Δεν ήμουν ποτέ φαν των Πυξ-Λαξ.Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80 οπού και ιδρύθηκαν εγώ πλησίαζα τα 10.Έψαχνα λοιπόν τα πρώτα μου μουσικά βήματα και εκείνη την εποχή το ελληνικό ροκ ήταν στα καλύτερά του.Καλλιτέχνες ήδη γνωστοί αλλα και συγκροτήματα νέα που είχαν πολλά να πούνε μου τράβηξαν περισσότερο την προσοχή.Όπως βέβαια γράφει και η ιστορία και οι πυξ-λαξ είχαν να πούνε πολλά.
Ύστερα λοιπόν απο αυτόν τον πρόλογο ας έρθουμε στο θέμα μας.Προχθές λοιπόν την Τετάρτη όπως η μισή Αθήνα έτσι και εγώ ανηφόρισα προς το ΟΑΚΑ.Ήταν η πρώτη μου φορά που είδα απο κόντα τους πυξ-λαξ…ή καλύτερα ένα μέρος του συγκροτήματος γιατί η απουσία του Μάνου ήταν κάτι παραπάνω απο αισθητή.Έτσι λοιπόν βρέθηκα σε ένα κατάμεστο στάδιο.Τέτοια μεγάλα μουσικά γεγονότα έχουν πάντα τα συν αλλά και τα πλην.Τα καλά πάντως που μου έμειναν ήταν πολλά περισσότερα απο τα άσχημα της βραδιάς.
Θα ξεκινήσω απο τα άσχημα για να μας μείνουν τα καλά για το τέλος.Στα μειονεκτήματα λοιπόν της βραδιάς ήταν ο πραγματίκα απαίσιος ήχος που επικρατούσε αλλά σε αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι τεχνικοί, αλλά και το στάδιο, γιάτι εδώ που τα λέμε δεν φημίζεται και πολύ για την ακουστική του.Το δεύτερο και μεγαλύτερο λάθος της βραδιάς ήταν τα δύο προσωπικά τραγούδια που ακούστηκαν απο τον Στόκα και τον Πλιάτσικα.Γιατί όπως και να το κάνουμε προχθές τραγούδαγαν οι πυξ-λαξ και όχι ο Μπάμπης Στόκας ούτε ο Φίλιππος Πλιάτσικας.Να πείς τουλάχιστον οτι ”πετάς” και δύο τραγούδια να γεμίσει το πρόγραμμά να πεις οκ…αλλά εδώ μιλάμε για ένα συγκρότημα με 17 album.Θεωρώ λοιπόν σχεδόν απαράδεκτο να διαφημίσουνε αυτά τα κατά τα άλλα πολύ όμορφα τραγούδια σε αυτή την συναυλία που το νόημά της ήταν άλλο.Γιατί το νόημα αύτης της επανένωσης ήταν ο Μάνος.Δική του επιθυμία ήταν και δυστυχώς τον ανέφεραν σε 3 ώρες , 3 φόρες.
Αυτά ήταν λοιπόν τα μειονεκτήματα της βραδιάς ευτυχώς όμως τα καλά ήταν πολύ περισσότερα.Έκτος λοιπόν απο τα 5 λίτρα που μου έμειναν στο στομάχι, μου έμεινε και αυτός ο εκπληκτικός κόσμος τόσο σε όγκο όσο και σε παλμό.Προσωπικά δεν είχα ξαναδεί ποτέ τόσο πολύ κόσμο να συγκεντρώνεται για μια ελληνική μπάντα.Οι τρείς στιγμές που μου έμειναν είναι οι εξής, χρονικά.
Η πρώτη ήταν όταν ”βγήκε” ο Μάνος να τραγουδήσει το ”Εσύ Εκεί” και με το video wall απο πίσω να τον δείχνει να ζει πραγμάτικα αυτό που έκανε όσο λίγοι.Η Ανατριχίλα που ξέσπασε στο σώμα μου ένιωθες πως πέρναγε σε όλους έναν προς έναν εκείνη την στιγμή με ταχύτητα φωτός στην ”παρουσία” του Μάνου στο στάδιο.Όσο για το εσύ εκεί σίγουρα οι περισσότεροι αν όχι όλοι το περέφρασαν ως ΕΣΥ ΕΔΩ.ΕΔΩ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.
Ο δεύτερος λόγος που άξιζε να βρεθεί κανείς στο ΟΑΚΑ την Τετάρτη το βράδυ ήταν εκεί προς τα μισά της βραδιάς όταν ο Μπάμπης Στόκας υψώνοντας το ποτήρι του χαιρέτησε τους Κατσιμιχαίους για να τους αφιερώσει το επόμενο δικό τους τραγούδι.”Τα φέραμε απο’δω, τα φέραμε απο’κει και άντε ξάνα τα ίδια, τα ίδια απο την αρχή”.Η εκπληκτική ερμηνεία και η φωνη του Στόκα στις ”Ανόητες αγάπες” να μιλάει για αυτές και με το κοινό απο κάτω να ζει με τον πιο έντονο τρόπο αυτό το υπέροχο κομμάτι σε έκανε να λες, λίγο ακόμα.Θέλω κι άλλο……
Η τρίτη όμορφη στιγμή της βραδιάς ήταν όταν ο Φίλιππος Πλιάτσικας τραγούδησε για εκείνη που έπαψε αγάπη να θυμίζει.60,000 κόσμος απο τον μεγαλύτερο μέχρι τον μικρότερο, απο εκείνον που ήταν μπροστά στην σκηνή ως εκείνον που ήταν τέρμα πίσω εκεί κρεμασμένο απο το ρολόι, όλοι όρθιοι να χοροπηδάνε με τέτοια ένταση και παλμό που αυτό που γινότανε στη σκηνή ήταν το τελευταίο πράγμα που σε ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή.Πιάστηκα να χαζελυω όλο αυτό το πλήθος που ζούσε την δικιά του στιγμή στην βραδιά.Μοναδικό, εντυπωσιακό και άκρως αισιόδοξο.
Αυτά λοιπόν για την προχθεσινή συναυλία.Πέντε ακόμα μαζί με την μία που προστέθηκε μετά το sold out του ΟΑΚΑ.Πάντως αν μου δοθεί η ευκαιρία σε μια απο τις επόμενες…θα ξαναπάω.
Γράφει ο thanos_teg
