ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ

Άκουσα πολύ προσεκτικά τον νέο δίσκο του Παύλου Παυλίδη σε τραγούδια με σύνθεση του Γιάννη Μαρκόπουλου και μπορώ να πω πως είναι μια δουλειά που αξίζει να υπάρχει στην ελληνική δισκογραφία για έναν απλούστατο λόγο. Γιατί τέτοια έργα, τέτοια τραγούδια, τέτοιες συνθέσεις, δεν πρόκειται και δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστούν ή να σβήσουν από τις μνήμες κανενός.
Από την προηγούμενη Δευτέρα λοιπόν που κυκλοφόρησε έχω διαβάσει αρκετές απόψεις και φυσικά είναι όλες αποδεκτές. Γνώμες που κυριολεκτικά μιλάνε με τελείως απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τη συγκεκριμένη δουλειά και άλλες που την αποθεώνουν. Άρα αυτομάτως μιλάμε για έναν άκρως επιτυχημένο δίσκο. Όταν βέβαια μιλάμε για τον Παυλίδη, το να δημιουργήσει έναν δίσκο επιτυχημένο είναι κάτι που το έχουμε συνηθίσει.  Ο Παύλος άλλωστε ποτέ δεν φοβήθηκε φύγει από τα δικά του στάνταρ γιατί πολύ απλά ποτέ δεν έβαλε στάνταρ.
Δεν ξέρω αν είναι διασκευές ή επανεκτελέσεις ή όπως θέλει ας το πει ο καθένας αυτά τα 12 τραγούδια που θέλησε να κυκλοφορήσει στον δίσκο “Πέρα από τη θάλασσα”, ξέρω όμως πως αν πατήσεις το play να τον ακούσεις και περιμένεις ερμηνείες ή φωνές σαν την Μοσχολιού , τον Ξυλούρη, τον Γαργανουρακη κ.α. σίγουρα θα απογοητευτείς. Από την άλλη πάλι, αν άκουγα κάτι που θα ήθελε να μοιάσει στο πρωτότυπο τους σίγουρα δεν θα μου άρεσε.
Πολλοί λένε για ποιό λόγο να υπάρχουν τέτοιες διαφορετικές προσεγγίσεις σε τραγούδια που άφησαν ιστορία και έγιναν ύμνοι για γενιές. Η απάντηση είναι γιατί είναι μουσική και η μουσική απλά δεν έχει όρια, σύνορα, πατρίδες και ταμπέλες.
Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως δεν μου άρεσαν και τα 12 τραγούδια. Δεν μου άρεσε η Ρόζα η Ναζιαρα σε ηλεκτρικό ύφος γιατί το τραγούδι το συγκεκριμένο μιλάει για  μια λαϊκή μορφή και έτσι υπάρχει στη συνείδηση μου.
Αντιθέτως τραγούδια που από μόνα τους περιέχουν μεγάλη ένταση, ο Παύλος τα πλαισίωσε και ο ίδιιος με ένταση, αρκετό ηλεκτρισμό και δυναμισμό και τα τραγούδια του Μαρκόπουλου είναι τέτοια. Άλλωστε εδώ τραγούδησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος μέσα στο Ηρώδειο τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου σε εκείνες τις ιστορικές συναυλίες στον επιβλητικό χώρο του Ηρωδείου και μάλιστα σε τελείες διαφορετικές εποχές.
Ο Παύλος στο υπόμνημα του δίσκου περιγράφει ακριβώς τις σκέψεις του για αυτό το συγκεκριμένο εγχείρημα : “…Το πρώτο τραγούδι του, πάντως, που θυμάμαι να με τράνταξε ήταν “Τα λόγια και τα χρόνια”, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου. Η ερμηνεία του Γαργανουράκη ήταν, σχεδόν, πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Καταλάβαινες πως εδώ, τώρα, συμβαίνει κάτι κοσμογονικό για το ελληνικό τραγούδι. Ως τραγουδοποιός, κουβαλάω πάντα αυτό το βίωμα σαν βαρύ και πολύτιμο εσωτερικό φορτίο. Θυμάμαι, επίσης, το αλλόκοτο συναίσθημα από την ακρόαση του αινιγματικού “Ζαβαρακατρανέμια”. Σαν να άκουγα κάποιον μυστικό γλωσσικό κώδικα. Ένας αγαπημένος μου συγγενής είχε πικάπ. Ήταν δάσκαλος, ζούσαμε τα τελευταία χρόνια της χούντας και με βοήθησε να καταλάβω ότι το έργο του Μαρκόπουλου είχε να κάνει και με την πολιτική κατάσταση της χώρας. Όταν στην εφηβεία μου άκουσα το “Παραπονεμένα λόγια”, δεν χρειαζόμουν άλλες εξηγήσεις.
Όντας έφηβος, άρχισα να ακούω πολλή ξένη μουσική. Η υψηλή ένταση και η ενέργεια που είχαν τα αγαπημένα μου συγκροτήματα άλλαξε την οπτική μου για το τι μπορεί να χωρέσει μέσα σε ένα τραγούδι, αλλά ακόμη και τώρα, ακούγοντας τραγούδια όπως το “Κάτω στης μαργαρίτας τ’ αλωνάκι” με τη συγκλονιστική ποίηση του Ελύτη, συνειδητοποιώ ότι το έργο του Μαρκόπουλου περιείχε όλη αυτή την ένταση, και μάλιστα μέσα από ενορχηστρώσεις σαφώς πρωτοποριακές για την εποχή – αλλά και για πάντα. Δεν μου έκανε και πολλή εντύπωση όταν είδα τον Παύλο Σιδηρόπουλο ανάμεσα στους ερμηνευτές του…”
Αν πρέπει να ξεχωρίσω τρία τραγούδια, το πρώτο είναι το εμβληματικό “Τα λόγια και τα χρόνια” γιατί είναι ένα τραγούδι τόσο δυναμικό όσο και η μουσική ιδέα του Παυλίδη, στη λίστα μου θα βάλω το “Γεννήθηκα” γιατί το συγκεκριμένο τραγούδι το λατρεύω και με κέρδισε ο σεβασμός που έδειξε ο Παύλος και θα κλείσω με το τραγούδι “Μέρα με τη μέρα” γιατί αν δεν ήξερες ότι ήταν του Μαρκόπουλου θα το έβαζες ή στο “Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει” ή στο “Μια πυρκαγιά σε ένα σπιρτόκουτο”!
Αυτή είναι η τέχνη. Ο καθένας την αντιλαμβάνεται με τον δικό του τρόπο, με τα δικά του ακούσματα και τα δικά του γούστα και για αυτό ποτέ δεν θα σταματήσει να μας μαγεύει και να μας ταξιδεύει!
Η εν λόγω συνεργασία των δύο μουσικών γεννήθηκε το 2019, όταν η κόρη του συνθέτη, Λένγκα Μαρκοπούλου, μετέφερε στον Παύλο Παυλίδη την επιθυμία του πατέρα της να διασκευάσει εκείνος τραγούδια του.
Τα υπόλοιπα στη Στέγη αρχές Φεβρουαρίου! Καλή ακρόαση!
*Ο δίσκος κυκλοφορεί από την United We Fly. Βρείτε τον εδώ

Γράφει ο Θάνος Τεγόπουλος


Διαβάστε ακόμα…

“Πέρα από τη θάλασσα” | Ο Παύλος Παυλίδης συναντά τον Γιάννη Μαρκόπουλο στην ONASIS STEGI