Στη διάρκεια της πολυτάραχης καριέρας των Black Sabbath οι αλλαγές μελών είναι κάτι παραπάνω από συνήθεις. Με εξαίρεση τον Tony Iommi που είναι και το μόνο αυθεντικό μέλος που δεν έχει λείψει στιγμή, σε όλες τις άλλες θέσεις έχουν υπάρξει πολλές ανακατατάξεις μέσα σ αυτά τα 42 χρόνια πορείας. Ιδιαίτερα από τη θέση του τραγουδιστή έχουν κατά καιρούς περάσει μερικές από τις μεγαλύτερες και πιο γνωστές φωνές του hard’n’heavy χώρου. Με εξαίρεση τον original Ozzy Osbourne, από τις τάξεις τους έχουν περάσει ο μεγάλος Ronnie James Dio (Elf-Rainbow-Dio), ο Ian Gillan (Deep Purple), ο Glenn Hughes (Trapeze-Deep Purple-solo), ο Ray Gillen (Badlands-Sun Red Sun), χωρίς όμως να έχει κάποια επίσημη ηχογράφηση, και ο Tony Martin.

Το 1986, κατά τη διάρκεια της περιοδείας για το “Seventh Star”, ο Glenn Hughes απολύθηκε και τη θέση του ανέλαβε ο 24χρονος Ray Gillen, ο οποίος με την εκπληκτική φωνή και σκηνική του παρουσία κέρδισε τη θέση πίσω από το μικρόφωνο των Sabbs. Γρήγορα όμως την έχασε, καθώς τότε ήταν εντελώς άπειρος σε θέματα σύνθεσης και γνώσης πάνω στη διαδικασία της studio ηχογράφησης, αφήνοντας πίσω του ως μοναδικό ηχογραφημένο ντοκουμέντο, τα demo για τον επερχόμενο τότε δίσκο με τον τίτλο “The Eternal Idol”. Στη θέση του ο Iommi προσλαμβάνει τον Martin, ο οποίος ουσιαστικά ντουμπλάρει τα φωνητικά του Gillen και έτσι το Νοέμβριο του 1987, ο δίσκος βρίσκεται στα ράφια των δισκοπωλείων. Το ύφος των Sabbath σκληραίνει σε σχέση με τους 2 προηγούμενους δίσκους, και ξαναγυρίζει στα φωνητικά επιπέδου Dio, καθώς η εξαιρετική φωνή του Martin, φέρνει σε πολλά σημεία στο μυαλό τον “μεγάλο κοντό”. Η κυκλοφορία αυτή απέσπασε μέτριες κριτικές στην εποχή της (κάκιστα), αλλά σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους καλύτερους δίσκους του συγκροτήματος. Εμπορικά έφτασε μέχρι το νο 168 των Αμερικάνικων charts, και αν και δεν αγγίζει την αίγλη των προηγούμενων ετών, δείχνει ότι ακόμα υπάρχει ενδιαφέρον από το κόσμο.

Αν το Eternal Idol, ήταν καλό, τότε τι να πούμε για τη δεύτερη κυκλοφορία τους με τον Martin, το εξαιρετικό αριστούργημα “Headless Cross”(1989). Έχοντας πια προσαρμοστεί στο κλίμα του γκρουπ, και βοηθούμενος από τις τρομερές συνθέσεις, ο Martin κάνει ίσως τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του. Σε αυτόν το δίσκο δεν υπάρχει ούτε ένα ψεγάδι, και πως να έχει άλλωστε όταν περιλαμβάνει κομμάτια – ύμνους όπως τα Devil And Daughter, When Death Calls, Nightwing, Black Moon, και πάνω απ’όλα, το εκπληκτικό ομώνυμο, το videoclip του οποίου παιζόταν συχνά τότε από το MTV δίνοντας του επιπλέον ώθηση. Ο δίσκος τα πήγε εξαιρετικά τόσο εμπόρικα, μετά από καιρό (νο 31 στη Βρετανία, νο 115 στις Η.Π.Α), όσο και καλλιτεχνικά καθώς όλοι είπαν τα καλύτερα.

Η αναγέννηση των Sabbath συνεχίζεται και στον επόμενο δίσκο, το προσωπικά αγαπημένο μου, “TYR” (1990). Aντλώντας θέματα από τη Βόρεια Μυθολογία ο δίσκος απoτελεί ουσιαστικά τη πρώτη προσπάθεια τους για ένα concept. Τα Anno Mundi (εξαιρετικό), Lawmaker, Jerusalem, Sabbath Stones (κομματάρα), είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν συνθέσει ποτέ, η ερμηνεία του Martin είναι απλά τέλεια, ενώ η μπαλάντα Feels Good To Me βρίσκεται σε κάθε συλλογή του είδους που σέβεται τον εαυτό της. Ο δίσκος τα πήγε εξίσου καλά (νο 24 στη Βρετανία) με τον προηγούμενο, και το μέλλον διαγραφόταν λαμπρό.

Κάπου εκεί όμως ο Iommi, που δεν είχε βγάλει απ το μυαλό του την ιδέα του reunion, και αφού απέτυχε η προσπάθεια επαννένωσης με τον Ozzy, τα βρίσκει με τον Dio, και με τη σύνθεση του προ δεκαετίας “The Mob Rules”, κυκλοφορεί το “Dehumanizer”(1992). Ο δίσκος μόνο σε στιγμές φέρνει στο μυαλό το μεγαλείο των 2 προηγούμενων δίσκων – μνημείων με τον Dio, και σε συνδυασμό με τα μεγάλα προβλήματα στις σχέσεις των μελών, αυτή η επανασύνδεση λαμβάνει γρήγορα άδοξο τέλος. Τα κάστανα απ’ τη φωτιά καλείτε και πάλι να βγάλει ο Martin και με τη σύνθεση που TYR (Iommi, Martin, Powell, Nichols, Murray), κυκλοφορούν το “Cross Purposses” (1994). Παρότι ο δίσκος είναι καλός, δε φτάνει στα επίπεδα των 3 προηγούμενων με τον Martin. Η περιοδεία εκείνης της περιόδου ήταν μάλλον και η πιο αποτυχημένη εισπρακτικά για το μεγάλο συγκρότημα, και ένα μεγάλο μέρος χρεώθηκε (άδικα) στον Martin καθώς ο Iommi τον κατηγορούσε ότι δεν είχε την απαραίτητη σκηνική παρουσία ώστε να μαγνητίσει το κοινό.

Παρόλαυτά το 1996 κυκλοφορεί το κύκνειο άσμα των Black Sabbath μέχρι σήμερα, το “Forbidden”. Καλύτερα να μη σχολιάσουμε αυτή τη κυκλοφορία, καθώς είναι με διαφορά ο πιό αποπροσανατολισμένος δίσκος τους. Αρχικά προριζόταν για solo άλμπουμ του Iommi, αλλά για ακόμα μια φορά η επιμονή της δισκογραφικής να κυκλοφορήσει κάτω από το όνομα των Sabbath υπερίσχυσε, με κάκιστα αποτελέσματα. Τη παραγωγή του δίσκου ανέλαβαν οι Ernie C. και Ice-T των Body Count δίνοντας μια πολύ σύγχρονη και εν πολλοίς αταίριαστη χροιά στον ήχο. Ακόμα και οι φιλότιμες προσπάθειες του Martin στα φωνητικά δεν αρκούν, και ο δίσκος θεωρείτε μέχρι σήμερα η πιο αδύναμη κυκλοφορία του τεράστιου σχήματος.

Κάπου εκεί αρχίζει και όλη η ιστορία με την επανασύνδεση της αυθεντικής σύνθεσης των Black Sabbath, η οποία με διάφορες φάσεις συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, με αποτέλεσμα την οριστική εκπαραθύρωση του Tony Martin, η οποία συνοδεύτηκε και με μερικά άκομψα σχόλια του Iommi προς το πρόσωπο του. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι ο Tony Martin είναι μετά τον Ozzy Osbourne ο μακροβιότερος τραγουδιστής στο σχήμα, κάτι που αποδεικύει την αναμφισβήτητη αξία του. Είναι επίσης και ο μόνος από όλους τους τραγουδιστές που είχαν ποτέ οι Black Sabbath, που μπορούσε στα live να αναπαράγει χωρίς πρόβλημα τραγούδια απ’ όλες τους τις περιόδους.

Η συνέχεια της μουσικής πορείας του Martin, έχει πολλά επεισόδια καθώς παραμένει ενεργός μέχρι και σήμερα, αν και ποτέ δε ξαναέφτασε τα επίπεδα δημοτικότητας που απολάμβανε ως frontman της κορυφαίας metal μπάντας.  Παρόλαυτά οι δουλειές του είναι πάντα αξιοπρεπής και διατηρούν ένα πολύ καλό επίπεδο. Αμέσως μετά το τέλος της Sabbath περιπέτειας του, κυκλοφόρησε τον δίσκο “Back Where I Belong” που σηματοδοτεί την επιστροφή του στα αγαπημένα του blues-funk-rock μονοπάτια. Επίσεις συμμετείχε ως guest σε πολλούς δίσκους διαφόρων καλλιτεχνών, με τελευταία του πονήματα, τη συμμετοχή στον δίσκο των Κύπριων Arrayan Path “Ira Imperium” το 2011, και την ολοκαίνουρια κυκλοφορία του μαζί με τον Ιταλό κιθαρίστα Dario Mollo, “The Third Cage” η οποία κυκλοφορεί αυτές τις μέρες. Παράλληλα ανακοίνωσε τη συμμετοχή του στην ολοκαίνουρια μπάντα Headless Cross, μαζί με κάποια ακόμα μέλη που είχαν κατά καιρούς περάσει απ τις τάξεις των Black Sabbath.

Όσοι δεν έχετε ασχοληθεί με αυτή τη περίοδο του θρυλικού σχήματος, αξίζει το κόπο να δώσετε την απαραίτητη προσοχή σε ένα καταπληκτικό τραγουδιστή ο οποίος εντελώς άδικα θεωρείτε υποτιμημένος.

[box type=”info”] Κατά τη διάρκεια της πρώτης περιοδείας των Sabbath με τον Tony Martin στο μικρόφωνο εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο Ελληνικό κοινό, στο Γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στις 20 Ιουλίου του 1987, σε μία συναυλία που διακόπηκε στα μισά της λόγω επεισοδίων, και τα τότε μέλη του γκρουπ τη θυμούνται με ανάμικτα συναισθήματα. Θα περνούσαν 18 χρόνια για να ξαναέρθουν..[/box]

http://www.youtube.com/watch?v=iPrHOrtFsrs&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=X_MIpn3oTQw

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ

1 ΣΧΟΛΙΟ