Στην σημερινή, μουσική βιομηχανία (τι αδόκιμος όρος), οι ταμπέλες ειναι αυτές που καθορίζουν το κατά πόσο ενα συγκρότημα θα προχωρήσει εμπορικά ή όχι. Πολλές φορές και εμείς οι ίδιοι οι ακροατές κάνουμε τρίπλα σε ενα συγκρότημα ή μια καινούργια κυκλοφορία γιατι δεν ταιριάζει στο μουσικό ύφος που κινούμαστε. Πόσο όμως στενόμυαλο φαίνεται αυτό. Ακόμα, αν το πάω και ποιο μακριά, όταν κάποιος “ψαγμένος μουσικόφιλος” ρωτάει εναν κοινό θνητό “τι μουσική ακους μεγάλε;” και η απάντηση είναι “τα πάντα”, τότε αυτόματα ο κοινός θνητός κατατάσεται στους άμουσους (sic) γιατί δεν έχει ταμπέλα.

Τί γίνεται όμως όταν ένα συγκρότημα αποφασίζει να παίξει “τα πάντα όλα” σε μια νέα κυκλοφορία; Πόσο “άμουσο” μπορεί να είναι αυτο; Η απάντηση έρχεται απο τους The Chase.

Τι παίζουν οι Chase; Τα πάντα όλα, είναι η αυθόρμητη απάντησή μου. Και electro pop, και post rock, και indie pop, και electronica και την μάνα τους και τον πατέρα τους ομορφάντρα μου!!!. Πολυσυλλεκτικoί είναι η λέξη κλειδί εδώ. Φθαρμένη και επικίνδυνη, αλλά ακριβής. Στη μουσική αλλάζει η έννοια της λέξης. Σίγουρα δεν είναι αυτή η απόλυτη συνταγή της επιτυχίας,αλλά αν η συνταγή δέσει καλά προκύπτουν διαμάντια. Σαν το ομώνυμο ντεμπούτο του γκρουπ.

Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι το group που παίζει τόσο επαγγελματικά και ξεσηκωτικο-χορευτικά το I Like U είναι το ίδιο που βαράει αλύπητα στο The Solo και μετά το ρίχνει στο  γλυκόπικρο φολκ στο Keep An Eye On That Line, όχι τόσο επειδή είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά κυρίως επειδή τα παίζουν όλα όπως ακριβώς πρέπει και τα υποστηρίζουν εξίσου άψογα. Γνήσια παιδιά της εποχής μας, με ανοιχτά μυαλά, ανοιχτά αυτιά, έμπνευση και κέφι. Μεγάλο κομμάτι ειναι και το instumental Minimoog, το οποίο με κάνει να σέβομαι ακόμα περισσοτέρο την συγκεκριμένη κυκλοφορία. Τόσο απλό μα τόσο μεγαλειώδες.

Οι The Chase, με το ντεμπούτο άλμπουμ τους μας δείχνουν ότι έχουν πολλά να μας πούν. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία τους…