“…Κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο,
φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες ούτε ένα κεφάλαιο
να γράψεις ακόμα, σαν σανίδα απόθλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος
Βέβαια αγάπησα τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα.
Σκληρός, άκαρδος κόσμος, που δεν άνοιξε ποτέ
μιαν ομπρέλα πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται
Κι ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα,
για να πεθαίνουν και αλλού
και την απληστεία για να μένουν νεκροί για πάντα.
Αλλά καθώς βραδιάζει ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί για όλη την ανθρωπότητα
Καθώς μένω στο δωμάτιό μου,
μου ‘ρχονται άξαφνα φαϊνές ιδέες,
φοράω το σακάκι του πατέρα κι έτσι είμαστε δυο
κι αν κάποτε μ’ άκουσαν να γαβγίζω,
ήταν για να δώσω έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Κάποτε θ’ αποδίδουμε δικαιοσύνση
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί,
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει,
παίρνει το μέρος των φτωχών
Δώσ’ μου το χέρι σου. Φυσάει!
Δίσκος | Φυσάει 1993
Μουσική | Γιώργος Τσαγκάρης
Στίχοι | Τάσος Λειβαδίτης
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
* Η φωτογραφία του άρθρου είναι από το internet
Διαβάστε ακόμα…
Τελικά δεν έμεινε νύχτα που να μη γράψω πάνω στο χνωτισμένο τζάμι…