O Γιάννης Αγγελάκας λέει : «Όταν πρωτογνωριστήκαμε, είμαστε μεθυσμένοι και βλέπαμε κάτι ακτινογραφίες του! Πριν αρρωστήσει. Μου άρεσε η τρέλα του, αυτή η τρέλα που μου αρέσει να συναντάω. Δεν είμαστε ποτέ κολλητοί αλλά πάντα βρισκόμαστε. Υπήρχε αυτή η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός. Πάντα χαιρόμουν που υπήρχαν τα Διάφανα Κρίνα – ήταν μια εποχή που είχε δημιουργηθεί ένα κίνημα μουσικό μέσα σε μια εποχή απόλυτης ελαφρότητας. Είμαστε οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, τα Διάφανα Κρίνα, οι Στέρεο Νόβα κ.ά. που φτιάχναμε μια διαφορετική σκηνή, ένα άλλο ύφος. Τα Διάφανα – και ο ίδιος ο Θάνος – ήταν πιο ποιητικοί. Χαιρόμουν πολύ να τον βλέπω και πάντα κάναμε αστεία. Ότι και να μου ζητούσε, θα ήμουν δίπλα του. Μου λείπει πολύ ο Θάνος.».
O Παύλος Παυλίδης λέει : «H πρώτη συνάντηση μου με το Θάνο ήταν σε ένα καμαρίνι μιας κοινής μας συναυλίας στη Σαλονικη όπου είχαμε μοιραστεί ένα βιαστικό τσιγάρο. Δεν προλάβαμε να πούμε και πολλά. Λίγα χρόνια αργότερα με κάλεσε στην Αθηνά για να με συστήσει σ ένα εκδοτικό οίκο που τότε δούλευε. Είχε μάθει ότι ετοίμαζα κάποιο βιβλίο, καθόλου βιαστικό απ ότι αποδείχθηκε, και προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Ευγενικό παιδί βυθισμένο στη ποίηση και τη λογοτεχνία. Μου χάρισε μια στοίβα σπουδαία βιβλία όταν έφυγα και την αίσθηση μιας φιλίας εξ αποστάσεως που την ανανεώναμε όποτε συναντιόμασταν σε διάφορες πόλεις. Τον θυμάμαι στη Σαλονικη να παίζει με μια κιθάρα και εκεί κυρίως κατάλαβα ότι ήταν χαρισματικός τραγουδιστής και έβλεπα το θάρρος και την υπομονή του απέναντι σ ένα θορυβώδες κάποιες φορές κοινό. Επίσης θαύμαζα πάντοτε το ταλέντο του στη ζωγραφική. Η σφραγίδα του στο Ελληνικό τραγούδι είναι ξεκάθαρη και ιδιαίτερη. Σκοτεινός και ακραία λυρικός σε μια εποχή μάλλον αντιποιητική και σίγουρα κυνική. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη φωνή του στην τελευταία του συναυλία. Καθόμασταν συγκινημένοι οι καλεσμένοι του στα καμαρίνια και παρακολουθούσαμε άφωνοι έναν εξαϋλωμένο Θάνο να κάνει με τη φωνή του το μέρος να τρέμει. Και τώρα από εκεί που βρίσκεται θα μας ξαναενώσει. Ο Θάνος είναι εδώ».
