Απίστευτη περίπτωση αυτός ο Seasick Steve. Ο 71χρονος αμερικάνος έζησε είκοσι χρόνια σαν άστεγος και μετά απλώς δεν μπόρεσε να στεριώσει σε ένα μέρος, μέχρι που το 2004 στην Νορβηγία κάποιοι σκέφτηκαν να τον βάλουν σε ένα στούντιο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία: δίσκοι, περιοδείες, αναγνώριση, ακόμα και βραβεύσεις…
Μορφές όπως ο Seasick Steve είναι πέρα και πάνω από οποιαδήποτε κριτική. Αν ήταν Έλληνας, σίγουρα θα ‘ταν κολλητός με τον Ψαραντώνη και αυτό το γράφω σαν μέγιστο κοπλιμέντο και για τους δυο. Άγρια, πρωτόγονα blues, παιγμένα σε κιθάρες-ιδιοκατασκευές, με το συναίσθημα και την ανάγκη για οποιαδήποτε στιγμή ανακούφισης να έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. O Στιβ Γουόλντ ζούσε στην Καλιφόρνια της δεκαετίας του ’50 με τη μητέρα του και τον νέο του πατριό. Ο πατριός του όμως δεν τον συμπαθούσε πολύ. Τον έβριζε και τον ξυλοφόρτωνε σε καθημερινή βάση, με αποκορύφωμα ένα απόγευμα που τον πέταξε κυριολεκτικά έξω από το κλειστό παράθυρο του εφηβικού δωματίου του. Καθώς βρισκόταν πεσμένος στην αυλή και προσπαθούσε να βγάλει τα κομμάτια γυαλιού από το χτυπημένο κορμί του, αποφάσισε να βρει αμέσως ένα όπλο και να πάρει εκδίκηση.
Ευτυχώς όμως, πάνω στην έξαρση της εφηβικής οργής είχε μια στιγμή έντονης διαύγειας: αν τον σκότωνε, θα πήγαινε φυλακή ποιος ξέρει για πόσα χρόνια. Αυτό που έκανε τελικά ήταν να σηκωθεί κουτσαίνοντας, να μαζέψει σ’ έναν σάκο τα πράγματά του και να πάρει τους δρόμους χωρίς να κοιτάξει ποτέ πίσω.
Ένα σωρό τίτλοι χωράνε στη ζωή του Seasick Steve, κανείς όμως δεν μπορεί να την περιγράψει ολόκληρη. Αν ο Θανάσης Βέγγος ήταν η πιο γνωστή εκδοχή ενός είδους Έλληνα που δεν θα ξανακυκλοφορήσει πια γιατί η ίδια η ζωή απέσυρε το μοντέλο, αντικαθιστώντας το με άλλα πιο επιτήδεια, πιο βίαια, πιο εγωιστικά, έτσι κι ο Seasick Steve ίσως είναι η τελευταία εκδοχή ενός μοντέλου που έρχεται από το παρελθόν της Αμερικής και περπατάει στον ίδιο δρόμο με τον Woody Guthrie, τον Lead Belly, τον Jack Cerouak.
Μουσικός του δρόμου, hobo, περιπλανώμενος εργάτης, αυτοδίδακτος μπλουζίστας και γενικά… ό,τι κάτσει. Τα δικά του τραγούδια ήταν του δρόμου και τα ’χε μάθει από παλιούς «ρεμπέτες» που δούλευαν στο συνεργείο του παππού του, όπως ο θρυλικός KC Douglas που όχι μόνο του έμαθε να παίζει blues κιθάρα όπως έπαιζαν οι μπλουζίστες του Μισισιπή, αλλά του έμαθε να φτιάχνει και αυτοσχέδια όργανα. Kιθάρα και μπάντζο, κάτι που του φάνηκε πολύ χρήσιμο όταν έφτασε το 1972 στο Παρίσι με $ 10 στην τσέπη κι άρχισε να παίζει από δω κι από κει και να κοιμάται κάτω από γέφυρες. Mετά Αγγλία, Νορβηγία (όπου και παντρεύτηκε) και πάλι πίσω για να στήσει ένα στουντιάκι στο Σιάτλ, να γίνει φίλος του Kurt Cobain και να ηχογραφήσει συγκροτήματα όπως οι Modest Mouse και οι Bikini Kill. Ο μύθος λέει πως έχει αλλάξει 200 σπίτια (σκυλόσπιτα, όπως τα λέει ο ίδιος).
Mετά τη σκηνή του grunge στο Σιάτλ, που τον αγάπησε και τον «υιοθέτησε», ήρθε η σειρά των νεότερων να τον ξανα-ανακαλύψουν: o Jack White, o Nick Cave, τού έδωσαν την ώθηση να βγει –επιτέλους– στην επιφάνεια και να έρθει, πριν από μερικά χρόνια, η δικαίωση. Φυσικά στην Αγγλία και στην Ευρώπη, γιατί η Αμερική ποτέ δεν τους συμπάθησε πραγματικά αυτούς τους «αλήτες του δρόμου».
Αν και 71 χρονών σήμερα, ο Seasick Steve έχει στο ενεργητικό του μόλις πέντε άλμπουμ. Καθόλου τυχαίο καθώς ξεκίνησε να ηχογραφεί μετά τα 60 του χρόνια. Πέντε άλμπουμ όπου μέσα τους εμπεριέχονται οι εμπειρίες (εbeerίες καλύτερα) μιας ζωής. Μιας ζωής στον δρόμο όπου αν δεν είσαι δυνατός και «σκύλος», συναισθηματικός και σεβάσμιος, δεν την βγάζεις καθαρή.
Πέντε άλμπουμ που στιχουργικά μιλάνε για την πραγματικότητα και την αληθινή ζωή και όπως λέει ο ίδιος… “All my life I been in the dog house, I guess that just where I belong. That just the way the dice roll, Do my dog house song “
YΓ: Πληροφορίες αντλήθηκαν απο stereoworld και athens voice…Thank god internet is a treasure of info.
