Έχουν περάσει είκοσι επτά χρόνια από τότε που το κλάμα της φυσαρμόνικας στην εισαγωγή του Thunder Road άνοιγε το “Born To Run” για τον Bruce Springsteen και για όλους εμάς ξεκινούσε η γνωριμία με αυτό τον εκπρόσωπο της Αμερικάνικης κουλτούρας στα καλύτερά της , και ένα ταξίδι που κρατάει ως τα σήμερα. (Ναι, ναι, ξέρω, υπάρχουν και οι δύο προηγούμενοι δίσκοι, αλλά ελάτε τώρα..).
Σ’ αυτά τα χρόνια η πατρίδα του πέρασε πολλά: μια 8ετία με πρόεδρο ένα γερασμένο πρώην ηθοποιό που ώρες- ώρες ξεχνούσε που βρισκόταν και έλεγε άλλα αντ άλλων, πολέμους σε Κουβέιτ, Αφγανιστάν, Ιράκ, μια ενδεκάτη Σεπτεμβρίου, μια άλλη 8ετία με πρόεδρο έναν κατά γενική παραδοχή πανίβλακα, πλημμύρες, τυφώνες.. Και όλα αυτά τα χρόνια , ο Springsteen και η παρέα του συνέχιζαν να κάνουν αυτό που ήξεραν και ξέρουν καλά: όμορφη μουσική με ψυχή και χαρακτήρα, με στίχο πότε θλιμμένο, πότε αγαπησιάρικο, πότε οργισμένο και αρκετές φορές βαθύτατα πολιτικοποιημένο, αλλά πάντα αληθινό. Και ακόμα, να γεμίζουν στάδια με «πιστούς» που τους «έλιωναν» με τρίωρες συναυλίες-μαμούθ, σε αντίθεση με κάτι άλλες ντίβες, γιατί το αφεντικό – όπως τον αποκαλούν οι συμπατριώτες του – λέει “ο κόσμος δίνει τα λεφτά του για να έρθει να μας δει, και εμείς πρέπει να κάνουμε ο τι μπορούμε για να διασκεδάσει”.
Ένα τέτοιο στάδιο, αυτό των Giants της Νέας Υόρκης , που κατεδαφίστηκε το 2009, έδωσε στον Springsteen το θέμα για το δέκατο έβδομο στούντιο άλμπουμ του με τίτλο “Wrecking Ball” (ξέρετε, αυτή η σιδερένια μπάλα που με τόσο θεαματικά αποτελέσματα χρησιμοποιούνταν στις κατεδαφίσεις) που κυκλοφόρησε προχτές. Και είναι ένα άλμπουμ στο οποίο ο Springsteen είναι θυμωμένος. Είναι θυμωμένος μ αυτά που συμβαίνουν στη χώρα του, μ αυτά που περνάει ο κόσμος, την ανεργία, τις καταστροφές, τους άστεγους.
Ωστόσο, το αφεντικό δεν το βάζει κάτω. Μέσα απ το ομότιτλο τραγούδι δηλώνει πως είναι έτοιμος ν αναμετρηθεί μ αυτή τη wrecking ball, μ αυτό το παγκόσμιο κακό που μας έχει βρει και που τα ισοπεδώνει όλα. “Bring on your wrecking ball” , τραγουδάει, “hold tight to your anger, don’t fall to your fears“. Ο ήχος είναι ο γνωστός της E Street Band, μόλο που απ την παλιά παρέα ακούγεται μόνο ο ντράμερ Max Weinberg σε τρία κομμάτια, ο Steve van Zandt στην κιθάρα σε ένα, και ο μεγάλος απών πια, Clarence Clemmons σε δύο, το Wrecking Ball και το Land of Hope and Dreams. Μπορεί κανείς ακόμα να διακρίνει επιρροές από το folk ήχο του άλμπουμ του 2007, “We Shall Overcome- the Seeger Sessions“, αλλά και άλλους πειραματισμούς με ηλεκτρονικά κρουστά, χορωδία, ως και μια μυρωδιά από gospel υπάρχει στο Land of Hope and Dreams.
Δε θα σας πω περισσότερα για τα τραγούδια, μουσικοκριτικός δεν είμαι, και άλλωστε ο δίσκος είναι εκεί έξω για τον καθέναν σας να τον ακούσει, να τον απολαύσει – η όχι- και να κρίνει. Θα θυμηθώ μονάχα πως χαρακτηρίζει την Αμερική σ’ ένα τραγούδι του ένας άλλος αγαπημένος μου, ο Leonard Cohen: ” The cradle of the best and of the worst“.
Κι αν η χώρα του Springsteen όλα αυτά τα χρόνια επιμένει πεισματικά να μας δείχνει τα χειρότερα, εμείς ξέρουμε που να ψάξουμε για να βρούμε τα καλύτερα.
Να σαι πάντα γερός , αφεντικό!
