“…Ποτέ στη ζωή μου δεν κατάφερα να κάνω γιορτές και πανηγύρια.
Το πρώτο πάρτι που πήγα να κάνω όταν ήμουν μικρή, το οργάνωσα τόσο καλά, που έδωσα λάθος ημερομηνία στα παιδιά. Δεν είμαι τόσο σίγουρη αν βρεθεί κάποιος να κάνει μια γιορτή για τα 50 χρόνια μου στο τραγούδι. Εγώ πάντως αισθάνομαι καλά και ευχαριστώ τους ανθρώπους που με ανέχτηκαν γιατί τους έχω αποπάρει πολλές φορές. Ίσως παραπάνω από ό,τι θα έπρεπε».
«Δεν με νοιάζει πώς θα με θυμάται το κοινό,
δεν ξέρω αν θα με θυμάται, δεν με αφορά, δεν με απασχολεί.
Να με θυμάται με ευχαρίστηση μόνο, τίποτα άλλο.»
Και τελικά αυτό το πέτυχε. Την Αρλέτα την θυμάσαι με μια ευχαρίστηση, με αγάπη, τρυφερότητα και με ένα γλυκό χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο σου κάθε φορά που ακούς ένα τραγούδι της. Ευτυχώς άφησε πολλά να μας κάνουν παρέα.
“…Δεν θεωρώ ότι έχασα τίποτα. Αν και αυτά που έκανα ήταν μόνο για να χάνω. Αυτό που μου κάνει εντύπωση, και ειδικά τα τελευταία χρόνια το κατάλαβα καλύτερα μετά την αρρώστιά μου, είναι ότι με αγαπάει ο κόσμος. Και επίσης με ακολουθούν πολλοί νέοι και αυτό πάλι μου κάνει εντύπωση. Γιατί δεν έκανα ποτέ κάτι για να κολακέψω τους νεότερους επίτηδες. Δεν έχω αυταρέσκεια. Δεν μπορώ να αναλύσω τον εαυτό μου και ούτε θέλω. Έχω ένα ολόκληρο βιβλίο με αυτά που γράφουν όταν ήμουν άρρωστη και έμεινα έκπληκτη όταν το διάβασα. Θα σου πω μια ιστορία που τη λέω πολλές φορές γιατί τη βρίσκω πολλή νόστιμη. Πριν από πολλά χρόνια ήμουν σε μια επαρχιακή πόλη (γιατί έχω παίξει πιο πολύ στην επαρχία παρά στην Αθήνα) και ήρθαν κάτι παιδιά μετά που τελείωσε η συναυλία να ζητήσουν αυτόγραφα. Ήταν και μια μικρούλα 16-17 χρόνων, τελείως της εποχής της με τα μαλλάκια της προς όλες τις κατευθύνσεις, χαριτωμένο παιδί και της λέω «ρε μαναράκι μου τι θες εσύ εδώ πέρα, εγώ είμαι γιαγιά σου» και γυρνάει και μου λέει με ένα ύφος πολύ νόστιμο που με κόλλησε στον τοίχο και με έκανε χαλκομανία «είστε το μόνο πράγμα για το οποίο δεν τσακώνομαι με τη μαμά μου…”
Η Αργυρώ Νικολέτα Τσάπρα, η αγαπημένη μας Αρλέτα γεννήθηκε στις 03 Μαρτίου 1945, σπούδασε στην ανωτάτη σχολή καλών τεχνών γιατί ήθελε να γίνει σκιτσογράφος ή δημοσιογράφος. Ευτυχώς την κέρδισε το τραγούδι για περισσότερα από 50 χρόνια.
Την τελευταία φορά που την είδα σε live ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ στο κηποθέατρο Παπάγου τον Ιούλιο του 2009. Με στεναχώρησε η εικόνα της και τα προβληματα της, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την γαλήνη που προσέφερε και τον θαυμασμό του Χρήστου Θηβαίου επί σκηνής. Κάποτε ο ίδιος ο Θηβαίος έχει πει : “…Οι γονείς μου έτυχε και με γέννησαν. Η Αρλέτα μ’ έκανε αυτό που είμαι. Σ’ έχω πάντα δίπλα μου. Στην υγειά σου φιλενάδα. Είμαστε έμποροι ονείρων…”
Η Αρλέτα άφησε την τελευταία της πνοή στον ευαγγελισμό στις 8 Αυγούστου του 2017 και τυχαία την ώρα που έμαθα για τον θάνατο της, έπαιζε στο ραδιόφωνο το παρακάτω τραγούδι.
Επιμέλεια άρθρου : Θάνος Τεγόπουλος
Διαβάστε ακόμα…
