… Μια φθινοπωρινή ηλιόλουστη Κυριακή και αφού, μετά κόπου και εμποδίων, καταφέραμε να δώσουμε ραντεβού. Το ραντεβού ήταν στις 14.30 μα για κάποιο περιέργο λόγο φτάσαμε και οι δυο στις 14.05.. τρέχοντας, αγχωμένες και έτοιμες να απολογηθούμε η μια στην άλλη για την καθυστέρηση!
Απλή, άμεση, ανοιχτή, ετοιμόλογη, με ενέργεια δυνατή, επιμονή διαφορετική και μια σπιθίτσα στο βλέμμα που δύσκολα συναντας….
Συνέντευξη στη Χριστίνα Λυδάκη για τις mousikesebeeries.
Χ.Λ. : Παυλίνα Βουλγαράκη καλώς σε βρήκα. Σε τι φάση σε συναντώ;
Π.Β. : Είμαι καλά, πολύ καλά γενικά και παραδόξως σε μια περίοδο ισορροπίας.
Χ.Λ. : Θα «εκμεταλλευτώ» τον όρο ισορροπία για να ρωτήσω… Παραγωγικότητα, δημιουργικότητα, ευκαιρίες εν μέσω κοινωνικής κρίσης που διανύουμε τα τελευταία χρόνια, τι θέση καταλαμβάνουν στη ζωή μας και πώς εσύ το έχεις εισπράξει προσωπικά και επαγγελματικά;
Π.Β. : Υπάρχει μια τάση επαναπροσδιορισμού των αξιών και των επιλογών μας. Θεωρώ σε αυτή τη φάση ότι δίνονται ευκαιρίες με την έννοια ότι ξεχωρίζει το καλό πράγμα, μια τάση να ανακαλυφθούν καινούργια πράγματα, φρέσκα, αλλά και να αναγνωρίσουμε ίσως μια αλήθεια που αγνοούσαμε.
Χ.Λ. : Μέσα από τις δυσκολίες, τα βαθιά «θέλω» είναι ευκολότερο να πραγματοποιηθούν;
Π.Β. : Θεωρώ ότι αναγκάζεσαι να πάρεις αποφάσεις γιατι πλέον δεν υπάρχει η πολυτέλεια του να σκορπίζεσαι. Εφόσον τα πράγματα είναι διαμορφωμένα έτσι, αναγκάζεσαι να προσαρμοστείς στην πραγματικότητα και δε μπορείς να μένεις αδρανής.
Χ.Λ. : Από πολύ νωρίς σε έναν χώρο, γοητευτικό εκ πρώτης όψεως μα «στα βαθιά» επι της ουσίας. Τελικά τα μεγάλα βήματα (ή τα δύσκολα αν θές), βιώνονται καλύτερα σε μικρή ηλικία που ίσως ο χειρισμός είναι κάπως πιο αθώος ή το αντίθετο;
Π.Β. : Γενικά οποιοδήποτε κλαδο όταν τον ακολουθήσεις μπάινεις στα βαθιά και καλώς ή κακώς απομυθοποιείς κάποια πράγματα. Γιατι όποιο κι αν είναι το όνειρό σου, με το που έρχεσαι σε επαφή μ’αυτό, βλέπεις τις πραγματικές του διαστάσεις οπότε είναι πολύ πιθανό και το να απογοητευτείς αλλά και το να ενθουσιαστείς. Στο συγκεκριμένο χώρο, προσωπικά, δεν αντιμετώπισα κάτι που δεν αντιμετωπίζω στη ζωή με τα καλά της και τα κακά της.
Χ.Λ. : Και η απόφαση πώς ήρθε; Είδες μια μέρα το «ντουλάπι» σου γεμάτο και είπες «πάμε»; (γέλια)
Π.Β. : Όχι, όχι. Νομίζω όλα έρχονται στο δρόμο από μόνα τους και θεωρώ ότι μέχρι τώρα ό,τι έχει έρθει στη δική μου τη ζωή, ήρθε μοιραία. Δεν είμαι άνθρωπος που κάνω αλλαγές απότομα, απλά προκύπτουν πράγματα και τα ακολουθώ.
Χ.Λ. : Όμως ο δρόμος συνήθως οδηγεί σε πράγματα που ήδη ενυπάρχουν μέσα μας συνειδητά ή ασυνείδητα. Οπότε κάπου δεν υπήρχε και για σένα η ενασχόλησή σου με τη μουσική; (έγραφες από πολύ μικρή στίχους)
Π.Β. : Ναι, σωστά. Αποτύπωνα σκέψεις αλλά δεν τις είχα στο μυαλό μου ως τραγούδια. Σκέψεις, ποιήματα.. είχα πάντα μια αδυναμία σε αυτά αλλά δεν το είχα φανταστεί και αυτό μπορεί να έχει να κάνει με το χαρακτήρα μου. Γενικά δεν είμαι άνθρωπος που βλέπει πολύ μπροστά. Από μικρή δε φανταζόμουν κάτι συγκεκριμένο, άλλαζα συνεχώς και το μόνο που μπορούσα ή προσπαθούσα να με φανταστώ ήταν ως χαρούμενη.
Χ.Λ. : Τι είναι η μελωδία και τι ο στίχος σε ένα τραγούδι; Εσύ που εστιάζεις περισσότερο;
Π.Β. : Δύσκολο να τα ξεχωρίσεις αν και πάντα ασυναίσθητα στο στίχο εστίαζα. Ίσως να παίζει ρόλο και το ότι εγώ δεν παίζω μουσική οπότε αποτύπωνα σκέψεις και τη μελωδιά την ανακάλυψα ίσως από ανάγκη στο να βάλω μουσική στα τραγούδια μου όταν πρωτοξεκίνησα και δεν είχα γνωριμίες. Παρατηρώ στίχους περισσότερο και συχνότερα μου τυχαίνει να ξεχωρίσω και να αγαπήσω ένα τραγούδι από τους στίχους του.
Χ.Λ. : Νύχτα. Η δημιουργική ώρα των δημιουργικών ανθρώπων και ανήκεις σε αυτούς που γράφουν βράδυ. Αλήθεια, γιατί άραγε αυτή η νύχτα λειτουργεί τόσο εμπνευστικά έτσι σε τέτοιες περιπτώσεις; (γέλια)
Π.Β. : Ίσως στην ιδέα ότι κοιμάται η πόλη, ξυπνούν οι ιδέες, δαίμονες θα έλεγα. Έρχεσαι αντιμέτωπος με όσα φοβάσαι, όσα φιλτράρεις όλη μέρα. Ίσως, ίσως, ίσως…
Χ.Λ. : Μουσική διαπαιδαγώγηση, επιρροές στην παιδική ηλικία και μετέπειτα επιλογές. Πώς αυτά συνδέονται και τελικά πόσο αλληλένδετα είναι μεταξύ τους;
Π.Β. : Όλοι κουβαλάμε «κουτάκια» και αναμνήσεις που μας διαμορφώνουν στο σήμερα. Πιστέυω, θές δε θές, το παρελθόν και ο τρόπος που μεγάλωσες σε επηρεάζει, μπορεί όχι άμεσα αλλά έμμεσα σίγουρα. Μπορεί να μεγαλώσεις με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο και να γίνεις κάτι άλλο. Μπορεί να καταλήξεις να μοιάσεις σε κάτι που ακόμα μισούσες μικρός. Σίγουρα όλα μα όλα παίζουν τεράστιο ρόλο. Εγώ ευτυχώς νιώθω τυχερή ως προς τα ακούσματα στο σπίτι και δεν πιστεύω ότι αποστασιοποιήθηκα πολύ απ’αυτά. Υπήρχε πάντα έντονο το κρητικό στοιχείο, δεδομένης και της καταγωγής, και τα ακούσματα π.χ. του Ντέμη Ρούσσου έχουν μείνει και αυτό το αγαπώ πολύ.
Χ.Λ. : Έχεις καταλήξει ως προς το ύφος μουσικής που σε χαρακτηρίζει;
Π.Β. : Νομίζω όχι. Περισσότερο μου πάει η έμπνευση και δε νομίζω ότι θα καταλήξω ποτέ. Την ώρα που γράφεις είναι αυτό που αισθάνεσαι και δε μπορείς να βάζεις «πρέπει», όυτε να το προσδιορίσεις, ούτε να το καλουπώσεις. Είναι κάτι που εκείνη την ώρα πρέπει να βγεί. Επειδή είναι δικό σου κι έχει ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Χ.Λ. : Κι επειδή αναφέρθηκες, τι είναι παράδοση και τι ρόλο παίζει σε μια κοινωνία με υπέρμετρη πολιτιστική κληρονομιά;
Π.Β. : Θεωρώ ότι η παράδοση επιβιώνει και είναι θέμα της οικογένειας κυρίως. Κατά τα άλλα παρατηρώ και μια τάση,το τελευταίο διάστημα, να γυρνάμε στα παλιά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ίσως να είναι μια ανάγκη να το πιάσουμε από εκεί που το αφήσαμε για να δούμε τι πήγε λάθος και να το διορθώσουμε (εντελώς συμβολικά). Να το πάμε εκεί από την πρώτη, πρώτη ύλη. Για παράδειγμα, εγώ στιγμές που είδα ότι δε με καλύπτει και δε με γεμίζει αυτό που κάνω στη μουσική μου, γύρισα στα παλιά να δώ εκείνοι τι έκαναν και ήταν τόσο ωραίο και μας άγγιζε τόσο στον τρόπο και το χρόνο. Και νομίζω ότι αυτό το κάνει η ψυχή!
Χ.Λ. : Η γενιά μας. Τα υπέρ, τα κατά, που χάνει, που κερδίζει;
Π.Β. : Σίγουρα αντιμετωπίζουμε κάτι που οι γονείς μας δεν αντιμετωπίσανε (σε μαζικό επίπεδο). Η αδυναμία, ίσως, έγκειται στην αποστασιοποίηση από τα πολιτικά πράγματα (που το έχουμε κάνει όλοι), η οπισθοχώρηση και η παραίτηση από την εσωτερική μας επανάσταση. Η δύναμη, ίσως, είναι η στροφή στην παράδοση αλλά και η μόρφωση που οι παλαιότεροι δεν την είχαν.
Χ.Λ. : Λαβύρινθοι ( από τις πρώτες σου μεγάλες επιτυχίες ως ένα τραγούδι που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί αίσθηση). Πιο εύκολο το να μπείς ή το να βγείς από λαβυρίνθους;
Π.Β. : Σαφώς και το να μπείς! (γέλια). Μπαίνεις πανεύκολα. Είναι κάτι σα ναρκοπέδιο, κάθε βήμα και λαβύρινθος. Από κεί και πέρα στο να βγείς, παίζει ρόλο το κατά πόσο σοβαρά παίρνεις τον εαυτό σου ή την κατάσταση και κατά πόσο το απλοποιείς μέσα σου. Είναι σημαντικό το να έχεις τη δύναμη από τα χειρότερα να πάρεις κάτι και να ξαναξεκινήσεις.
Χ.Λ. : Ποιο στοιχείο σε χαρακτηρίζει περισσότερο; Με βάση ποιού στοιχείου λειτουργείς και τι δε θα θυσίαζες για τίποτα;
Π.Β. : Με το ένστικτο- το συναίσθημα. Δε θα θυσίαζα το δικαίωμα του να είμαι ο εαυτός μου. Την αποδοχή στις σχέσεις, στις δουλειές και σε όλα. Την ελευθερία την εσωτερική μου.
Χ.Λ. : Αποποίηση της λογικής δηλαδή;
Π.Β. : Εντελώς! (γέλια). Αλλά θα το δουλέψουμε.
Χ.Λ. : Να το δουλέψουμε ή να το πιστέψουμε;
Π.Β. : Ωχ!(γέλια). Αν το πιστέψουμε και το πάρουμε απόφαση, μπορεί να βγεί σε καλό. Σίγουρα όμως η διαχείριση και η ισορροπία χρειάζεται δουλειά. Θεωρώ ότι η λογική χρειάζεται και, προσωπικά, είναι ένα μάθημα που παίρνω καθημερινά. Συν αθηνά και χείρα κίνει. Πιστεύω ότι το μειονέκτημά μου είναι η παρόρμηση μα και το πλεονέκτημά μου είναι πάλι η παρόρμηση. Αυτό που μπορεί να σε φέρει στα καλύτερα και στα χειρότερα, παράλληλα.
Χ.Λ. : Από δώ και πέρα. Εμφανίσεις, συνεργασίες, όνειρα, στόχοι, βήματα.
Π.Β. : Μαζεύω υλικό για το 2ο δίσκο. Γράφω, ακούω κομμάτια φίλων και συναδέλφων. 18 και 25 Νοεμβρίου στο Σταυρό Toυ Νότου με το Σταμάτη Μορφονιό, με τον οποίο έχουμε μια πολύ καλή σχέση φιλίας από τον 1ο μου δίσκο, είναι ένας δικός μου άνθρωπος και είμαι χαρούμενη γι’αυτό. Είναι μια ιδέα που προέκυψε από κάποια ακουστικά Live που κάναμε παρέα και είπαμε να το ολοκληρώσουμε συναισθηματικά με τις δυο Τετάρτες στο Σταυρό. Θα είναι ένα πρόγραμμα full band, διαφορετικό, με διασκευές και πολλά δικά μας στοιχεία μέσα. Ανάμεσά μας υπάρχει μεγάλος λόγος ύπαρξης και αυτό είναι κάτι που με ενδιαφέρει σε ό,τι αναλαμβάνω και κάνω. Επίσης, στις 18/12 ξεκινάω στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο με τον Γ.Κότσιρα και τον Λ.Μαχαιρίτσα κάθε Παρασκευή και Σάββατο, κανονικά, μέχρι το Πάσχα. Την Άνοιξη, σκοπός είναι να κυκλοφορήσει ένα single και τον Σεπτέμβρη ο δίσκος. Συνεργασίες σε πλαίσιο δημιουργίας σίγουρα θα υπάρξουν όμως ακόμα είμαστε στο χτίσιμο. Όσο για τα όνειρα… αυτό που θέλω είναι η έμπνευση να γράψω ένα τραγούδι που να μου αρέσει, μέσα και έξω!
Καλή Αντάμωση !
