Τη παρουσίαση για το album μας την έστειλε ο φίλος μας Πάνος Ηλιόπουλος, και τον ευχαριστούμε θερμά!
Η αλήθεια είναι πως με το που είδα το εξώφυλλο για το νέο album των Running Wild, αμέσως με έβαλε σε σκέψεις. Θα είναι ένας δίσκος που θα ‘σπείρει’ κάτι καινούργιο; Θα είναι τα νέα πυρά των κανονιών του Rolf και της παρέας του με μια παραγωγή που θα γκρεμίζει και το διπλανό οικοδομικό τετράγωνο δίπλα σου, ή θα είναι ένα πατατοmaker που αντί για ατσάλι, περισσότερο από βαμβάκι θα είναι φτιαγμένο; Δυστυχώς προσωπικά αλλά και από ότι έχω πληροφορηθεί και από άλλα ζευγάρια αυτιών, δεν είναι εφιάλτης. Είναι όντως πραγματικότητα αυτή η μετριότητα.
Θες να βάλεις την μεγάλη ανυπομονησία που μπορεί να έπαιξε ρόλο; Θες να βάλεις την απεριόριστη συμπάθεια στον Rolf; Τι θες;
Θυμάμαι (λες και είμαι 70 χρονών) το 1997, όταν μπήκα στην μεγάλη παρέα του heavy metal, πως ο μέντοράς μου από τις πρώτες νότες που με έβαλε να ακούσω ήταν και το album “Gates to Purgatory”. Κάτι ήξερε… Εγώ δεν είχα δώσει μεγάλη προσοχή τότε. 12 χρονών το ’97, άκουγα όμως το Prisoner Οf Οur Τime και ανατρίχιαζα. Με τα χρόνια γνώρισα και τα “Under Jolly Roger”, “Death or Glory”, αλλά μην πηγαίνουμε και τόσο πίσω, μπορεί να είναι και άδικο. Να σας πάω στο “The Rivalry”, άντε… Που είναι η ανατριχιαστική εισαγωγή με το επικό-πειρατικό riff του ομώνυμου; Που θες να πάρεις αμέσως την ηλεκτρική σου, να ανοίξεις ενισχυτή και να παίζεις πάνω από το τραγούδι το riffάκι…
Πολλές φορές η σύγκριση ακόμα και σε albums του ίδιου συγκροτήματος, είναι περίεργη φάση. Ειδικά για τα συγκροτήματα που αγαπάς. Κάποιους μήνες πριν, όταν κάναμε την παρουσίαση του τελευταίου album των Riot, στις τελευταίες γραμμές είχα αναφέρει και τους Running Wild. Τελικά έβγαλαν album. Όταν όμως σε τόσο μικρό διάστημα παίρνονται αποφάσεις του τύπου να διαλυθούν, να επανενωθούν και να βγάλουν και album, προφανώς το αποτέλεσμα να μην είναι άξιο της ιστορίας τους.
Το “Shadowmaker” μου ‘έφαγε’ αρκετές ώρες των τελευταίων ημερών. Νόμιζα ότι τελικά έφτασα να μην ακούω καλά. Δεν ήθελα να δεχτώ το αποτέλεσμα. Δεν θα αναφέρω ένα προς ένα τα τραγούδια. Η εικόνα του δίσκου είναι πως λείπουν τα κανόνια, λείπει ότι πειρατικό στοιχείο, ανύπαρκτα drums και μελωδίες και ξενέρωτα refrains. Πάνω κάτω υπάρχει η ψιλο-γνωστή συνταγή, αλλά αποτυχημένη αυτή την φορά και πολυφορεμένη στο “Shadowmaker”. Δηλαδή να τραγουδάει ο Rolf και από πίσω η κιθάρα με τις συχνές παύσεις.
Τα κομμάτια που μου έκαναν το κάτι παραπάνω είναι τα “I am Who I am” για το refrain, το “Black Shadow” με το ψιλο-συναίθημα της φωνής, και το….εμμμ… το… ναι… ας βάλω και το “Me & The Boys” για τα πρώτα 23 δευτερόλεπτα της εισαγωγικής και πιθανώς μοναδικής μελωδίας που ξεχωρίζεις. Αλλά γενικώς το κομμάτι πάει κουβά. Έχοντας διαβάσει και άλλες κριτικές από Έλληνες στο ίντερνετ, το συγκεκριμένο κομμάτι ο καθένας το παρομοιάζει με οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε από boy bands των 80’s. Για να πω κι εγώ τα δικά μου, το κομμάτι θα μπορούσε να είναι το επόμενο video clip των Manowar μετά το “Warriors of the World”, αν προσθέσεις και καμιά 50αριά την λέξη steel στο τέλος κάθε στίχου. Δεν έχω κάτι με τους Manowar… Με τους Running Wild έχω… Βλέποντας τίτλο τραγουδιού “Sailing Fire”, πίστευα ότι ήταν η τελευταία μου ελπίδα, η όαση στην Σαχάρα… αλλά τελικά ήταν η χαριστική βολή. Για το “Dracula” δεν θα σχολιάσω καν…
Τελικά αυτό που μένει είναι πως οι Running Wild είναι πάλι πια μια ενεργή μπάντα. Δεν γνωρίζω αν και που έχουν σχεδιάσει tour. Αν έρθουν στην Ελλάδα εννοείται πως θα είμαστε εκεί.
Υ.Γ. 1: Από τα νεύρα μου άκουσα 3 συνεχόμενες φορές το “Blazon Stone”!
Υ.Γ. 2: Fly our flag, we teach them fear
Capture them, the end is near
Firing guns, they shall burn
Surrender or fight, there’s no return
[box] Σημ. υπ: Φίλε Πάνο δε μπορούσες να τα πεις καλύτερα.. Δυστυχώς το πειρατικό προσάραξε..[/box]
http://www.youtube.com/watch?v=zkBYYHoYW_A&feature=related
