Long Distance Calling. Βάζοντας στο Google αυτόν τον όρο αναζήτησης, τα αποτελέσματα που μας επιστρέφει, ως επί το πλείστον, δεν έχουν καμία σχέση με την μουσική. Κακώς! Έπειτα απο την ακρόαση της τελευταίας δουλειάς των Βερολινέζων Long Distance Calling “The Flood Inside”, πιστεύω ακράδαντα ότι το Google αλλα και εμείς (καθότι το Google πλέον είναι μια εντελώς εξατομικευμένη υπηρεσία αλλά απο την ανάποδη), θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την πρώτη εντύπωση που μας κάνει αυτή σειρά των λέξεων. Θα πρέπει να την έχουμε εντελώς συνδεδεμένη με την μουσική και ιδίως με την ΜΟΥΣΙΚΗ με κεφαλαία.
Οι Γερμανοί prog-post rockers, εδώ και εφτά χρόνια έχουν αναγάγει το τζαμάρισμα σε αριστοτεχνικές συνθέσεις. Από το 2006 και το “Dmnstrtn” (EP) οι ιδέες τους και απόδοσή τους έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που είναι σαν, κάθε φορά να μας κερνάνε εισιτήριο για ένα μουσικό αστρικό ταξίδι.
Τούτο εδώ είναι το τέταρτο άλμπουμ τους και χαίρομαι πραγματικά που η νοοτροπία αυτή υπάρχει ακόμα. Χαίρομαι που η μουσική τους συνεχίζει να είναι το όχημά τους για να επισκέπτονται καινούργιους πλανήτες και σύμπαντα.
Έπειτα από την αποχώρηση του Reimut van Bonn, οι υπόλοιποι αποφάσισαν να προσθέσουν λίγη περισσότερη φωνή στις συνθέσεις τους. Μη φανταστείτε τρελά πράγματα, η μουσική συνεχίζει να είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Η αναλογία με τα φωνητικά είναι μεγαλύτερη από αυτή ανάμεσα σε θάλασσα και στεριά.
Συνήθως σε κάθε παρουσίαση δίσκου, κάνω εκτενή αναφορά σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Σε αυτήν δεν θα το κάνω. Η δουλειά αυτή είναι απόλυτα στο χάσιμο, με δεκάδες θέματα να παίζονται το ένα πίσω από το άλλο, θέματα ευχάριστα στα αυτιά, θέματα που συνθέτουν ένα αποτέλεσμα που σε κολλάει σε συνεχόμενες ακροάσεις όλου το δίσκου.
GT
