Το “(Mankind) The Crafty Ape” είναι το πέμπτο άλμπουμ των σπουδαίων Άγγλων Crippled Black Phoenix. Υστερα από τα εκπληκτικά μουσικά αριστουργήματα “A Love Of Shared Disasters” του ’07, το “200 Tons of Bad Luck” του ’09 και το υπέροχο “I, Vigilante” του ’10 ανοίγει μία νέα εποχή στην ιστορία της μπάντας. Οι στίχοι εδώ καταπιάνονται με κοινωνικά ζητήματα με έναν τρόπο τόσο ποιητικό μα και τόσο καυστικό ταυτόχρονα.
Το “(Mankind) The Crafty Ape” πραγματεύεται κυρίως τη διαφθορά του ανθρώπινου είδους και τη μη κατανομή δικαιοσύνης. Υπάρχει όμως μία αισιόδοξη προσέγγιση ότι υπάρχει ένας αόρατος δεσμός ανάμεσα στους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, που κρατάει γερά τον κοινωνικό ιστό.
Το άλμπουμ είναι θεματικό λοιπόν, και χωρίζεται σε τρία κεφάλαια. Το πρώτο με τον τίτλο ‘A Thread‘ μπαίνει με το επικό και αλά Pink Floyd “Nothing (We Are…)“. Στο υποτονικό και κάπως πένθιμο ‘The Heart of Every Country‘ τα φωνητικά μοιάζουν επικίνδυνα με αυτά του David Gilmour. Να επισημάνω εδώ ότι, οι επιρροές των CBF από τους Pink Floyd είναι εμφανέστατες και σε αυτό το άλμπουμ. Το ‘Get Down and Live With It‘ είναι ευρηματικό και μελωδικό και το ‘A Letter Concerning Dogheads‘ είναι ένα εξορισμού grunge rock κομμάτι.
Στο δεύτερο κεφάλαιο, με τον τίτλο ‘The Trap‘, οι ρυθμοί γίνονται εντονότεροι και ξεκινώντας με το ‘Laying Traps‘ σου έρχονται στο νου οι Muse. Τα ‘Born in a Hurricane’ και ‘Release the Clowns‘ είναι τόσο διαφορετικά αλλά πολύ δυνατά ροκ τραγούδια από αυτά που περιμένεις να τα δεις σε live εκτέλεση (και εμείς ευτυχώς θα έχουμε αυτή την τύχη να τους δούμε στις 8 και 9 Μαρτίου στην χώρα μας).
Στο τρίτο και τελευταίο μέρος, ‘The Blues of Man‘, ενώ νομίζεις ότι θα ακούσεις μία μίξη των δύο προηγούμενων κεφαλαίων, γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Ακούμε εντελώς blues και μπαλαντοειδές ροκιές. Όλα όμως γυρίζουν στο πραγματικό ύφος των CBF στο τελευταίο 15λεπτο ‘Faced With Complete Failure, Utter Defiance is the Only Response‘. Ένα επικό post-rock κομμάτι, με αυξομειώσεις στο τέμπο, που καταλήγει σε ένα εμπνευσμένο κρεσέντο. Είναι το ιδανικό κλείσιμο σε ένα αριστουργηματικό άλμπουμ.
Πρόκειται πραγματικά για ένα μουσικό αριστούργημα, επικό, που κινείται σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια και έτσι μπορεί να ακουστεί από διαφορετικούς ακροατές. Τολμώ να πώ από τώρα, αρχές Φλεβάρη του ’12, ότι ίσως βρισκόμαστε μπροστά στην καλύτερη κυκλοφορία της χρονιάς.
