- Άσε με να κλάψω πάνω σου, Patti.
– Κι εγώ κλαίω, Joan, δε με βλέπεις;
– Άσε με να θυμηθώ εκείνο το τραγούδι για το Μπαγκλαντές, για τον δολοφονημένο απεργό, για τον έρωτα του Dylan – γεράσαμε, όχι πια έρωτες -, για όλους τους χίπις που έγιναν γιάπις, για το Τείχος που κατέρρευσε και που τότε το γιορτάζαμε, για τους ποιητές που δεν ζουν..
– Και τον Τραμπ, dear Joan! Και τους βομβαρδισμούς στη Συρία. Τους πνιγμένους πρόσφυγες στη Μεσόγειο. Την άνοδο των Ναζί μετά από πολλές – πολλές δεκαετίες. Εμείς ζήσαμε καλά, έντονα, κάναμε λεφτά, λατρευτήκαμε. Δεν είναι λόγοι αυτοί να σταματήσουμε. –
– Γι’ αυτό συνεχίζουμε να τραγουδάμε και να παίζουμε μουσική. Πάντα και παντού θα υπάρχουν αδικημένοι. Και στα 100, λοιπόν, Patti μου;
– Ναι, και στα 100, Joan μου. Σ’ αγαπώ!”
Patti Smith & Joan Baez
