Ο Axel Rudi Pell, ο ξανθός Γερμανός κιθαρίστας έχει πίσω του μια καριέρα 23 ετών, στη διάρκεια της οποίας, κυκλοφορήσει πάρα πολλούς δίσκους (αυτός είναι ο 14ος) που διακρίνονται από μία αναμφίβολη συνθετική ποιότητα, ευφάνταστα καθαριστικά solos, εμπνευσμένα από τη μεγάλη του Blackmore Σχολή, και αξιοπρόσεχτες παραγωγές. Επιπλέον, όλοι οι τραγουδιστές που έχουν περάσει από τις τάξεις του συγκροτήματος ήταν εξαιρετικοί όπως ο Jeff Scott Soto και ο Rob Rock, αλλά θα πρέπει να πω ότι ο Αμερικάνος Johnny Gioeli (πρώην Hardline), ο οποίος βρίσκεται στη μπάντα τα τελευταία 15 χρόνια, είναι μακράν ο καλύτερος! Από την άλλη, για να τα λέμε όλα, από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και μετά αν ακούσεις ένα οποιοδήποτε album του Pell είναι σαν να τα έχεις ακούσει όλα. Δηλαδή, έχουν μια παρόμοια αισθητική και ατμόσφαιρα που μπορεί να ξενίσουν εκείνους που ψάχνουν ηχητικές καινοτομίες, αλλά σίγουρα θα ικανοποιήσουν όσους απλά ζητούν καλή μουσική και τους αφήνουν αδιάφορους οι όποιες αλλαγές. Εξαρτάται από ποιά πλευρά θέλει κάποιος να το δει.
Το “Circle of the Oath” δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι, ξανά, συνθετικά εντυπωσιακό, η μπάντα παίζει άριστα, ο Pell βγάζει μάτια, ο Gioeli ανεβάζει με τη βραχνή χαρακτηριστική χροιά της φωνής του όλα τα τραγούδια και γενικά πρόκειται για μία όχι μόνο αξιοπρόσεκτη δουλειά αλλά για μία κυκλοφορία που θα ικανοποιήσει στο έπακρο τους παραδοσιακούς λάτρεις του μελωδικού hard rock/metal.
Σε αυτή τη κυκλοφορία του, ο Pell έχει δώσει περισσότερη έμφαση στο hard rock στοιχείο του, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το metal, κάτι που στα δικά μου αυτιά ακούστηκε ευχάριστα. Το ομώνυμο κομμάτι έχει ένα Zeppelin-ικό intro με δυνατό refrain, το “World of Confusion” που κλείνει το δίσκο, είναι το αδελφάκι του “The Masquerade Ball”, απ τον ομώνυμο δίσκο του, η μπαλάντα (το δυνατό σημείο του Pell) “Lived Our Lives Before”, μαζί με το εναρκτήριο “Ghost In The Black”, αποτελούν τις πιο αξιοπρόσεκτες στιγμές σε ένα, σε γενικές γραμμές, πολύ καλό album.
Ο Axel Rudi Pell καλύπτει ένα δυσαναπλήρωτο κενό από τη στιγμή που ο μαυροφορεμένος μάγος της κιθάρας αποφάσισε να παρατήσει την εξάχορδη θεά, να πιάσει το banjo και να ασχοληθεί με τη… βουκολική παράδοση και τις νεραϊδοιστορίες. Οι δίσκοι του είναι πάντα σταθερή αξία για όσους αρέσκονται στο χωρίς καινοτομίες μελωδικό hard rock, και απλά θέλουν να περάσουν μια ώρα συνοδεία καλής μουσικής.. Σίγουρα μια πολύ αξιοπρεπής δουλειά, από ένα καλλιτέχνη που ποτέ δεν έλαβε την αναγνώριση που του αξίζει.. Αντίθετα πολλοί “φωστήρες” του χώρου αρέσκονται να χύνουν χολή στο πρόσωπο του, επιμένοντας να προβάλλουν μετριότητες και κατασκευάσματα των δισκογραφικών εταιριών, κάτι που ποτέ μου δε κατάλαβα. Έστω και τώρα δώστε του την ευκαιρία να σας κερδίσει!
http://www.youtube.com/watch?v=B3qEpIBtOjE
http://www.youtube.com/watch?v=uwu8ytowZ2w
