Τι να γράψω για τον Βασίλη; Είπα να μην γράψω τίποτα. Τα έχω γράψει πολλές φορές μέσα απο αυτές εδώ τις σελίδες. Αλλά δεν σε αφήνει. Δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις. Τελείωσε η χθεσινή και ψάχναμε την επόμενη. Παρασκευή 21 Ιουλίου στη Ραφήνα πετάχτηκε κάποιος απο πίσω. Εκεί θα ήμαστε. Όλοι. Μεγάλοι, μικροί, πιο μεγάλοι. Όλοι εκεί. Στην Αρένα. Στην κερκίδα. Όλοι εμείς που ακούμε τον Βασίλη απο τότε. Απο τότε που ξεκινάγαμε απο τα Πατήσια για να πάμε στον πύργο της Βασιλίσσης στους Αγίους με τα πόδια και μετά επιστρέφαμε πάλι με τα πόδια λίγο πιο γρήγορα γιατί το πρωί είχαμε σχολείο.
Βύρωνας 2017. 44 χρόνια Βασίλης και όχι σαράντα που είπε. Τα μετράμε ένα-ένα και θέλουμε να κλείσουμε πολλές δεκαετίες ακόμα για αυτό στο “Κράτα ρε φίλε γερά” φωνάζουμε ακόμα περισσότερο. Είθισται ο Βασίλης να κάνει τις καλύτερες συναυλίες του στο Βράχων. Αν εξαιρέσουμε τη συναυλία του 2013 στην Πέτρούπολη για τα 40 χρόνια, νομίζω η χθεσινή ήταν η καλύτερη των τελευταίων 20 ετών.
Παρουσίαση του νέου του δίσκου “Όλα είναι για μας” σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου και μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη. Εκτός απο το “Αυτό που περιμένουμε” που έτσι κι αλλιώς έχει ακουστεί περισσότερο απο τα υπόλοιπα, νομίζω ξεχωρίζει “Η φλόγα”, “Τα χέρια” και “Τα παιδιά”. Βέβαια το πρόγραμμα είχε και άλλα εχθες. Είχε τα καλά του Βασίλη. Αυτά που δεν τα ακούς σε κανένα ράδιο και πρέπει να έχεις λιώσει κασσέτες, δίσκους και cd και τα ακούς και θες να ουρλίαξεις όσο πιο δυνατά μπορείς. Πρέβεζα, ένοχος χωρίς αιτία, Φοινικιές, Για μένα τραγουδώ και πολλά πολλά ακόμα.
Το παρατεταμένο χειροκρότημα και οι ιαχές ΕΛΑ ΕΛΑ εκεί γύρω στις 12 που ο Βασίλης κατέβηκε απο τη σκηνή απο σχεδόν όλο το θέατρο που δεν έλεγε να φύγει, τα λέει όλα. Τον Βασίλη δεν τον χορταίνεις. Βέβαια τη χάρη δεν μας την έκανε. Αλλά μετά απο 2,5 σχεδόν ώρες που χτυπιότανε ήταν λογικό νομίζω.
Αυτά τα λίγα απο εχθές. Ο Βασίλης συνεχίζει και εμείς ΠΑΝΤΑ εκεί.
Επιμέλεια : Θάνος Τεγόπουλος
