Ξεκαθαρίζω απ’ την αρχή, πως ποτέ δεν ήμουν οπαδός των Anthrax. Τους πάω σαν μούρες, αλλά μουσικά δε με είχαν τραβήξει. Πέραν κάποιων κομματιών που και να θες να τ’ αγνοήσεις δε μπορείς (άκου Indians, Caught in A Moss, Madhouse), σε γενικές γραμμές οι ‘άνθρακες’ ήταν μακριά από μένα. Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος? Γιατί με το που το έβαλα να παίξει, το ‘Worship Music’ μου έδωσε μια μπουνιά στα δόντια και τα ψάχνω στο πάτωμα! Πάρε καπάκια και μια κλωτσιά στα αρ@@@@α, να μάθεις μεγάλε!
Αν γεννιόταν ένα παιδί τη μέρα που ο Scott Ian και η παρέα του ξεκίναγαν να γράφουν το δίσκο, σήμερα που τον κυκλοφορούν θα πήγαινε δευτέρα δημοτικού! Λίγο ακόμα και ο δίσκος θα έσπαγε το ρεκόρ καθυστέρησης του ‘Chinese Democracy’ των Guns ‘n’ Roses! Αυτό λέει πολλά για τα στάδια που πέρασαν σαν γκρουπ, χωρίς να είναι και άμοιροι ευθυνών οι ίδιοι. Πολλά καραγκιοζιλίκια, ειδικά το ‘πήγαινε έλα’ των τραγουδιστών είχε κουράσει απίστευτα. Ο δίσκος πρωτοηχογραφήθηκε με τη φωνή του άγνωστου μορφονιού Dan Nelson, ο οποίος πήρε πόδι μέσα σ’ ένα βράδυ αφού πριν είχε διαφημιστεί απ’ την ίδια τη μπάντα ως ‘ο καλύτερος τραγουδιστής που είχαν ποτέ’. Στη συνέχεια μετά από ενα βαρετό γαιτανάκι δηλώσεων και φημών επιστρέφει ο αρχικός τραγουδιστής Joey Belladona (αφού προηγουμένως έχει αναλάβει για ένα φεγγάρι το μικρόφωνο και ο έτερος πρώην τραγουδιστής John Bush), ώστε επιτέλους να ηχογραφηθεί και να κυκλοφορήσει ένας από τους πιο πολυσυζητημένους δίσκους των τελευταίων ετών. Αν σκεφτούμε και τη συμμετοχή του Ian σε κάποια χαζά reality shows, τότε έχουμε τη πλήρη εικόνα!
Μουσικά λοιπόν, ο δίσκος είναι μακριά από το thrash και κινείται περισσότερο προς το καθαρό heavy metal. Υπάρχουν 2-3 κομμάτια που είναι αδιάφορα, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο τόσο που ξεχνάς το πόσο πολύ το κούρασαν τα προηγούμενα χρόνια. Ειδική μνεία θέλω να κάνω σε δύο κομμάτια. Το ένα είναι το In The End που είναι στιχουργικά αφιερωμένο στη μνήμη δύο στενών φίλων του γκρουπ και μεγάλων μορφών της μουσικής μας. Ο ένας είναι ο Dimebag Darrell κιθαρίστας των Pantera και στενός φίλος του Scott Ian και ο άλλος είναι ο μέγιστος Ronnie James Dio, χωρίς άλλα σχόλια.. Ίσως η κορυφαία στιγμή του δίσκου. Το άλλο κομμάτι είναι το Judas Priest (τι, θέλετε να σας πω και που αναφέρετε?).
Σε γενικές γραμμές το Worship Music είναι μία ανέλπιστα καλή κυκλοφορία, πολύ καλή θα έλεγα. Οι Anthrax επέστρεψαν δυναμικά, το θέμα είναι να παραμείνουν ενεργοί και να μη βγάλουν ξανά δίσκο όταν το παιδάκι της πιο πάνω παραγράφου θα πάει φαντάρος!
