Δεν είναι παρουσίαση δίσκου αλλά προσωπικές εbeerίες από αυτό που άκουσα.
6 χρόνια για έναν νέο καλλιτέχνη είναι πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα από την μία δισκογραφική δουλεία μέχρι την επόμενη. Αυτό βέβαια δεν είναι και απαραίτητα κακό. Είναι κακό γιατί μας έβγαλε την ψυχή περιμένοντας να βάλουμε επιτέλους ένα cd που να γράφει “Γιάννης Χαρούλης” και να μην ακούσουμε τον “Χειμωνανθό”, τα “Σύννεφα του γιαλού”, το “Ένα γύρω το φεγγάρι” και όλα τα υπόλοιπα διαμάντια που είχαμε να πορευόμαστε από το μακρινό 2006 ως σήμερα.
Οι Μαγγανείες είναι πλέον στα χέρια μας. Σήμερα το πρωί λοιπόν έσπευσα να το αγοράσω και εγώ. Τα 10€ (δηλαδή 1 ½ ποτό) είναι το ελάχιστο που μπορείς να κάνεις για να επιβραβεύσεις τους κόπους του ηχολήπτη, του φωτογράφου, του manager και γενικά όποιου άλλου δούλεψε για αυτή την δημιουργία.
Μπήκα λοιπόν στο αυτοκίνητο και μετά από 2 σχεδόν ώρες που το ακούγαμε γυρνάει η γυναίκα μου και με ρωτάει : -Το ακούσαμε όλο; –Τρείς φορές απαντάω.
Οι Μαγγανείες λοιπόν είναι μια δουλειά που την μάθαμε μέσα από τις συναυλίες του Γιάννη σε κάθε πιθανό και απίθανο μέρος όπου και αν βρεθήκαμε. Ακούγοντας το λοιπόν οι αναμνήσεις έρχονται όλες μία προς μία στο κεφάλι σου. Σε κάθε τραγούδι έχεις να θυμηθείς και κάτι όμορφο από όλες αυτές τις βραδιές που έχεις ζήσει υπό το φως των αμέτρητων αστέρων και όχι μόνο..
Μία δισκογραφική δουλειά με στάμπα την σεμνότητα και την ταπεινότητα του Γιάννη αλλά και της υπόλοιπης εκπληκτικής του παρέας. Η συνεργασία του με τον Θανάση γίνεται αντιληπτή σε αρκετά κομμάτια του δίσκου και αυτό είναι από μόνο του θετικό για να κερδίσει τον ακροατή. Οι νέες ενορχηστρώσεις σε ήδη γνωστά κομμάτια σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό και εκεί που ακούς τον “Ραμόν” πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν η ανατριχίλα που σε έχει πιάσει είναι λογική για ένα κομμάτι που τον έχεις ακούσει τόσες πολλές φορές όσες και οι μπύρες που έχεις πιεί.
Το ομώνυμο κομμάτι είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικό, “Η ουρά του αλόγου”, είναι η ιστορία του καβαλάρη που ανυπομονείς να δεις τι συνέβη στο τέλος λες και βλέπεις κάποιο έργο και το “Σκουλαρίκι” –από live εκτέλεση- είναι αυτό που γίνεται στις παραστάσεις του Γιάννη μπροστά στο φανατικό του κοινό, δηλαδή η αμεσότητα του καλλιτέχνη με τους ανθρώπους που τον ακολουθούν παντού από τα πρώτα του βήματα. Όσο για την “Ανεμόσκαλα” απλά άλλο ένα κομμάτι που μας φτάνει ως τα αστέρια.
Οι Μαγγανείες λοιπόν έφτασαν. Η πολυαναμενόμενη δουλειά του Γιάννη Χαρούλη είναι στα χέρια μας για να μας συντροφεύει στα όμορφα καλοκαιρινά βραδάκια που έρχονται.
Μια δουλεία χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες, με αρκετή δουλειά και μεράκι, με απλότητα και σεμνότητα. Στα κατά ίσως να ήθελα περισσότερα νέα κομμάτια αλλά αυτά θα μας τα δώσει στον επόμενο δίσκο που ελπίζουμε να είναι πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες… του 2016!!!
Καλοτάξιδος και πάντα επιτυχίες!!!!
Καζού έχεις???
