ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΟΥΛΗΣ
Ο Γιάννης Χαρούλης ολοκλήρωσε τις δύο συναυλίες του στην Τεχνόπολη και βρέθηκα και εγώ εκεί την πρώτη βραδιά.
Την πρώτη φορά που πήγα στον Χαρούλη ήταν κάπου το 2006 σε ένα μικρό καφέ στο Μεταξουργείο. Για την επόμενη δεκαετία σχεδόν δεν έχασα live του. Κάποια στιγμή πριν τέσσερα χρόνια πήγα σε μια συναυλία του στον Βύρωνα και ήταν και η τελευταία μέχρι την προχθεσινή.
Δεν ήταν ότι με χάλασε ο ίδιος ο Γιάννης αλλά όλος αυτός ο κύκλος και οι παρέες που είχαν δημιουργηθεί με αφορμή τον Χαρούλη , άρχισε σιγά σιγά να κλείνει. Άλλωστε όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή, όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν.
Την Δευτέρα με την παρότρυνση φίλων πήγα στην Τεχνόπολη. Βλέπεις ο τελευταίος δίσκος του Χαρούλη το “Κολιμπρί” είναι μια δισκογραφική δουλειά που ήθελα να την ακούσω live.
Η αρχή ήταν ιδανική. Ο Γιάννης ανέβηκε στη σκηνή γεμάτος αυτοπεποίθηση μετά από τόσα και τόσα sold out, πάντα με το χαμόγελο και με μια μπάντα με τα λιγότερα δυνατά όργανα και αυτό ήταν κάτι που με κέρδισε.
Το ατμοσφαιρικό ομώνυμο τραγούδι του δίσκου ήταν πραγματικά κάτι από τα παλιά, τα όμορφα που ακούγαμε και τον αγαπήσαμε τόσο πολύ.
Ο κόσμος έδειξε ξεκάθαρα πως δεν έχει ακούσει το καινούργιο άλμπουμ και κάπου εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση για να τολμήσω να πω , ότι είναι ίσως μια από τις πιο ιδιαίτερες, ατμοσφαιρικές και όμορφες δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει τον τελευταίο καιρό, χωρίς φυσικά να έχει πάρει τη δημοσιότητα που του αξίζει. Η υπογραφή άλλωστε των στίχων της Ελένης Φωτάκη οπού τα λόγια της ταυτισμένα με την φωνή του Γιάννη Χαρούλη, αποτελούν εγγύηση και ήμασταν σίγουροι εξ αρχής πως το αποτέλεσμα θα είναι εξαιρετικό.
Επάνω στη μουσική ακουμπάω τα συναισθήματα μου και εκείνα ταξιδεύουν γυρεύοντας συντροφιά…
(Από τον πρόλογο του άλμπουμ)
Η συνέχεια ανήκε στο “Βάστα” σε στίχους και μουσική του Μιχάλη Σιγανού και έπειτα το live πήρε το δρόμος του με όλα τα γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του κοινού.
Θα σταθώ λίγο ακόμα στον καινούργιο δίσκο. Το “Μικρό χλωμό αστέρι” σε στίχους και μουσική του σπουδαίου Παύλου Παυλίδη, είναι μια μοναδική μπαλάντα που απλά σου ομορφαίνει την ψυχή.
Η “Ρίζα” σε στίχους και μουσική του ίδιου του Γιάννη είναι ένα τραγούδι της καραντίνας όπως συνηθίσαμε να λέμε και το “Ούτε νικώ ούτε νικιέμαι” είναι η υπογραφή του Θανάση Παπακωνσταντίνου στον δίσκο.
Η εικόνα του Γιάννη Χαρούλη με την ηλεκτρική κιθάρα ανά χείρας μου άρεσε πολύ και αυτή η ηλεκτρική και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα σε κάποια τραγούδια που έγιναν ή είναι μπαλάντες, είναι αυτά που με έκαναν να θυμηθώ γιατί αγάπησα τόσο τον Χαρούλη.
Εκτός από καλή αντάμωση, θα ήθελα να σας παροτρύνω να ακούσετε ολόκληρο τον δίσκο με ιδιαίτερη προσοχή. Είναι από αυτές τις δουλειές που σε κάνουν να ταξιδεύεις, και να ονειρεύεσαι, με υπέροχες μελωδίες και όμορφα λόγια.
Και όπως είπε και ο ίδιος ο Γιάννης : Το “Κολιμπρί” είναι ένα σημείο σύνδεσης με τον εικοσάχρονο εαυτό μου. Νιώθω πως ξεπέρασα λίγο τα όρια, αφέθηκα και τα τραγούδια μου φάνηκαν πιο τρυφερά. Δημιουργούμε, γράφουμε και αγαπάμε τα τραγούδια σαν παιδιά μας χωρίς να ξέρουμε ποιο θα φτάσει στην καρδιά του άλλου και αυτό είναι μέρος του μυστηρίου. Είναι η αρχή ενός ταξιδιού που δε γνωρίζουμε τον προορισμό, όπως ακριβώς είναι και η ζωή. Επάνω στη μουσική ακουμπάω τα συναισθήματά μου και εκείνα ταξιδεύουν γυρεύοντας συντροφιά.»
Επιμέλεια : Θάνος Τεγόπουλος
video : mousikes ebeeries YouTube channel
