H αγαπημένη μπάντα από το Tuscon της Αριζόνα των Η.Π.Α. κυκλοφόρησε το έβδομο άλμπουμ της “Algiers” τέσσερα χρόνια μετά το “Carried To Dust“. Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα ασχολήθηκαν με τα soundtracks των ταινιών “Circo” (2010) και “The Guard” (2011). Η διαδρομή, τούς οδηγεί για άλλη μια φορά στην πόλη κοντά στα σύνορα μεταξύ Καλιφόρνιας και Μεξικού (Calexico, California), εκεί που το συγκρότημα βαπτίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Η μουσική τους; Ίδια και απαράλλακτη, όπως τους έχουμε συνηθίσει και αγαπήσει τόσα χρόνια. Κινούνται στα πλαίσια της Latin με έμφαση σε ήχους mariachi / conjunto / cumbia / Tejano music αλλά και όπως μας λέει ο τίτλος της κυκλοφορίας αυτής περνάνε και από την Νέα Ορλεάνη αφήνοντας μας γεύσεις από jazz και country.
Πατάμε το play, λοιπόν και το ταξίδι ξεκινάει με όχημα μας το “Algiers”. Οι Calexico μας καλωσορίζουν με το “Epic”, ένα τραγούδι ιδανικό για το άνοιγμα του αλμπουμ. Όμορφα ενορχηστρωμένο, με τη φωνή του Joey Burns να σε γαληνεύει. Νιώθεις ήδη ικανοποίηση που δέχτηκες την πρόσκληση για εξόρμηση, σε ονειρικά μέρη από το πρώτο κιόλας λεπτό του αλμπουμ.
Ακολουθεί το “Splitter” που σε κάνει να χαμογελάς χωρίς λόγο. Να κυριεύεσαι από αισιοδοξία. Nα το ακούς και να μένουν όλα τα προβλήματα πίσω. Πίσω; Μάλλον καλύτερα να τα ξεχνάς όλα, σαν να μην υπάρχουν. Όταν ξαναεμφανιστούν έρχεται το επόμενο “Maybe on Monday” και λες μέσα σου… «δεν βαριέσαι από Δευτέρα και βλέπουμε».
Στη συνέχεια βρίσκουμε τραγούδια σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος. Πνευστά, κιθάρες σε Tex-Mex ρυθμούς, απαλά κρουστά και τον χαρακτηριστικό mariachi ήχο τους. Τραγούδια που σε κάνουν να αναπολείς στιγμές. Στιγμές όμορφες και γεμάτες όμορφα συναισθήματα και χαμογελάς μελαγχολικά.
Φυσικά δε λείπει και το Ισπανόφωνο στοιχείο στο album. Τα τραγούδια “Puerto” και “No Te Vayas” μας θυμίζουν πως η Αριζόνα, τόπος προέλευσης των Calexico, είναι μια ανάσα από το Μεξικό, και η επιρροή που έχει ασκήσει στη μουσική τους ιδιοσυγκρασία, είναι κάτι παραπάνω από ολοφάνερη.
Το “Hush” είναι απλά πανέμορφο. Ένα κομμάτι που σε επαναφέρει στην όμορφα μελαγχολική αύρα του άλμπουμ. Το ταξίδι με όχημα το “Algiers “ φτάνει στο τέλος του με το τραγούδι “The Vanishing Mind”. Κάπως μελαγχολικό τέλος, όπως συνήθως γίνεται με οτιδήποτε όμορφο όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, και πιστεύεις ότι κράτησε ελάχιστα.
Το Algiers είναι ένα αλμπουμ, από αυτά που όσες φορές και αν το ακούσεις, δε βαριέσαι με τίποτα. Ίσα ίσα που κάθε ακρόαση μοιάζει και διαφορετική, ανακαλύπτοντας καινούργιους ήχους και συναισθήματα. Oι Joey Burns και John Convertino έχουν ακόμα τα εφόδια και την έμπνευση να συνθέτουν τραγούδια γεμάτα μελωδίες που βοηθούν τον ακροατή να τους ακολουθήσει ή ακόμα και να πραγματοποιήσει το δικό του, μοναδικό ταξίδι.
