Χρήσιμοι και άχρηστοι
“Όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται στον πολιτισμό, όχι μόνο οι καλλιτέχνες, αλλά όλοι όσοι εμπλέκονται επαγγελματικά με το θέαμα και την τέχνη σε όλες τις βαθμίδες και τα πόστα είναι απλά τρομοκρατημένοι. Θα ήταν απλώς ανήσυχοι αν ήξεραν πως κάποιο σχέδιο υπάρχει, κάποιο νοιάξιμο είναι ενεργό και προσπαθεί να βρει λύση. Το σκοτάδι όμως προκαλεί τρόμο. Οι περισσότεροι έχουν κάνει τρία μεροκάματα σε επτά μήνες, άλλοι λίγα περισσότερα και άλλοι κανένα. Ο χειμώνας έρχεται και εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες βλέπουν μαύρο. Αν σε αυτό συνυπολογίσεις και την γενικότερη επίσημη εκτίμηση πως είναι εργαζόμενοι πολυτελείας και δεν θα πάθουμε και τίποτα χωρίς τέχνη, αισθάνονται και λίγο άχρηστοι.
Πρόσφατα πολύ γνωστός λοιμωξιωλόγος με συχνή παρουσία στα κανάλια είπε πως αν χρειαστεί να κλείσουν κάποιοι χώροι θα κλείσουν οι δευτερεύουσες δραστηριότητες όπως τα θέατρα, οι κινηματογράφοι και οι μουσικές σκηνές. Προφανώς υπάρχει μάθημα επιλογής στην Ιατρική που λέγεται «Αξιολόγηση πρωτεύουσας και δευτερεύουσας ανθρώπινης ανάγκης».
Θα μου πεις, άδικο έχει; Πρωτεύον δεν είναι η Υγεία; Τέτοιες αυτονόητες καταθέσεις δεν βοηθάνε πουθενά και κυρίως όταν εκφράζονται με εξυπνακίστικο τρόπο του στυλ «μόνο οι ζωντανοί μπορούν να ακούσουν τραγούδια και να δουν θέατρο». Κάτι παρεμφερές ακούμε τελευταία και από αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων: «αν δεν αγοράσουμε καινούργια όπλα για να είμαστε δυνατοί και ανεξάρτητοι τι νόημα έχουν όλα τα άλλα αν ο Τούρκοι φτάσουν μεχρι την Λαμία;»… Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλές παρόμοιες εκτιμήσεις «αποκλειστικής ευθύνης» από διάφορους άλλους επαγγελματίες. Τι να πεις σε κάποιον που παράγει τροφή όταν σου πει πως όλα είναι άνευ νοήματος δίχως την δική του συμβολή;
Υπάρχει ένα γνωστό ανέκδοτο για την συνέλευση που έκαναν τα όργανα του ανθρώπινου σώματος να εκλέξουν αρχηγό. Όλα θεωρούσαν πως δίχως αυτά το σώμα δεν ζει και όλα είχαν δίκιο. Η καρδιά, οι πνεύμονες, το συκώτι, το στομάχι… Αναζητήστε το τέλος της ιστορίας, ποιος τελικά κέρδισε την αρχηγία με έναν απίστευτα εκβιαστικό τρόπο- δυσκολεύομαι να το γράψω…
Όσο περνούν τα χρόνια, οι δεκαετίες, οι αιώνες, θα περίμενε κάποιος πως θα φτάναμε σε κάποιο επίπεδο φιλοσόφησης που θα μας επέτρεπε να βλέπουμε τον όλον, την ενότητα, την αλληλεπίδραση την «αλληλεγγύη» μεταξύ διαφορετικών πραγμάτων ως μονόδρομο για την συνέχιση της ύπαρξης. Βέβαια όταν αδυνατούμε να το δούμε ανάμεσα στους ανθρώπους πώς περιμένει κάποιος να το δούμε στην φύση και στην ύπαρξη γενικότερα!
Κόβουμε με μεγάλη ευκολία ολόκληρα κομμάτια από το όλον, χωρίζουμε με επιπολαιότητα τις ανάγκες και τους μηχανισμούς της ζωής σε πρωτεύοντες και δευτερεύοντες, θυσιάζουμε ότιδήποτε θεωρούμε λίγο ή δεν το καταλαβαίνουμε και πιστεύουμε ο κόσμος χωρίζεται σε χρήσιμους και άχρηστους.
Φυσικά και ένα καλό εμβόλιο είναι προτιμότερο από ένα καλό τραγούδι, δεν τίθεται εκεί το θέμα και η γραμμή.
Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία του εύκολου και αβασάνιστου ακρωτηριασμού των θεωρητικά αδύναμων κρίκων. Συνήθως αυτό έχει προέκταση και στους ανθρώπους. Ένα μεγάλο «Δεν με νοιάζει» απλώνεται πάνω από τα κεφάλια μας στις δύσκολες περιόδους. Και κανενός το κεφάλι δεν είναι απόλυτα ασφαλές όταν αυτό το «Δεν με νοιάζει» αποφασίσει να πέσει”
