Το 1968 δημιουργήθηκαν οι The Wicked Lady, ένα συγκρότημα του οποίου το όνομα, αν θέλετε την γνώμη μου, θα μπορούσε να προφέρεται με λατρεία από πολύ περισσότερο κόσμο από ότι τώρα, αν είχαν καταφέρει τα μέλη του να περάσουν αρκετές από τις παιδικές ασθένειες, αλώβητοι.
Τα λίγα και ασαφή στοιχεία που μπόρεσα να βρω για το συγκρότημα δεν με αφήνουν να βγάλω κάποιο ασφαλές συμπέρασμα για το πως ακριβώς κλότσησαν την τύχη τους. Υπάρχει πάντως μία κοινή συνισταμένη: πολύ ποτό και πολύ ξύλο.
Κάπου διαβάζω πως και τα τρία μέλη της μπάντας (Martin Weaver, κιθάρα / “Mad” Dick Smith, ντραμς / Bob Jeffries, μπάσο) ανήκαν στους Hell’s Angels, οπότε το αλήτικο attitude δεν αποτελούσε κάποιο διαφημιστικό τρικ για να γίνει γνωστή η μουσική τους, αλλά τρόπος ζωής. Αλλού διάβασα πως κάποια στιγμή που δέχθηκαν σοβαρή πρόταση από εταιρία, ο εκπρόσωπος τις ‘άρπαξε’ από τα μέλη, “because he said that my girlfriend had legs like a footballer. He was a cocky shit anyway and deserved it!” (Martin Weaver – αμετάφραστο!), αλλού πως για σπάσιμο σε ένα μαγαζί παίζανε συνεχόμενα το ίδιο κομμάτι μέχρι που ο ιδιοκτήτης τράβηξε την πρίζα. Την ιστορία για τον drummer Smith, να πετάει το σετ του με κλωτσιές στο κοινό την διάβασα σε αρκετές πηγές, οπότε μάλλον ισχύει. Σχεδόν σε κάθε μαγαζί που έπαιζαν οι Hell’s Angels έδιναν το βροντερό παρών, με αποτέλεσμα σε όλες τις περιπτώσεις η συναυλία να λήγει άδοξα..
Όπως και να έχει, είτε διαστρεβλωμένη από την ανάγκη για μυθοπλασία, είτε πέρα για πέρα αληθινή, η ιστορία των The Wicked Lady βρωμάει ουίσκι, ιδρώτα και βενζίνη. Το σημαντικό όμως είναι το πως ακούγονται. Λίγα πράγματα άφησαν πίσω τους, μία συλλογή ηχογραφημένη με δικάναλο (στη καλύτερη) και μία κάπως πιο επαγγελματική δουλειά.
The Axeman Cometh
Πρώτα απ’όλα, το εξώφυλλο που βλέπεται προέρχεται από την επανέκδοση του 2012 μέσω της Guerssen. Το 1992 από μία εταιρία ονόματι ‘Kissing Spell’, είχε ξανα-επανεκδοθεί και παρότι αναφέρεται ως “The Axman Cometh” στο εξώφυλλο, στο οπισθόφυλλο λέει Axeman.. Cult!
Αν έπρεπε να ακούσετε έναν μόνο δίσκο από τους ΤWL τότε θα έπρεπε να διαλέξετε αυτόν. Αποτελεί μία συλλογή, όπως καταλαβαίνω, από 8 κομμάτια πού η σύνθεση τους έγινε από το 1968 ως το 1970, αλλά η ηχογράφηση έγινε σχεδόν μεμιάς σε κάποιο ανήλιαγο και υγρό υπόγειο πιο πολύ για να μη ξεχάσουν τα μέλη του γκρουπ τις ιδέες τους, όπως αναφέρει ο κιθαρίστας του γκρουπ, Martin Weaver! Ηχητικά φανταστείτε μια μίξη Black Sabbath (εποχής ‘Sabath Bloody Sabbath’) με Jethro Tull πασπαλισμένο με λίγο Hendrix και έχετε μια εικόνα. Ο ήχος είναι μέτριος σαν να είναι βγαλμένος από πηγάδι, και όλο το rythm section δείχνει να πηγαινοέρχεται δεξιά και αριστερά. Ίσως το μόνο αυθεντικά και αντικειμενικά πετυχημένο στο όλο εγχείρημα είναι ο fuzz-αριστός ήχος της κιθάρας και τα trip-αριστά φωνητικά. Όλο μαζί ως σύνολο κρίνεται άκρως εθιστικό, κατά έναν περίεργο τρόπο. Είναι ο συνδυασμός πολλών παραγόντων που το κάνουν να είναι τόσο καλό, για το δικά μου αυτιά τουλάχιστον. Όλο αυτό βγάζει μια ειλικρίνεια, αυθορμητισμό και είναι τρομερά heavy για την εποχή του. Εν ολίγοις ο δίσκος περιέχει ‘60.24 minutes of wah-wah hell’, όπως εύγλωττα αναφέρεται στο οπισθόφυλλο.
Psychotic Overkill
Για άλλη μία φορά μιλάμε για την επανακυκλοφορία από την ‘Kissing Spell’. Το 1972 κυκλοφόρησε αυτός ο δίσκος και έχουν διορθώσει αρκετά από τα λάθη της προηγούμενης ηχογράφησης αλλά με κάποιο κόστος στο feeling. Παρά το γεγονός ότι στο σύνολο του περιέχει πολύ καλές εκτελέσεις και γενικά αφήνει καλές εντυπώσεις, δεν σου δίνει το ίδιο συναίσθημα με τη προηγούμενη κυκλοφορία τους. Στα συν είναι το εκπληκτικό εισαγωγικό κομμάτι ‘I’ m A Freak’, το ‘Voodoo Chile’ που αποτελεί μια blues διασκευή στο ομώνυμο κομμάτι του Hendrix, αλλά και το αποχαιρετιστήριο ‘Ship of Ghosts’ που μετρά 22 λεπτά σε διάρκεια. Γενικά το rythm section αυτή την φορά δείχνει να κρατάει πιο γερά στα πόδια του, και τα φωνητικά είναι λίγο πιο καθαρά και σωστά απ’ότι στο ”Αxeman”. Σε τελική ανάλυση κρατάει τον heavy χαρακτήρα του και σίγουρα αποτελεί και αυτός ο δίσκος έκπληξη σε όποιον ακούσει το έτος κυκλοφορίας του.
Το 1972 το συγκρότημα διαλύεται και ο Weaver ενώνει τις δυνάμεις του με τους The Dark και μαζί τους κυκλοφορεί τον δίσκο “Round The Edges” το οποίο αποτελεί το ιερό Δισκοπότηρο για τους απανταχού συλλέκτες, καθώς εκδόθηκε σε ελάχιστα αντίτυπα. Κάπου είδα ότι o Weaver μαζί με τον πληκτρά Dave “Doc” Wadley, είχαν και μια συνεργασία με τον Tony Iommi (τον γνωστό), σε ένα project υπό το όνομα Mind Doctors, αλλά μη το δένετε και κόμπο!
[box type=”info”] Υπάρχει και ένα girl band από την Ολλανδία με το ίδιο όνομα το οποίο έπαιζε hard rock από το 1974 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Προφανώς δεν έχουν καμία σχέση με τους “δικούς μας”.[/box]
http://www.youtube.com/watch?v=_Nf-X9SR2rs
