Η ώρα για τον αναμενόμενο καινούριο δίσκο των Edguy έφτασε, και αυτό που μένει να δούμε είναι αν ο τίτλος του ανταποκρίνεται και στο περιεχόμενο του.. Δε κρύβω ότι σε πολλά site οι κριτικές που διάβασα δεν ήταν και οι πλέον ενθαρρυντικές και αυτό με έκανε από λίγο έως πολύ μαγκωμένο στη πρώτη μου ακρόαση.. Τελικά μετά από περίπου 20 συνεχόμενες φορές που άκουσα το δίσκο, μάλλον θα διαφωνήσω εν μέρη με τους επικριτές του..
Και αυτό γιατί κατα τη γνώμη μου η καινούρια προσπάθεια του Τobi και της παρέας του, είναι σιγουρα ανώτερη του προ τριετίας ‘Tinitus Sanctus’, αλλά ένα σκαλί πιο κάτω από το ‘Rocket Ride’. Μουσικά ο δίσκος κινείται στο καθιερωμένο υφος των τελευταίων κυκλοφοριών τόσο των Edguy όσο και των Avantasia, σε βαθμό να αναρωτιέμαι για την αναγκαιότητα ύπαρξης δύο παρόμοιων σχημάτων, τη στιγμή που θα μπορούσε κάλιστα να εξυπηρετείται ο ίδιος στόχος με την ύπαρξη ενός. Όλη αυτή η υπερπαραγωγικότητα με 4 δίσκους ίδιου ύφους, μέσα σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο (3 studio και ένα live), έχει αρχίσει να αφήνει τα σημάδια της στη ποιότητα των συνθέσεων, κάτι που γίνεται φανερό σε σημεία. Τα power metal στοιχεία είναι ελάχιστα, τα κομμάτια κινούνται ως επί το πλείστον σε μεσαίες ταχύτητες με κύριο χαρακτηριστικό τους τη διάσπαρτη μελωδία, και τα όμορφα refrain. Αν μη τι άλλο αυτό ήταν πάντα το δυνατό χαρτί των Edguy και δε φαίνεται να το χάνουν τώρα.
Τα κομμάτια που θεωρώ ως τα καλύτερα του δίσκου είναι τα Rock of Cashel, Pandora’s Box, τα power metal Breathe και The Arcane Guild καθώς και τα μελωδικότατα Behind The Gates Of Midnight World και Every Night Without You που κλείνουν το δίσκο.
Σαν συμπέρασμα λοιπόν η ‘Εποχή του Γελωτοποιού’ δεν έχει έρθει ακόμα για τους συμπαθέστατους Γερμανούς, ο δίσκος είναι καλός, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να είναι καλύτερος. Και από μορφές σαν το Sammet περιμένουμε μόνο top class κυκλοφορίες!
