Το metal λέγεται και είναι απλό, για να παραφράσω την ατάκα του Ζανίνο σχετικά με το καράτε στην επική ταινία “Θου-Βου”..
Δύο κιθάρες, ένα μπάσο, ένας drummer, μια φωνάρα, έμπνευση που να τσακίζει κόκαλα και φυγαμε! Δεν είναι ασκήσεις μαθηματικών, ούτε χρειάζετε να τετραγωνίζεις τον κύκλο.. Τα πράγματα είναι απλά. Τόσο απλά ίσως που πολλοί δε μπορούν να τα καταλάβουν. Γιαυτό το λόγο υπάρχουν συγκροτήματα όπως οι Accept για να το θυμίζουν σε επίδοξους metal heroes..
Το “Stalingrad” ανήκει στη κατηγορία των άλμπουμ-δυναμίτες. Είναι αδύνατο να το βάλεις να παίξει και τα ηχεία σου να μείνουν ανέπαφα.. Είναι αδύνατο να το ακούσεις και παράλληλα να κάνεις οτιδήποτε άλλο εκτός από headbanging και να παίζεις τη φανταστική σου κιθάρα. Ο δεύτερος δίσκος των Τεράστιων Γερμανών θρύλων του metal μετά την επανένωση τους συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το προ διετίας “Blood Of The Nations“. Eίναι φανερό ότι το reunion αυτό δεν είναι απλά μια φούσκα όπως άλλων (Bla..γκουχ, Sab..γκουχ) ενώ ο Mark Tornillo έχει εγκλιματιστεί πλήρως και η απόδοση του είναι, όσο παράξενο και αν ακουστεί, ακόμα καλύτερη απ ότι στο προηγούμενο δίσκο. Ο τύπος έχει την απόλυτη Accept-φωνή, και έχει καταφέρει να κάνει τον εμβληματικό τραγουδιστή της χρυσής εποχής τους, τον Udo, απλά ανάμνηση!
Ο δίσκος ξεκινά με το δυναμικό Hung, Drawn And Quartered, συνεχίζει με το υπεράνω σχολιασμού ομώνυμο (όπου τη παράσταση κλέβει το σημείο με τη κιθαριστική αναπαράσταση του ύμνου της πρώην ΕΣΣΔ από τον -σε τρελή φόρμα- Hoffman), και κάπου εκεί σταματάω να ασχολούμαι με λεπτομέρειες τύπου “πρέπει να γράψω μια αντικειμένικη παρουσίαση “.. Είμαι μεγάλος οπαδός τους από πολλά χρόνια και δε σκοπεύω να κάνω τον αντικειμενικό εδώ..
Ο δίσκος σκοτώνει, είναι η εκδίκηση των παλιοσειρών της Μουσικής μας απέναντι στα γκρουπάκια της σειράς που τρώνε το σπρώξιμο των δισκογραφικών, είναι μια κλωτσιά στα μούτρα όσων προσπαθούν να κάνουν το metal μουσική για απόφοιτους κολλεγίων, είναι to αγνό παραδοσιακό heavy metal με το οποίο μεγαλώσαμε..
Το metal λέγεται και είναι απλό!!
[…] επιτυχημένα albums από τότε, το Blood of the Nations (2010) και το Stalingrad(2012) δίνοντας συναυλίες ανά τον κόσμο που αποδεικνύουν […]
[…] 5. Accept – Stalingrad […]