“Σοφίες και ψέματα”
κείμενο : Βασίλης Κομύτης
φωτογραφίες : Στάθης Κατάρας
Βλέποντας την ανακοίνωση για την έναρξη λειτουργίας ενός νέου χώρου (Πλαγκτόν) και να ξεκινά συναυλιακά με τη Sophie lies ο ενθουσιασμός ανέβηκε κατακόρυφα, με αποτέλεσμα να μην προγραμματίσω κάτι άλλο για το Σάββατο και την Κυριακή 12 και 13 Νοεμβρίου.Η κατά κόσμο Μαρία Σαχπασίδη εγκαινίασε αυτόν τον νέο χώρο, με μία παράσταση που θα μου μείνει αξέχαστη και θα σας εξηγήσω τους λόγους. Στην ειδικά διαμορφωμένη σκηνή ένα φρέσκο κορίτσι ηλικιακά, μουσικά και στιχουργικά, σε δύο βραδιές αποτύπωσε με τη μουσική και το λόγο της, ότι συμβαίνει, ότι νιώθει και ζει, η γενιά του ‘90.
Στο πρώτο μέρος ακούστηκαν κομμάτια από τον πρώτο προσωπικό τηςδ ίσκο που ονομάζεται “Μια πέτρα σαν σπίτι” και ανάμεσα σε αυτά διάβαζε την ιστορία του Αργύρη Χιόνη “Μια πέτρα που δεν είχε τίποτα να χάσει”. Λυρική, θεατρική, άλλοτε ερμήνευε, άλλοτε τραγουδούσε κι άλλοτε μονολογούσε τις αγωνίες της (μας) με ένα καινούργιο λεξιλόγιο που έχει φτιάξει αυτή η γενιά. Και πάντα υπήρχε ένα στιχάκι σαν ήλιος που σκάει στο καταχείμωνο, σαν σανίδα σωτηρίας, σαν πρώτο κλάμα μιας νέας ζωής. Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, η Μαρία πάντα μαζί με τον Στέφανο Μουρούτσο στη σκηνή, ερμήνευσε το τραγούδι του Αγγελάκα για πολλούς άγνωστο με τίτλο οι “Πόθοι”, το γνωστό τραγούδι του Νικήτα Κλιντ “Φοβάμαι” και στη συνέχεια το πρόγραμμα συνεχίστηκε με τέσσερα καινούργια τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο της στο ίδιο ύφος. ‘’Ωδή στη ταυτότητα, Ενυδρείο, Δρομέας, Η πίσω αυλή’’. Καταιγιστική η ροή των λέξεων, τα συναισθήματα, οι προβληματισμοί υπήρξαν στιγμές που σε ανάγκαζε να κλείσεις τα μάτια και να ταξιδέψεις.
Στα αλήθεια τώρα, όσοι δεν έχετε ξεψαχνίσει τα λόγια στα τραγούδια της Μαρίας και διαβάζετε αυτό το κείμενο σας παρακαλώ να το κάνετε, μόνο θα κερδίσετε και θα αναρωτηθείτε. Ξέρετε κάτι; δεν είναι όλα στη ζωή χορός και γλέντι, ούτε επιφάνεια. Λίγο ο καθένας να κοιτούσε μέσα του, λίγο να έψαχνε την ουσία, ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος. Ευτυχώς που υπάρχουν και σε αυτή την εποχή, μικρά διάσπαρτα αστεράκια που φωτίζουν το δρόμο μας. Μέσα από την τέχνη της η Μαρία οραματίζεται, αναπαύεται και δημιουργεί. Πολλοί μαζί της. Εύχομαι να γίνουν περισσότεροι.
Στην ηλεκτρική κιθάρα ο Στέφανος Μουρούτσος, χρόνια φίλος και συνεργάτης της, είχε γίνει ένα μαζί της στις μελωδίες και στα φωνητικά. Ενα μουσικό ζευγάρι δεμένο, πολύ δουλεμένο και το αποτέλεσμα αυτό φάνηκε ειδικά τη δεύτερη βραδιά που τα παιδιά είχαν λυθεί και όλα κυλούσαν αβίαστα. Δεν ξέρω αν μου επιτρέπετε ή αν υπερβάλλω, αλλά θα τολμήσω να πω για τη Sophie lies ως το νέο ‘’θηλυκό Παυλίδη’’. Κάπου εκεί πήγε το μυαλό μου σκεπτόμενος τα τραγούδια της και μια μελλοντική εμφάνισή της με full band, σε ένα χώρο μεγαλύτερο και με πλουσιότερο ρεπερτόριο. Της ταιριάζει και το εύχομαι γιατί το αξίζει. Άλλωστε το κοινό ήταν αρκετό και στις δύο βραδιές, φάνηκε ότι δεν χώρεσαν όλοι όσοι ήθελαν να παραστούν και ήδη αναμένουμε νέα ημερομηνία για την επανεμφάνιση της.
Δεν θα μπορούσα να μην πω δυο λόγια για το νέο αυτό χώρο(Πλαγκτόν): με μεράκι φτιαγμένος, σε ψηλοτάβανο βιομηχανικό κτίριο, παίρνεις δύο βαθιές ανάσες, σηκώνεις το βλέμμα σου και ονειρεύεσαι. Και πώς να μην έχει μεράκι, όταν καλλιτέχνες της νέας γενιάς έχουν αναλάβει να τρέξουν εκεί “τέχνης δρώμενα’’. Μέλη των Usurum των “λ” και στενοί συνεργάτες τους, ως ομάδα και ο καθένας ξεχωριστά με τον τρόπο τους συμμετέχουν, βοηθούν και αφήνουν το στίγμα τους. Εμείς ελπίζουμε ότι πλέον εκεί όλα όσα συμβούν θα είναι όμορφα. Ένας χώρος που μπορεί να κάνει κάποιος έκθεση, παρουσίαση, ένας χώρος ο οποίος διαμορφώνεται για live, που ενδείκνυται για προβολή ταινίας και για τόσα άλλα. Επιπλέον ο χώρος διαθέτει και στούντιο που μπορούν τα παιδιά να κάνουν πρόβες, να ηχογραφήσουν, να πειραματιστούν και τελικά να δημιουργήσουν. Πλέον έχουν το σπίτι τους και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Σε μια πλευρά βρίσκεται το μικρό μπαρ, εκεί που στήνονται τα πηγαδάκια, αρχίζουν οι κουβέντες, οι παρέες μεγαλώνουν κι έτσι γράφεται η ιστορία. Και όπως πρόβλεψα χθές στο Σταύρο, στον Κοσμά και στο Νικηφόρο, σε λίγο δεν θα χωράνε. Καλοτάξιδο λοιπόν παιδιά, και όπως όλοι γνωρίζουμε η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Sophie Lies ευχαριστούμε!
