Οι 5×4 είναι μια ομάδα αυτοσχεδιασμού η οποία δημιουργήθηκε το 2013 και αυτό τον καιρό μας παρουσιάζουν στον Τεχνοχώρο Εργοτάξιον, μία παράσταση… αυτοσχεδιασμού. Μιλήσαμε για την πορεία της ομάδας αλλά και για την παράσταση με τις Έλενα Μαμασούκα & Αναστασία Δημοπούλου
5×4 new generation…Ποια ακριβώς είναι η ομάδα των 5×4 και γιατί υπάρχει η υποσημείωση του new generation;
Ε.Μ: Oι 5×4 είναι μια ομάδα αυτοσχεδιασμού η οποία δημιουργήθηκε το 2013 και ξεκίνησε παραστάσεις το 2014. Μέσα σε αυτά τα 8 χρόνια άλλαξε τέσσερις φορές τη σύνθεσή της. Πια στο σχήμα υπάρχουμε τρία από τα παλιότερα μέλη κι οι υπόλοιποι είναι νέοι συνάδελφοι. Άλλοι, προσφάτως απόφοιτοι της σχολής 92artschool κι άλλοι τελειόφοιτοι. Εξού και ο τίτλος new generation.
Α.Δ.: Και πέρα αυτό ,η υποσημείωση είναι και σχετική με την ανάγκη μας να το αναβιώσουμε μέσα από την πιο φρέσκια ματιά των μικρών μας και φυσικά με την εμπειρία των παλιών .
Οπότε εσείς, από ότι καταλαβαίνουμε από τα βιογραφικά σας, είστε από τα “ιδρυτικά μέλη”. Πως συναντηθήκατε επί σκηνής;
Ε.Μ: Ακριβώς. Όταν το 2013 έκανα την πρόταση στον παραγωγό μας τον κο Γιώργο Κάλτσα, για αυτή την παράσταση, ξεκινήσαμε διαδικασίες ακροάσεων κι έτσι ήρθε στη ζωή μου η Αναστασία. Στον πρώτο κιόλας αυτοσχεδιασμό θαύμασα την ευστροφία και την σκηνική αμεσότητά της. Διαισθάνθηκα πως μας διέπουν κοινές προσλαμβάνουσες. Από τότε είμαστε καλλιτεχνικοί συνοδοιπόροι και φίλες! Σε 8 χρόνια ζεις πολλά, τα οποία σε δένουν με τον άλλον και σε ανθρώπινο επίπεδο.
Α.Δ: Είχα την εντύπωση ότι έχουμε κλείσει δεκαετία (γέλια)!
Για εμένα ήταν ξεκάθαρο ότι θα ταιριάξουμε από την πρώτη κιόλας στιγμή, γιατί κουβαλάμε την ίδια τρέλα.
Γιατί χρειάστηκε να αλλάξει το σχήμα τόσες φορές;
Ε.Μ: Νομίζω είναι συγκυριακό. Σε κάθε σεζόν οι ομάδες που δημιουργήθηκαν ήταν δυνατές και δομημένες πάνω στον αλληλοσεβασμό. Σε κάθε σεζόν περάσαμε όμορφα, χαρίζοντας αξιομνημόνευτες στιγμές ο ένας στον άλλον. Όμως οι παρέες κάνουν κύκλους. Οι άνθρωποι μεγαλώνοντας, διαφοροποιούν τις προτεραιότητες τους. Άλλωστε, ως βασικός πυρήνας, κάναμε μια μεγάλη παύση. Μόλις πέρσι τον Δεκέμβριο, μεταξύ χριστουγεννιάτικων λαμπιονιών και ρακής, αποφασίσαμε την επανεκκίνηση.
Επίσης, ο αυτοσχεδιασμός χρειάζεται ένα κοινό υπόβαθρο μεταξύ των συμμετεχόντων. Μέχρι να πετύχουμε τον καλύτερο δυνατό συνδυασμό, κάναμε δοκιμές! Γι’ αυτό φέτος, αποφασίσαμε να στραφούμε σε συναδέλφους της ίδιας σχολής, ώστε να έχουν ήδη κεκτημένο έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας.
Α.Δ.:Να προσθέσω ότι ο αυτοσχεδιασμός είναι ένα πολύ ιδιαίτερο είδος θεάτρου και πάντα το νέο αίμα δίνει έναυσμα και άλλη οπτική στα πράγματα. Ιδέες πάνε κ έρχονται και πάντα μια φρέσκια ματιά είναι λυτρωτική.
Στο Δ.Τ. της παράστασης βλέπουμε πως αναφέρετε ότι το κοινό είναι ο σκηνοθέτης και ο συγγραφέας. Πως ακριβώς συμμετέχει το κοινό σε αυτή την διαδικασία;
Ε.Μ.: Η παράσταση ξεκινά αφού συναποφασίσουμε με το κοινό για το θέμα μας. Πάντα ασχολούμαστε με 4 βασικές θεματικές που “ταλανίζουν” τον άνθρωπο στην καθημερινότητά του. Αυτές είναι ο έρωτας, η οικογένεια, η εργασία κι η φιλία. Οι τέσσερις αυτές θεματικές βρίσκονται κρυμμένες πάνω στους ηθοποιούς μας. Το κοινό επιλέγει, έναν από τους ηθοποιούς κι έτσι αποκαλύπτεται και μία θεματική. Παράλληλα, έχουμε μια στήλη με 20 κλειδαρότρυπες. Κάθε κλειδαρότρυπα κρύβει μια «συνθήκη», δηλαδή μια κατάσταση, κάτω από το πρίσμα της οποίας θα αναλύσουμε, σκηνικά, την βασική θεματική μας. Αυτές επιλέγονται, επίσης, από το κοινό. Ο συνδυασμός των δύο αυτών επιλογών του κόσμου δίνει και τον καμβά της ιστορίας μας. Καλούμαστε π.χ. να αυτοσχεδιάσουμε για την εργασία και την πρώτη συνάντηση.
Α.Δ.:. Και ενώ η ιστορία μας φτάνει σε μια κορύφωση ή σε ένα αδιέξοδο κάπου εκεί αναλαμβάνει το κοινό, πιάνει την πένα και γίνεται συγγραφέας της συνέχειας.
Μετά από μια ανακεφαλαίωση του τι έχει συμβεί μέχρι εκείνη την στιγμή και ποιοι είναι οι χαρακτήρες, ρωτάμε το κοινό τι θα ήθελε να δεί να συμβαίνει και πως θα ήθελε να εξελιχθούν οι ήρωες μας. Έπειτα κάνουμε μια συνεννόηση μόνοι μας στα παρασκήνια και προχωράμε για το φινάλε του έργου.
Πραγματικά δεν υπάρχουν κάποια δεδομένα σενάρια τα οποία ακολουθείτε ανάλογα με το θέμα;
Ε.Μ: Δεν υπάρχει τίποτα προετοιμασμένο. Δε θα μπορούσε άλλωστε. Θα έπρεπε να είχαμε σχεδιάσει περί των 80 παραστάσεων, έτσι. Υπάρχει μόνο πολλή άσκηση των ηθοποιών κατά τη διάρκεια των προβών. Άσκηση για ετοιμότητα, για τον σεβασμό στον άλλον και την έμπνευσή του. Ακόμη κι η τεχνικός μας είναι ηθοποιός, έτσι ώστε να έχει την άμεση αντίδραση να “μπει” στο παιχνίδι με τους ήχους και το φως.
Α.Δ:Όλα στηρίζονται στο ΝΑΙ και προχωράμε. Δεχόμαστε την ιδέα του συμπαίκτη και την εξελίσσουμε.Πρόβες επί προβών για να αποκτήσουμε οικειότητα, να γνωριστούμε καλά και νιώθουμε ασφάλεια. Είναι ένα παιχνίδι έμπνευσης και φαντασίας.
Γράψανε για την παράσταση : “Πολύ όμορφη η παράσταση. Μας άρεσε η διαδραστικότητα με τον κόσμο, η επιλογή του κοινού για το ποια ιστορία θέλει να δεί (από τις πολλές!!), η ετοιμότητα και ο αυτοσχεδιασμός των ηθοποιών, η ροή του έργου, η ζωντάνια του, το παίξιμο των ηθοποιών, οι πολλές στιγμές γέλιου, τα σκηνικά του και η σκηνοθεσία του. Από τις πιο ωραίες φετινές παραστάσεις. Βγήκαμε ανάλαφροι παρ’ολη την κούραση που είχαμε. Αυτή η παράσταση προσφέρει. Και φυσικά την καταχειροκροτήσαμε στο τέλος!”
Έχουμε ενημερωθεί πως στις 12/11 θα κάνετε μια παράσταση για φιλανθρωπικό σκοπό. Μιλήστε μας σχετικά.
Ε.Μ: Όπως προείπα, η ομάδα έκανε μια μεγάλη χρονική παύση. Μέσα σε αυτή την περίοδο έλαβαν χώρα δυο σημαντικά γεγονότα στη ζωή μου. Έγινα μητέρα και σχεδόν ταυτόχρονα, έχασα τη μητέρα μου από καρκίνο. Προσπαθώντας να μετατρέψω τον πόνο σε δύναμη, ήρθα σε επαφή με διάφορους φορείς και συλλόγους, οι οποίοι έχουν ως στόχο να διευκολύνουν τον αγώνα των νοσούντων συνανθρώπων μας. Τότε ήρθε στη ζωή μου η κα Ματίνα Κυριάκου, μητέρα ενός υπέροχου αγοριού, το οποίο ανάμεσα στις θεραπείες του σκόρπιζε φως στα υπόλοιπα παιδιά που πάλευαν για τη ζωή τους. Δυστυχώς, ο Αλέξανδρος δεν είναι πια κοντά μας να χαρίζει χαμόγελα, αλλά η μαμά του δεν άφησε να χαθεί ο σκοπός της ζωής του. Δημιούργησε το “σύλλογο γονέων, κηδεμόνων και φίλων παιδιών με νεοπλασματική και άλλη απειλητική για τη ζωή τους ασθένεια Θα ξαναβγεί ο ήλιος Αλέξανδρος “.
Όταν αποφασίσαμε την επανεκκίνηση των 5×4, ζήτησα από τους συναδέλφους να αφιερώσω την παράσταση στη μνήμη της μαμάς μου. Το δέχτηκαν, και τους ευχαριστώ θερμά για αυτό. Έτσι αποφασίσαμε, κοντά στην ημερομηνία των γενεθλίων της, να κάνουμε μια φιλανθρωπική παράσταση. Τα έσοδα της θα διατεθούν στον σύλλογο του Αλέξανδρου, ώστε να αγοραστούν βιβλία για τα παιδιά των ογκολογικών κλινικών.
Α.Δ.:Είμαστε πολύ χαρούμενοι που μπορούμε να βοηθήσουμε έστω και λίγο τον αγώνα του συλλόγου και είμαστε σε σκέψεις και για άλλες τέτοιες ενέργειες με την ομάδα.
Για προσκλήσεις της παράστασης, δηλώστε συμμετοχή εδώ
Συνηθίζεται στη χώρα μας οι ηθοποιοί να ασχολούνται και με κάτι πρόσθετο, ώστε να βιοπορίζονται. Εσείς με τι ασχολείστε και πως συνδυάζετε την καλλιτεχνική με την επαγγελματική ζωή σας;
Ε.Μ: Η ζωή μου έχει φερθεί με τεράστια ευγένεια. Η πρωινή μου εργασία είναι πάλι σχετική με την μεγάλη μου αγάπη, το θέατρο. Εκτός από ηθοποιός είμαι και θεατρολόγος. Εργάζομαι στο ελληνογερμανικό σχολείο Neue Schule Athen, διδάσκοντας το μάθημα της θεατρικής αγωγής σε παιδιά προνηπίου, νηπιαγωγείου και δημοτικού. Είμαι τυχερή, γιατί το σχολείο μου αγαπά και προάγει τις τέχνες. Έχουμε στη διάθεσή μας ένα υπερσύγχρονο θεατρικό χώρο εντός σχολικής μονάδας, με πλήρη εξοπλισμό. Με τους μαθητές μου ετοιμάζουμε παραστάσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους και με ποικίλες αφορμές. Όχι μόνο για τις εθνικές επετείους, ως είθισται. Οπότε η εργασία μου τροφοδοτεί την καλλιτεχνική πορεία μου.
Α. Δ: Είναι αλήθεια πως μόνο από το θέατρο είναι δύσκολο να βιοποριστεί ένας ηθοποιός.
Οπότε εγώ επέλεξα να ασχοληθώ με την άλλη μου αγάπη, την γυμναστική.
Διατηρώ έναν δικό μου χώρο εκγύμνασης στο Χαλάνδρι εδώ και 5 χρόνια,το Fly the gap, όπου διδάσκω yoga, aerial yoga, pilates κ.ά.
Όμως ακόμα και εκεί νιώθω ότι οι σπουδές μου στο θέατρο με έχουν βοηθήσει να ανταπεξέλθω και σε αυτή μου την ενασχόληση.
Διαβάστε ακόμα…
