Ο Αλέξανδρος Κτιστάκης είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που καταλαβαίνεις πως ένας άνθρωπος που αγαπάει πολύ αυτό που κάνει, θα βρει το δρόμο του για να απολαύσει αυτό που έχει ονειρευτεί.
Τα βήματα εξέλιξης που έχει κάνει δεν είναι απλά βήματα, αλλά ξεκάθαρα άλματα και με αφορμή τη συναυλία του στο ανοιχτό θέατρο Γκράβας τη Δευτέρα 19 Ιουλίου, είπαμε δύο λόγια!
Συνέντευξη : Θάνος Τεγόπουλος
Καλησπέρα Αλέξανδρε. Μεγάλη μου χαρά να ξέρεις. Σε παρακολουθώ αρκετά χρόνια και σε γνώρισα σε κάποια συναυλία του Θανάση να λες την «Ουρά του αλόγου». Από τότε μέχρι σήμερα, έχουνε αλλάξει πολλά και δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς και πλέον είμαστε μία ανάσα από την κυκλοφορία του πρώτου σου προσωπικού άλμπουμ.
Πες μας λίγο για αυτή τη διαδρομή και αυτά που έχεις ονειρευτεί!
Καλησπέρα Θάνο. Χαρά μου που συναντιόμαστε. Ναι ετοιμάζουμε πλέον το πρώτο άλμπουμ. Καθυστερήσαμε λίγο καθώς το υλικό είναι καιρό έτοιμο. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ονειρευτεί κάτι συγκεκριμένο. Ήξερα απλώς ότι δεν μπορώ να κάνω χωρίς τη μουσική. Από όταν έπιασα την κιθάρα ήθελα να λέω τραγούδια. Κοιμόμουν με τα ακουστικά στα αυτιά τα βράδια. Μετά φτιάξαμε ένα συγκρότημα στη Λάρισα με τον Κωσταντή τον Παπακωνσταντίνου και τον Αριστοτέλη και κάποιους φίλους ακόμα. Τραγούδησα γιατί δεν υπήρχε άλλος να το κάνει, καθώς νόμιζα πως ήμουν κιθαρίστας κυρίως. Μου άρεσε και συνέχισα. Αργότερα με άκουσε ο Θανάσης να λέω την “Ουρά του αλόγου” και με πήρε μαζί του στις συναυλίες. Τώρα η αλήθεια είναι ότι ονειρεύομαι να έχω ήρεμη ζωή και ανθρώπους γύρω μου και να μη σταματήσω να είμαι δημιουργικός. Να είμαστε καλά πρώτα και όλα θα πάνε καλά.
«Τα μαύρα μη φοράτε» λοιπόν και πρώτος δίσκος έρχεται σε λίγο καιρό. Πρώτα από όλα πες μας πότε θα κυκλοφορήσει και δεύτερον μίλησε μας για αυτή τη δουλειά.
Ο τίτλος του δίσκου είναι “Τα Μαύρα”. Το επικοινώνησα λάθος στο live για τα 10 χρόνια του Καραγκιόζη. Θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Έχει τέσσερα τραγούδια δικά μου, ένα εκ των οποίων θα πει η Ιουλία Καραπατάκη, δύο ορχηστρικά επίσης δικά μου, μία διασκευή στο παραδοσιακό τραγούδι “Νερατζούλα Φουντωμένη”, σαν συνέχεια της διασκευής που είχαμε κάνει στην “Αντιγόνη” που ανέβηκε το 2018 στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ντέλλα, όπου είχα κάνει και την μουσική της παράστασης. Επίσης θα έχει και δύο τραγούδια σε μουσική του Κωσταντή Παπακωνσταντίνου και στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Ο Αλέξανδρος Κτιστάκης στο ανοιχτό θέατρο Γκράβας
Κερδίστε Προσκλήσεις
Τα τραγούδια που γράφεις είναι βιώματα, είναι οι εμπειρίες σου;
Κυρίως είναι για να ξορκίσω το κακό, μια μορφή εσωτερικής αναζήτησης ή μια προσπάθεια να απαντήσω στα ερωτήματά μου. Μια μορφή ψυχοθεραπείας. Φυσικά υπάρχουν αναφορές σε βιώματα μου ή είναι γραμμένα μέσα από αυτά. Για παράδειγμα το τραγούδι “Τα Μαύρα Μη Φοράτε” μιλάει για ένα μέρος όταν φεύγουμε από εδώ που είναι ηλιόλουστο, ο κόσμος γλεντάει, ο Χάρος έχει μείνει μόνος και παραπονεμένος και οι γονείς μου είναι εκεί σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι οι γονείς μου έχουν φύγει από τη ζωή, ταλαιπωρήθηκαν με την κωλοαρρώστια και εγώ ψάχνω ένα ηλιόλουστο λιβάδι για να πετάξω εκεί το φόβο μου. Έχω βέβαια και στην άκρη κάποια τραγούδια που ίσως να είναι σε κάποια άλλη δουλειά, κάπως διαφορετικά. Ας πούμε έχω ένα που είναι αυτοσαρκαστικό, ή ένα τραγούδι που είναι γραμμένο μετά από την ανάγνωση μιας ιστορίας του Λουίς Σεπούλβεδα.
Πριν λίγο καιρό και εν μέσω καραντίνας σε είδαμε (από το Youtube) σε μία βραδιά για τα 10 χρόνια του Καραγκιόζη στα Εξάρχεια και ουσιαστικά έκανες μία μικρή παρουσίαση των νέων τραγουδιών. Πέρα όμως από τα νέα τραγούδια ακούσαμε από Παπάζογλου και Σωκράτη και Θανάση μέχρι Καββαδία. Μίλησε μας λίγο για τις μουσικές σου επιρροές και αν αυτά που παίζει είναι αυτά που έχεις αγαπήσει.
Ναι τα τραγούδια που παίζω στις εμφανίσεις μου είναι τραγούδια που αγαπώ. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Κάνω μεγάλη προσπάθεια για να αφήσω κάποια απ’ έξω. Με τον καιρό βέβαια γίνομαι πιο επιλεκτικός και μάλλον φταίει που μεγαλώνω. Οι επιρροές είναι πολλές και όχι μόνο μουσικά. Παράδειγμα η αισθητική ενός βιβλίου μπορεί να επηρεάσει τόσο την σκέψη μου που να έρθουν αλλαγές και σε άλλους τομείς, ακόμα και στη μουσική. Όμως όσο περνάνε τα χρόνια, βλέπω πως έχω την τάση να αναζητώ των πυρήνα των πραγμάτων. Οπότε βλέπω πως οι βασικές επιρροές μου είναι τα τραγούδια τον τραγουδοποιών που παίζω, ο Βαμβακάρης, ο Λοΐζος, ο Θανάσης, ο Σωκράτης, ο Παπάζογλου, οι Χειμερινοί Κολυμβητές, ο Leonard Cohen, o Tom Waits…
Και ξαφνικά ένα βράδυ τον Φλέβαρη του 19 στο club του Σταυρού Του Νότου καταλάβαμε πως ο Αλέξανδρος Κτιστάκης δεν βγαίνει μόνο σε συναυλίες του Θανάση αλλά γεμίζει χώρους και κάνει sold out μαγαζιά, χωρίς να έχει βγάλει καν δίσκο. Μεγάλη αγάπη από τον κόσμο βλέπω. Πως το εισπράττεις;
Είναι ευλογία αυτό. Πιθανολογώ πως αυτό συμβαίνει λόγω της αμεσότητας που μου αρέσει να έχω με τους ανθρώπους που έρχονται να μας ακούσουν και αυτό έχει συμβεί λόγω των εμφανίσεων στα μαγαζιά της πόλης. Αν δεν υπήρχανε αυτά τα στέκια δεν θα είχε συμβεί τίποτα μέχρι τώρα.
Εγώ πάντως γνωρίζω κόσμο (και ίσως και εγώ ανάμεσα σε αυτούς) που πήγε για πρώτη φορά στον Κτιστάκη για να νιώσει λίγο συναίσθημα από συναυλία Μάλαμα και Θανάση και τελικά «αγάπησε» Κτιστάκη. Σου αρέσει μία τέτοια σύνδεση, τη θεωρείς παράσημο ή θες σιγά σιγά να χαράξεις τον δικό σου δρόμο;
Παράσημο όχι δεν θα το έλεγα. Θεωρώ μεγάλη τύχη και χαρά που βρέθηκα πλάι τους και με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Θέλω να πω κι εγώ τις ιστορίες μου, να μοιραστώ τις σκέψεις μου, τις αγωνίες μου, όμως δεν θα απαρνηθώ το παρελθόν μου και τη σχέση μου με αυτούς τους ανθρώπους. Πάντα θα υπάρχουν τα τραγούδια τους στο πρόγραμμα.
Τη Δευτέρα έχουμε live στο ανοιχτό θέατρο Γκράβας και νομίζω πρώτο και τελευταίο για Αθήνα. Πως νιώθεις; (Δείτε εδώ όλες τις λεπτομέρειες)
Αγωνία και λαχτάρα που λέει και το λαϊκό άσμα. Ανυπομονώ πραγματικά να βγούμε και να παίξουμε μπροστά σε κοινό.
Τι θα ακούσουμε; Είναι μία άτυπη παρουσίαση των νέων τραγουδιών;
Τα ακυκλοφόρητα τραγούδια θα παιχτούν όλα, στην πιο κοντινή μορφή που θα έχουν στο δίσκο. Επίσης θα παίξουμε τραγούδια των συνθετών που αναφέραμε πιο πάνω. Δεν θα το έλεγα σαν άτυπη παρουσίαση των τραγουδιών, αλλά περισσότερο μια ευκαιρία να ξαναγνωριστούμε.
1,5 χρόνο νομίζω χωρίς Live.Πόσο σου έλειψαν; Θα μπεις με συσσωρευμένη ενέργεια;
Μου έχει λείψει πολύ η επικοινωνία με τον κόσμο. Η μουσική στην ομαδική της ύπαρξη. Για να πω την αλήθεια, από την λαχτάρα μου και το άγχος μου, έχω βγάλει ένα κριθαράκι στο αριστερό μου μάτι. Οπότε αν αναλογιστούμε ότι αυτό συμβαίνει σε ένα σώμα, ας φανταστούμε τι μπορεί να συμβαίνει σε μια ψυχή. Ανυπομονώ για το live της Δευτέρας.
Πες μας για τους μουσικούς που θα έχεις μαζί σου;
Εξαιρετικοί μουσικοί όλοι τους. Θα τους αναφέρω με σειρά παλαιότητας. Ο πιο παλιός συνεργάτης είναι ο Εύρος Βοσκαρίδης στο βιολί. Ακολουθεί ο Διονύσης Μακρής στο μπάσο και ο Γιάννης Ριζόπουλος στα τύμπανα. Μετά ήρθε στην παρέα ο Γιάννης Ταβουλάρης ο ηχολήπτης μας. Και έχουμε την τύχη και την χαρά να έχουμε τον Σπύρο Βρυώνη στην ηλεκτρική κιθάρα και τον Δημήτρη Μπρέντα στα πνευστά.
Πόσο εύκολο είναι να μπορείς να στηριχθείς στη μουσική, όντας νεος καλλιτέχνης, και να μπορείς να ζήσεις απο αυτό;
Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι που ασχολούνται με την μουσική και γενικά με την τέχνη δεν ζούνε εύκολα μόνο με αυτό. Προσωπικά επιβιώνω μέσα από άλλες δουλειές πάντα και όχι από τη μουσική. Ζούσα αποκλειστικά από τη μουσική για δύο χρόνια στο Ναύπλιο, όμως αυτό ήταν πολύ περιοριστικό σε σχέση με τη δημιουργικότητα. Και άντε τότε ήμουν νέος και είχα αντοχές και όσο κι αν ξενυχτούσα την επόμενη μέρα ήμουν κύριος. Τώρα τα πράγματα αρχίζουν και περιορίζονται. Θεωρώ πολύ δύσκολο να επιβιώσει κάποιος από την τέχνη του στη χώρα μας, όμως θεωρώ με βάση αυτή τη γνώση πως είναι χρέος μας να κάνουμε τη ζωή μας δημιουργικότερη. Δεν χρειάζεται να ζήσουμε από τη μουσική, χρειάζεται να ζήσουμε με τη μουσική, για τη μουσική.
Ρωτήσανε κάποτε τον Θανάση αν είναι «Έντεχνος» και τους είπε είμαι «Άτεχνος». Εσύ είσαι με τα έντεχνα, τα άτεχνα, τα λαικά, τα ροκ , τα ρεμπέτικα ή άσε με ρε φίλε, η μουσική δεν έχει ταμπέλες;
Μου άρεσε πολύ το τελευταίο. Εγώ είμαι με την μουσική του καθενός. Με τη μουσική μου, με τη μουσική σου, με τη μουσική μας. Με τη μουσική γενικά. Με τη σκέψη. Με τον άνθρωπο γενικά. Με ό,τι μας κάνει καλύτερους και ό,τι μας πάει παρακάτω. Η μουσική πιστεύω πως είναι για να ενώνει τους ανθρώπους. Ειδικά το τραγούδι.
Τι μουσική ακούς στο σπίτι;
Ακούω συνήθως κάτι που δεν έχω ξανακούσει. Κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Αν όμως πρέπει να το κάνω πιο ξεκάθαρο θα σας πω ότι ακούω κυρίως ορχηστρικά και νέες κυκλοφορίες της δισκογραφία μας.
Θέλω μία ευχή για το κλείσιμο!
Να έχουμε όλοι υγεία, να τελειώσει αυτή η κατάσταση που βιώνουμε. Καλή λευτεριά παιδιά!
Αλέξανδρε σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Ραντεβού τη Δευτέρα στα Γκράβα.
