ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ
Τετάρτη 26 Ιουνίου 2024
Κείμενο, Θάνος Τεγόπουλος Φωτογραφίες, Στάθης Κατάρας
Του άξιζε. Του άξιζε του Γιάννη Αγγελάκα η χθεσινή βραδιά και αν την χρώσταγε κάπου, αυτός ήταν ο εαυτός του. Δεν μου αρέσει να είμαι επικριτικός αντιθέτως είμαι πολύ ενθουσιώδης και επειδή έχω δει live τον Αγγελάκα άπειρες φορές, εχθές το βράδυ μπορώ να πω πως ήταν ο καλύτερος των τελευταίων ετών.
Ήταν μία βραδιά που δεν έχουμε συνηθίσει από τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη ή μάλλον είχαμε ξεχάσει. Είχαμε ξεχάσει να βλέπουμε τον Αγγελάκα με 13 άτομα πάνω στη σκηνή. Αυτές οι σκηνές πάντα με εξίταραν και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Για παράδειγμα γυρνώντας από την συναυλία έψαξα αμέσως να βρώ το όνομα της κοπέλας με το βιολοντσέλο. Υποκλίνομαι λοιπόν στην Wieruszka Kidżeski. Ήταν μία βραδιά που οι φωνές των Ειρήνη και Παναγιώτα Κολιούση και Ανθή Κύρκου από το Πολυφωνικό σχήμα Διώνη, έδωσαν αυτή τη μαγεία στη στιγμή. Ήταν μία βραδιά που αυτή η μπάντα των 100°C, ήταν εκεί και σε συνεπήρε με την αστείρευτη ενέργεια της και τη δυναμική της που δεν συναντάς εύκολα σε σχήματα.
Έπιασα κάποια στιγμή τον Αγγελάκα, στην “Ταξιδιάρα Ψυχή” να έχει πάει μπροστά, να χαζεύει τον κόσμο, να χαμογελάει και να απολαμβάνει τη στιγμή με όλο του το είναι. Μία στιγμή μου κρύβει μέσα της σκηνές από τις Τρύπες και την “Αμνησία” που ακούσαμε εχθές, μέχρι το “Ακόμα περπατάω”.
Ήταν μία συναυλία σαν μία μικρή ανασκόπηση από την μοναδική του πορεία στην ελληνική μουσική. Ξεκίνησε καθιστός, μετά σηκώθηκε, έπειτα χοροπήδαγε. Τα έκανε όλα εχθές, πανταχού παρών. Ο Γιάννης άλλωστε ήταν πάντα παρών, ακούραστος και ανήσυχος. Και ας του ασπρίσαν τα μαλλιά.
Ο Γιάννης Αγγελάκας είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ελληνική μουσική. Έχει τόσο μεγάλη ιστορία που μπορεί εύκολα να σκαλίζει το παρελθόν του, φωτογραφίζοντας το παρόν του και να μας δίνει εικόνες από το μέλλον. Ίσως να φαίνεται πολύ ρομαντικό αλλά ο Γιάννης Αγγελάκας συνδέει εποχές μακρινές με το σήμερα με μεγάλη επιτυχία και μεγάλο πάθος.