Εbeerίες απο το 14ο φεστιβαλ στη Βαρβάρα Χαλκιδικής

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Η μέρα που περιμέναμε σχεδόν όλο το καλοκαίρι έφτασε και με τα «μαγικά χαρτάκια» στο χέρι «ανηφορίζουμε» προς Βαρβάρα. Οι πόρτες ανοίγουν και το ταξίδι ξεκινάει γύρω στις 10 με την εμφάνιση του Γιάννη Αγγελάκα στη σκηνή. Όλοι εμείς που μεγαλώσαμε με τις ΤΡΥΠΕΣ απλά υποκλιθήκαμε στο μεγαλείο ενός από τους τελευταίους γνήσιους ροκάδες. Δύο ώρες ασταμάτητης μουσικής, με το ένα κομμάτι να διαδέχεται το άλλο με καταιγιστικούς ρυθμούς και τον ίδιο μαζί με το Ντίνο Σαδίκη και τον Στάθη Αραμπατζή να παντρεύουν ροκ, ρεμπέτικους και ηλεκτρονικούς ήχους χαρίζοντας μας ένα μοναδικό ταξίδι. Μας χαιρέτησαν φωνάζοντας «Κι όταν με πληγώνεις κι όταν με πουλάς κι όταν με στριμώχνεις μ’ εκβιάζεις, μου κολλάς Νιώθω τυχερός, νιώθω τυχερός σ’ ευχαριστώ» και αφού τους ευχαριστήσαμε και μεις τη σκυτάλη πήρε ο Γιάννης Χαρούλης και οι «Μαγγανείες» του. Το κοινό είναι ήδη σε έκσταση και ο Γιάννος το απογείωσε. «Άγιοι», «χαραυγές», «τριανταφυλλάκια» αλλά και παραδοσιακά κομμάτια από Ήπειρο και Κρήτη μας πήγαν ως τις 3 το πρωί. Κάπου εκεί φύγαμε μεθυσμένοι (κυριολεκτικά και μεταφορικά) αναμένοντας το επόμενο βράδυ.

Παρασκευή 3 Αυγούστου. «Υποψιασμένοι» από το προηγούμενο βράδυ φτάσαμε στο χώρο της συναυλίας αυτό όμως που αντικρίσαμε ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Πάνω από 5000 κόσμος αποθέωνε δύο από τις πιο σημαντικές γυναικείες φωνές της Ελλάδας. Οι Κυρίες Αλεξίου και Γαλάνη ανέβηκαν στη σκηνή, μας πήραν από το χέρι και μας ταξίδεψαν με το δικό τους μοναδικό τρόπο. «Δι’ευχών» έλεγε η μια «Ζω» απαντούσε η άλλη, και αφού χορέψαμε τανγκό με τη Νεφέλη, απολαύσαμε την «πανσέληνο», καλέσαμε το «φαντάρο», διαβάσαμε «γαλάζια γράμματα» ήρθε και η στιγμή του «Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει» όπου το λάιβ μετατράπηκε σε μυσταγωγία και 5000 φωνές έγιναν μία. Οι Κυρίες μας αποχαιρέτησαν φωνάζοντας στη σκηνή τα «Χαϊνια» τα οποία έκαναν την εμφάνιση τους σχεδόν αμέσως. Η παρέα του Δημήτρη Αποστολάκη είχε κέφια και μας παρέσυρε σε κρητικούς χορούς με την απαραίτητη ρακί να ρέει άφθονη. Η Μαρία Κώτη με τη μοναδική φωνή της και τη συνοδεία του Αντώνη Σκαμνάκη στο μπάσο και του Κλέωνα Αντωνίου στην ηλεκτρική κιθάρα μας τραγούδησε το παραδοσιακό «Τι καλά το λέει το αηδόνι», μας καληνύχτισαν και για άλλη μία μέρα φύγαμε «μεθυσμένοι».

 

Σάββατο 4 Αυγούστου. Τελευταία μέρα και πλέον περιμένουμε τα πάντα. Θανάσης Παπακωνσταντίνου και Σωκράτης Μάλαμας γράφει το μαγικό χαρτάκι και το βράδυ προβλέπεται «μεγάλο». Γύρω στις 10 ανεβαίνει στη σκηνή ο Θανάσης με τους «συνήθεις υπόπτους» του και μας προετοιμάζει για αυτό που θα ακολουθήσει ξεκινώντας με την «Αγρύπνια». Η Ματούλα με το μοναδικό ταμπεραμέντο της μας τραγουδάει για μια «Περσεφόνη» για μια «Αλεξάνδρα» αλλά και για μια «Μαργιόλα». Μετά από περίπου δύο ώρες γίνεται αυτό που όλοι περιμέναμε, ανεβαίνει και ο Σωκράτης στη σκηνή και μας χαρίζουν τρεις μοναδικές ερμηνείες! Μέχρι να ετοιμαστεί ο Σωκράτης μας ξεσηκώνει και ένας αέρας «Πεχλιβάνης» και ο «κοντός» παίρνει το μικρόφωνο. Μόνο που το σύνθημα «Ρε Σωκράτη τι λες τώρα που θα παίζεις ως τις 4 η ώρα» δεν ισχύει πια γιατί κατέβηκε από τη σκηνή στις 4:40! Ειδική μνεία πρέπει να γίνει σε αυτό το σημείο στον «ήρωα» Φώτη Σιώτα που έμεινε στη σκηνή εφτά ολόκληρες ώρες!

Έχοντας ζήσει αυτό το τριήμερο το μόνο που μπορείς να νιώθεις είναι πληρότητα και ευτυχία που βρέθηκες εκεί και το έζησες. Η μουσική ενώνει τους ανθρώπους, δημιουργεί παρέες και αποδείχθηκε περίτρανα εκεί στη Χαλκιδική. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα ακόμα μεγαλύτερο ΜΠΡΑΒΟ σε όλους όσους αναμείχθηκαν στη διοργάνωση αυτού του φεστιβάλ το οποίο ήταν άψογο από κάθε άποψη. Ραντεβού εκεί λοιπόν το Καλοκαίρι του 2013!