Το αμερικάνικο ντουέτο από το Ohio επιστρέφει 10 χρόνια μετά την τελευταία κυκλοφορία του, με το έβδομο πλέον άλμπουμ τους “El Camino“. Από το δεύτερο άλμπουμ τους “Thickfreakness” του 2003, η σύγκριση τους με τους White Stripes ήταν αμείλικτη και άδικη σε κάποιες περιπτώσεις. Κατάφεραν τελικά να ξορκίσουν αυτό το φάντασμα με την κυκλοφορία του προηγούμενου άλμπουμ τους “Βrothers” που πούλησε περίπου 1 εκατομμύριο αντίτυπα και τους έβγαλε από την αφάνεια φτάνοντας στο Νο2 του Billboard.
Παρόλα αυτά, τo “El Camino” δε θυμίζει σε τίποτα το “Brothers”. Είναι γρήγορο, διασκεδαστικό και γεμάτο ενέργεια βγαλμένη από την πρώτη περίοδο της μπάντας. Αυτή τελικά είναι και η μαγεία τους – μπορούν να φτιάχνουν μουσικές που να ενώνουν μεταξύ τους μουσικά γένη και γενιές κάτι που τελικά τους κάνει κλασσικούς.
Το “Lonely Boy” ανοίγει ιδανικά το άλμπουμ και μας προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει. Οι μελωδικές εναλλαγές ανάμεσα στο ξυλόφωνο και τα φωνητικά στο “Dead and Gone” αναβιώνουν έντονα αρμόσφαιρα 60s ενώ στο “Gold On The Ceiling” κυριαρχεί η κιθάρα αλά Jack White και συντροφεύει αρμονικά τα γυναικεία φωνητικά. Ακολουθεί το “Little Black Submarines” που ξεκινάει σα μια ακουστική μπαλάντα αλλά η κιθάρα του Auerbach και τα drums του Carney το κάνουν να θυμίζει Led Zeppelin στα καλύτερα τους. Το ανελέητο σφυροκόπημα του “Money Maker” και ο ρετρό shake ρυθμός του “Stop Stop” δείχνει ότι τελικά πρόκειται ίσως και για ένα χορευτικό άλμπουμ αλλά ο αργός κιθαριστικός ρυθμός του “Sister” μας επαναφέρει σε εποχές Motown records. Τέλος, με το “Nova Baby” αναπολούν το κλασσικό στυλ με ένα μακρόσυρτο ρεφρέν να μιλάει για μία απελπισμένη αγάπη με έντονα ρομαντικό τρόπο.
Σε γενικές γραμμές λοιπον, μιλάμε μια κυκλοφορία που στα 40 παρα κάτι λεπτά της διαρκειας της σε κάνει να θες να ξανακούσεις όλα τα κομματια. Το repeat στο player ειναι μόνιμα αναμένο. Αιτία για αυτο; Το χρονολογικό ταξίδι που επιτυγχάνουν μέσο των συνθέσεών τους και το πόσο διασκεδαστικό ειναι. Αρέσει πολύ και μπαίνει στα καλύτερα της χρονιάς.
