‘Ενα ακόμα ”αδέσποτο” – όπως αποκαλεί τα τραγούδια του ο Σταμάτης Μορφονιός – από αυτά , που δεν προορίζονται για να βρουν χώρο σε κάποιο του δίσκο και από αυτά που η έμπνευσή του αρνήθηκε να στέκεται υπομονετικά μπροστά στο χρόνο. Το νυχτοκάματο είναι ένα ακόμα τραγούδι καταγγελία για αυτά που συμβαίνουν στην καθημερινή μας ζωή. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο τραγούδι του ,-ίσως αλληγορικά , ίσως και όχι , τον δίνει σε κάποιον στιχουργό που απαρνήθηκε τα πιστεύω του για τη δόξα και το χρήμα. Ο Σταμάτης έχει ξανά ”παίξει κρυφτό ” με αυτόν τον τρόπο και στον ”Αρχοντα” και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.
Ο τζουράς ,το μπουζούκι και η φυσαρμόνικα του Γιώργου Μητσοτάκη, Νίκου Τατασόπουλου και Ορέστη Τσικούρη αντιστοίχως, δίνουν στο τραγούδι ένα άρωμα αμανέ ενώ οι κιθάρες του Δημήτρη Παπαβομβολάκη και του Παύλου Συνοδινού (ακουστική/ηλεκτρική) το ”αγριεύουν ” – τόσο , όσο – με αποτέλεσμα να μου έρθουν στο μυαλό οι εξπέρ του είδους, Γιάννης Αγγελάκας και Ντίνος Σαδίκης.
Το νυχτοκάματο λοιπόν ανέβηκε σήμερα στο προσωπικό κανάλι του Σταμάτη Μορφονιού στο Youtube, ενώ τις προηγούμενες μέρες κυκλοφόρησαν, αντί δελτίου τύπου οι εντυπώσεις/δηλώσεις για το έργο του τραγουδοποιού από ανθρώπους των τεχνών . Σας παραθέτουμε κάποιες από αυτές και περιμένουμε τον καινούριο δίσκο του.
[box type=”info”]
“Το Νυχτοκάματο, νέο τραγούδι του Σταμάτη Μορφονιού, μοιάζει με οργισμένη επιστολή, σε παλιό φίλο. Είναι πολύ σκληρό, να σου θυμίζουν πως εκείνοι οι θεόρατοι, παλιοί μας φίλοι, αυτοί που μας σημάδεψαν με στίχους και μουσικές, για πάντα φύγαν. Και τώρα, που ο κόσμος μας καίγεται, δεν είναι κοντά μας.
Θα θέλαμε ο Σταμάτης, να μην μας το θυμίσει, να μην μας το πει, αλλά ο Σταμάτης, δεν μασάει, και σαν ζόρικος δεκαεξάρης, το λέει.
Οργισμένο τραγούδι, που περιέχει μια αλήθεια πικρή.
Αλλά δεν πρόκειται για καταδίκη εδώ.
Δεν δικάζει ο Μορφονιός, τους παλιούς μας φίλους.
Τα τραγούδια τους, εκείνα τα αλησμόνητα τραγούδια τους, τους δικάζουν”.
Μανώλης Νταλούκας
Συγγραφέας
«Από την πρώτη φορά που άκουσα τραγούδια του Σταμάτη, εκτίμησα δύο αρετές. Την ωμή του ειλικρίνεια, γράφει ακριβώς αυτό που τον καίει και το γράφει χωρίς στρογγυλοποιήσεις και παζάρια. Αυτό όμως από μόνο του δεν θα ήταν ικανό να μου κινήσει το ενδιαφέρον. Εδώ έρχεται η δεύτερη αρετή του -που είναι πιο σημαντική- και είναι το ταλέντο. Ο Σταμάτης είναι τραγουδοποιός. Έχει μελωδίες, φροντίζει τα τραγούδια του, δεν είναι απλά ένας καλλιτέχνης καταγγελίας. Γιατί η καταγγελία, δίχως ταλέντο στη μουσική, δεν αφορά κανέναν και στο τέλος δεν μένει τίποτα. Τις ίδιες αρετές διακρίνω και σε αυτό το τραγούδι του. Με όλες τις διαφωνίες μου, που του εξέφρασα, για την αίσθησή μου πως φωτογραφίζει συγκεκριμένον καλλιτέχνη, που το τεράστιο έργο του δεν μπορεί να το επισκιάσει τίποτα. Και θα ρωτήσει κάποιος πώς γίνεται να μου αρέσει πολύ ένα τραγούδι και να διαφωνώ με το “στόχο” του; Γίνεται, γιατί η τέχνη δεν έχει “στόχους”, δεν εκτελεί συμβόλαια, αλλά κρίνεται από το αν μπορεί να συγκινήσει, να κινητοποιήσει, να σταθεί αυτόνομη και να στήσει φωλιές αισθήματος. Σέβομαι λοιπόν το αίσθημα του Σταμάτη, με πείθει πως είναι αυθεντικό, κι ας έχω οριστικά θάψει την ανάγκη μου να ταυτίζω έργο με καλλιτέχνη. Κανένας καλλιτέχνης δεν μπορεί ποτέ να με προδώσει, γιατί απλά κανέναν δεν θεώρησα ποτέ σημαντικότερο από το έργο του. Μένω στα τραγούδια του και διαφωνώ ανοιχτά στις υπόλοιπες επιλογές του. Έτσι κι αλλιώς, το ίδιο θα ισχύσει και για τον ίδιο τον Σταμάτη για μελλοντικές επιλογές και τοποθετήσεις του».
Οδυσσέας Ιωάννου
[/box] by
Τεγόπουλος Δημήτρης
