Εχθές πηγαίνοντας προς το θέατρο Βράχων θυμήθηκα κάποιες μεγάλες συναυλίες πριν μερικά χρόνια που όλοι οι δρόμοι τριγύρω ήταν ασφυκτικά γεμάτοι αρκετές ώρες πριν απο την έναρξη της συναυλίας και όλοι ζούσαμε για την βραδιά που θα ακολουθούσε. Βέβαια αυτό που συνέβη εχθές νομίζω οτί πρέπει να γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω για να το θυμηθούμε. Μέχρι και ο ίδιος ο Γιάννης που μας κοίταγε απο πιο ψηλά πιάστηκε να μην πιστεύει σε αυτό που γινότανε.
Ένα κατάμεστο θέατρο Βράχων με τον κόσμο να βρίσκεται παντού και χωρίς να βλέπει καν σε αρκετές περιπτώσεις και με τον εξαιρετικό Γιάννη Χαρούλη επί σκηνής να δίνει τον καλύτερο του ευατό και να αφήνει με το στόμα ανοιχτό τους πάντες.
Φυσικά και δεν είναι ιδιαίτερα περίεργο που γέμισε ένα θέατρο χωρητικότητας 7000-8000 κόσμου, το έχει ξανακάνει άλλωστε και στο παρελθόν. Το θέμα είναι οτι όσο συνεχίζει να είναι τόσο ταπεινός και χαμογελαστός πάνω στην σκηνή και να σε κάνει να τον θεωρείς “δικό σου” φίλο τότε αυτοί οι συναυλιακοί χώροι σε λίγα χρόνια θα φαντάζουν πάρα πολύ μικροί.
Όσο για την συναυλία καθέ αυτή…τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά ΜΑΓΙΚΟΣ
. Απλός, με φωνή που ράγιζαν και τα βράχια με εκπληκτικά τραγούδια και με την παρουσία του “αδερφού” του Χρήστου Θηβαίου λίγο πριν απο το κλείσιμο της βραδιάς να έρχεται σαν το κερασάκι στην τούρτα που λέμε και να μας αφήνει την πιο ωραία γεύση.
Καλή αντάμωση κοπέλι…..
