ανάταση. Αντιλαμβάνεστε τι δύσκολο που είναι αυτό για έναν καλλιτέχνη, δρώντας μέσα σε αυτήν την απόλυτη παρακμή της καθημερινότητας κα μέσα σε ένα κλίμα απόλυτης απαισιοδοξίας και αβεβαιότητας. Αυτά που συνεχίζουν να με κρατούν είναι η δύναμη της δημιουργίας, που πηγάζει από τη βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο και την πίστη ότι ένας άλλος κόσμος είναι όχι μόνο εφικτός αλλά κι επιβεβλημένος. Σε αυτό χαίρομαι να βλέπω όλο και περισσότερους συνοδοιπόρους. Και επειδή από μικρός βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, έχω πραγματική πίστη ότι όπως συνέβη με την επίπλαστη ευμάρεια των περασμένων ετών, έτσι ακριβώς ζούμε τις τελευταίες μέρες ενός ολόκληρου συστήματος που επιχείρησε να ξεζουμίσει υλικά και πνευματικά έναν ολόκληρο λαό.
Λόγω των δύσκολων συνθηκών στο χώρο σας, ένας καλλιτέχνης εκτός από μουσικός και τραγουδιστής, καλείται να παίξει και άλλους ρόλους. Πως το αντιμετωπίζεις εσύ αυτό?
Η αλήθεια είναι ότι ως τραγουδοποιός καλούμαι να αναλαμβάνω ρόλους που πολλές φορές δε γνωρίζω και οι οποίοι δυστυχώς με αποσπούν από την ενασχόληση με το καθαρά δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς μου, το να σκαρώνω δηλαδή στίχους και μουσική. Παρ’ όλα αυτά όμως το να αυτοδιαχειρίζεσαι πλέον αυτό που κάνεις σε προφυλάσσει από συμβιβασμούς και κακοτοπιές. Πλέον δουλεύοντας χωρίς ενδιάμεσους καρπώνεσαι ο ίδιος τους καρπούς των κόπων σου. Έχοντας τον πρώτο λόγο σε αυτό που κάνεις, το αποτέλεσμα είναι πιο αληθινό από ποτέ.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σου σχέδια στη δισκογραφία και επί σκηνής?
Ήδη βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο των ηχογραφήσεων του δεύτερου δίσκου, οποιός ευελπιστώ να κυκλοφορήσει σύντομα.
Ο τίτλος του θα είναι “Αλμαγέστη ενός χαμάλη”.
Η Αλμαγέστη αποτελεί το μεγαλύτερο και σημαντικότερο αστρονομικό σύγγραμμα της Αρχαιότητας. Ο όρος “Αλμαγέστη” προέρχεται από το αραβικό άρθρο «Αλ» και το επίθετο «Μεγίστη» πιθανώς λόγω του μεγάλου όγκου του (13 βιβλία) αλλά και της μεγίστης σπουδαιότητάς του.
Με τίτλο “Αλμαγέστη ενός χαμάλη” θέλω να τονίσω ότι τη μοναδικότητα και σπουδαιότητα κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, ο οποίος είναι πάντα ένα ένα ενεργό ηφαίστειο δημιουργίας, το οποίο αν και όταν εκρήγνυται μπορεί να κάνει θαύματα και να καταφέρςι το φαινομενικά αδύνατο. Στη νέα αυτή δουλειά επίσης κάνω προσπάθεια να αναδείξω δύο στοιχεία της γραφής μου που συνυπάρχουν και αλληλομάχονται. Είναι το λόγιο και το λαϊκό στοιχείο. Το αποτέλεμα θα δείξει αν τα κατάφερα.
Πρώτος σταθμός για τις χειμερινές σου εμφανίσεις είναι ο Σταυρός του Νότου Club στις 29/1. Τι ετοιμάζετε να παρουσιάσετε αυτή τη βραδιά?
Την Τρίτη στις 29 του Γενάρη θα έχω την χαρά να ανταμωθώ σε ένα γνώριμο και αγαπημένο μέρος, το Σταυρό του Νότου, με μια πολύ ιδιαίτερη μουσική παρέα ( Δημήτρη Τσεκούρα στο κοντραμπάσο, τον Κυριάκο Γκουβέντα στο βιολί, το Σωτήρη Καρκανιά στο πιάνο και την ακουστική κιθάρα και το Γιώργο Παππά στο στεριανό λαούτο και το ούτι ) και να συμπράξω επί σκηνής για πρώτη φορά με μια σπουδαία ερμηνεύτρια, την Ασπασία Στρατηγού. Σε αυτή τη βραδιά όσοι μας τιμήουν με τη παρουσία τους, θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν τραγούδια από την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά “Στις όχθες της αυγής”, πολλά ανέκδοτα τραγούδια από τη δεύτερη δουλειά που ήδη ετοιμάζουμε, καθώς επίσης τραγούδια από την προσωπική διαδρομή της Ασπασίας, αλλά και κάποια αγαπημένα τραγούδια της ανώνυμης και επώνυμης δημιουργίας. Στη συνέχεια ευελπιστούμε να διαλαλήσουμε τη μουσική μας πραμάτεια σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέρη της Ελλάδας, εκεί όπου οι μουσικές συναντούν τις ρίζες τους και οι ανθρώπινες ψυχές όσα μας μπουνατσάρουν την καρδιά και ψηλώνουν το νου. Το εγχείρημά μας δύσκολο, η πίστη μας όμως μεγάλη.