Σ’ευχαριστώ Λουκιανέ
Ρεβάνς

Φιλική συμμετοχή Σπύρος Γραμμένος.

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος από τους Ρεβανς μέσα από το προσωπικό του προφίλ στο fb αναφέρει…

Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος μας Λουκιανός Κηλαηδόνης
Η επιρροή του επάνω μου καλλιτεχνικά, είναι σίγουρα η πιο έντονη από κάθε άλλον! Δεν ξέρω αν ήταν ακριβώς επιλογή μου κάτι τέτοιο.
Από την πρώτη στιγμή που άκουσα παιδάκι τα μικροαστικά, κάτι κουνήθηκε μέσα μου. Ήταν και ο λόγος του Νεγρεπόντη ιδιαίτερα γαργαλιστικός. Στην εφηβεία παρέα με τους πιο κοντινούς μου φίλους σφυρίζαμε τον καουμπόι που δεν γουστάρει να παντρευτεί, την Ρίτα που βολεύτηκε, πως γεννιέται ο καμικάζι, όχι στους κρυόκωλους, τη νύχτα καταστροφής (χωρίς να έχω βάλει ούτε γουλιά αλκοόλ στο στόμα μου), για τη Βουλιαγμένη που δεν ζήσαμε και για τον Διακογιάννη που δεν ακούσαμε. Φανταζόμασταν να γέρνουμε στις στροφές μιας ακόμα χαμηλής πτήσης, να μασάμε τσίχλα επιδεικτικά, να κάνουμε το πτυχίο μας ρολό, να χαιρόμαστε ενοχικά για ένα γουρούνι λιγότερο και να κοιτάμε τον έναστρο ουρανό ξέγνοιαστοι σε κάποιο θερινό σινεμά. Πείραζα πάντα τα φιλαράκια μου, που πολλές φορές τα έμπλεκαν ο ένας με την άλλη και τούμπαλιν, τραγουδώντας τους το “που βαδίζουμε κύριοι”, γιατί εγώ τότε ήμουν απλός παρατηρητής και μπουνταλάς.
Λίγο αργότερα ανακάλυψα τα “απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας” και έμαθα πολιτική οικονομία. Γιατί “θολοί καιροί, πρόσεξε εργάτη, άγρυπνο πάντα έχε το μάτι” και “ένα κι ένα κάνουν δυο, δε θέλει δα πολύ μυαλό”
Η επαφή μου με το τζαζ κλαρινέτο έγινε μέσα από το “για ένα κλαρίνο” του Λουκιανού και από τον εκπληκτικό δίσκο του με τους Preservation Hall Jazz Band. Μια από τις συναυλίες που έχω ζηλέψω πιο πολύ στη μέχρι τώρα ζωή μου που δεν κατάφερα να τη δω ζωντανά.
Τραγούδια από τις πρώτες του δουλειές, όπως το “Μη χτυπάς” και το “Όσο αγαπιόμαστε τα δυο” συμπλήρωσαν το παζλ της λαϊκής μουσικής που μου έλειπε μέχρι τότε από το ρεπερτόριό του.
Ο Λουκιανός ήταν αιχμηρός στο λόγο του και πολύ γλυκός στις μουσικές του. Ένας συνδυασμός πάρα πολύ ιδιαίτερος και φρέσκος για τα νέα και τα νεανικά αυτιά, κάθε ηλικίας. Βαθιά πολιτικός, αλλά και ερωτικός, με ευγενική μαγκιά. Άνοιξε δρόμους, με εξωτερικές συναυλίες και παραγωγές με άποψη, που μόνο στο εξωτερικό είχαν γίνει εκείνη την εποχή. Παιδί κι αυτός μιας γενιάς ανθρώπων που πολέμησαν για τα ιδανικά τους και (μάλλον) ηττήθηκαν, μιλάει για έναν καλύτερο και ομορφότερο κόσμο. Για τις καλύτερες μέρες που θα ρθουν και ”δεν ξέρει που θα ‘μαστε εμείς”, ρωτάει για το αν ”ήταν ή δεν ήταν υπαρκτός” και γενικά δεν ”κοιτάει την πάρτη του”.
Χωρίς καθόλου πολιτικές αγκυλώσεις και ενοχές, τραγουδάει “Αχ! πατρίδα μου γλυκιά”, καντάδες και βαλσάκια του μεσοπολέμου, όταν αυτά για τον προοδευτικό τότε κόσμο ήταν μικροαστικά (…) και ντεμοντέ. Επαναφέρει εκτελέσεις με πολλά πνευστά, σαν τις παλιές μπάντες του Μουζάκη και εντάσει στον ελληνικό στίχο τον ήχο της αμερικάνικης country και blues μουσικής.
Είναι δηλαδή απολαυστικός και φοβερά εμπνευσμένος σε κάθε του κίνηση.
Πως να μην μαγευτεί ένα νέο παιδί που τον ανακαλύπτει βήμα βήμα;;
Είχα την χαρά να μιλήσουμε και να γνωριστούμε από κοντά, όταν ήμουν φαντάρος. Μου έκανε δώρο τους “υδράργυρους” , που δεν τους είχα, παρότι φανατικός ακροατής του. Άκουσε λίγο πριν φύγει το “Σ’ ευχαριστώ Λουκιανέ” και μου έδωσε τις καλές του κριτικές.
Με δική του προτροπή το τραγούδι μπήκε τραγούδι τίτλων σε μια σειρά εκπομπών της Ερτ για τον ίδιο.
Η οικογένειά του με τίμησε με την πρόσκλησή της στη συναυλία στη Βουλιαγμένη για την μετονομασία της πλαζ σε Λουκιανός Κηλαηδόνης!!

Υ.Γ. Ο πιο εμβληματικός και ”ψαγμένος” θα έλεγα δίσκος του Λουκιανού, είναι το Media Luz. Μια μουσική για μια ταινία φιλμ νουάρ, που δεν γυρίστηκε ποτέ. Πάντα με εξίταρε αυτή η ιδέα και έγινε η έμπνευση του δίσκου μου, Mysterious train.

Να σαι καλά ρε Λούκι!
Σε ευχαριστώ!!!

Διαβάστε ακόμα…

Έξι χρόνια χωρίς τον Λουκιανό Κηλαηδόνη!