Μετά απο σχεδόν 5 χρόνια από τον τελευταίο τους δίσκο “Stadium Arcadium”, οι Red Hot Chili Peppers επανέρχονται με το “I’m With You”. Από το άκουσμα της αναγγελίας για την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ, ένα ερώτημα ήταν καρφωμένο στο κεφάλι μου. Πώς μπορούν να σταθούν ως συγκρότημα χωρίς τον John Frusciante στο ρόστερ; Τι μουσική κατεύθυνση θα έχει αυτός ο δίσκος χωρίς τον μάγο στην εξάχορδη; Ναι, δεν είναι η πρώτη φορά που θα επιχειρήσουν κάτι τέτοιο, αλλά είναι σίγουρα αυτή που η απουσία του θα γινόταν πιο αισθητή.
Η απάντηση ήρθε αμέσως. Από τις πρώτες νότες του, εναρκτήριου κομματιού του άλμπουμ, “Monarchy Of Roses”. Το “I’m With You” είναι ξεκάθαρα παιδί του Flea. Σχεδόν όλα τα κομμάτια έχουν μία χαρακτηριστική μπασογραμμή, η οποία στη μίξη έχει μπει πιο μπροστά απ’ όλα τα υπόλοιπα όργανα και έχει ρόλο πρωταγωνιστικό. Οι περισσότερες συνθέσεις φαίνεται πως είναι επηρεασμένες από το στυλ παιξίματος που προτιμά ο Flea. Groove ρυθμός που σε στέλνει αμέσως για πάρτι. Τι γίνεται όμως με τον αντικαταστάτη του John Frusciante; Ο Josh Klinghoffer είναι απλά τέλειος στον ρόλο που κλήθηκε να παίξει. Ένα ρόλο εξαιρετικά δύσκολο, γιατί τα βήματα του Frusciante είναι αδύνατον να τα ακολουθήσεις. Έπαιξε όμως ακριβώς όπως έπρεπε, διακριτικά. Από τα πρώτα ακούσματα του δίσκου κατάλαβα αμέσως ότι την κιθάρα δεν θα την αναζητήσω στο προσκήνιο, αλλά στο παρασκήνιο. Κιθαριστικές γραμμές λιτές, προσδίδοντας χρώμα και ατμόσφαιρα στα κομμάτια. Αραιά και που πετάγονται κάτι ευφάνταστα licks και γεμίσματα όμορφα, αλλά ως επί το πλείστον ο Klinghoffer δρα παρασκηνιακά και μαγκιά του.
Ο δίσκος ανοίγει με το “Monarchy Of Roses”, με ένα μυστήριο εφέ και ένα beat που χτίζεται από τον Smith, για να μπει η disco μπασογραμμή του Flea και να ‘χουμε ένα από τα πιο χορευτικά κομμάτια του δίσκου. Το “Factory Of Faith” είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών που έλεγα για τον Flea. Όλη η μελωδία του κομματιού είναι γεννημένη από την αρχική του ιδέα, η οποία χτίζεται σιγά-σιγά και τελικά μάς δίνει ένα από εκείνα τα χαρακτηριστικά και κολλητικά refrain των Peppers. Από τα ποιο «δυνατά» σημεία του άλμπουμ είναι το “Brendan’s Death Song” Είναι η «μπαλάντα» του άλμπουμ, γραμμένη και αφιερωμένη στον κολλητό φίλο του συγκροτήματος τον Brendan, ιδιοκτήτη ενός bar στο L.A. που έφυγε κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων. Μάς καλωσορίζει με αρκετά πιο ήπιο τόνο από τα προηγούμενα κομμάτια, καθώς βασίζεται σε ακουστική κιθάρα, αλλά και αυτό σιγά-σιγά χτίζεται, για να μάς προσφέρει ίσως την ομορφότερη στιγμή του δίσκου.
Ο δίσκος είναι σίγουρα ιδιαίτερος. Υπάρχουν τρελές λεπτομέρειες εδώ και εκεί που κάνουν το “I’m With You” τόσο εθιστικό στην ακρόαση. Είτε είναι τα πανέμορφα δεύτερα φωνητικά του Klinghoffer και η τρομπέτα του Flea στο “Did I Let You Know”, είτε είναι πάλι τα περίεργα φωνητικά και το πιανο στο “Happiness Loves Company” όργανο που μαλλον το χρησιμοποιούν για πρώτη φορά, είτε ακόμη και η ιστορία στο “Police Station”. Όλα τα παραπάνω δείχνουν μια δουλειά πολύ προσεγμένη, άξια προσοχής. Ειδική μνεία νιώθω ότι πρέπει να γίνει στο “Meet Me At The Corner”, το οποίο, ενώ είναι ένα χαμηλού tempo κομμάτι, έχει ένα φανταστικό feeling και μια άρτια μουσικότητα, αποτέλεσμα της συνεργασίας τεσσάρων φανταστικών τύπων. Αγαπημένο, καθότι είμαι και fan του χαμηλού tempo.
Στο άκουσμα του πρώτου single “The Adventures of Rain Dance Maggie”, κράτησα πολύ μικρό καλάθι για το τι θα άκουγα στο νέο τους άλμπουμ. Τελικά σε κάθε κομμάτι, μ’ έπιασα να ψιλοχορεύω στην καρέκλα. Δεν είναι δίσκος που θα σε κάνει να αναφωνήσεις «τι κομματάρα είναι αυτό», αλλά σίγουρα είναι κάτι που ρέει φανταστικά ομαλά και όμορφα και μετράει ήδη πάμπολλες ακροάσεις. To “I’m With You” είναι ένας δίσκος που δε θα ‘πρεπε να απογοητεύσει κανέναν fan της μπάντας και σίγουρα θα ακουστεί πολύ, γιατί του αξίζει.
