Δυο χρόνια μετά το ‘Black Clouds and Silver Linings’, οι Dream Theater επιστρέφουν με καινούριο δίσκο, κάτι που από μόνο του αρκεί για να θεωρηθεί μεγάλο γεγονός. Τα δυο αυτά χρόνια που μεσολαβήσαν, ήταν αρκετά περίεργα, καθώς η αποχώρηση του drummer και ‘μπροστάρη’ τους Mike Portnoy ήταν ένα ισχυρό σοκ για το συγκρότημα, αλλά και τους οπαδούς. Η αντικατάσταση του από τον Mike Mangini και το όλο σήριαλ που προηγήθηκε αυτής, άνοιξε ένα τεράστιο κύκλο συζητήσεων για το πως θα ηχεί μελλοντικά το γκρουπ, αν και σε ποιο βαθμό θα αναλάβουν πρωτοβουλίες τα εναπομείναντα μέλη, καθώς η ισχυρή προσωπικότητα του Mike επισκίαζε σε μεγάλο βαθμό τους υπόλοιπους, και γενικά ποια θα ήταν η πορεία τους. Οι Theater ανήκουν σε αυτή τη πολύ κλειστή ομάδα συγκροτημάτων – όπως οι Metallica, Iron Maiden, Judas Priest – που η κάθε τους κίνηση περνάει από το μικροσκόπιο όλων, και έτσι η επόμενη κίνηση τους αναμενόταν με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, (και καχυποψία από μερικούς ‘άσπονδους φίλους’ τους).
Στο δια ταύτα λοιπόν. Το νέο άλμπουμ είναι μια ηχηρή απάντηση σε όσους ξέχασαν ότι όσοι απέμειναν πίσω είναι Μουσικοί. Δε μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου για αυτά που άκουσα στα 9 κομμάτια που περιλαμβάνει ο δίσκος. Υπάρχει μια διάχυτη φρεσκάδα καθώς και η αίσθηση ελευθερίας πειραματισμού που είχε εν πολλοίς χαθεί στους τελευταίους δίσκους. Για πρώτη φορά μετά το ‘Scenes From A Memory‘, οι Theater δεν θυμίζουν κάποιο άλλο γκρουπ αλλά είναι ο ήχος τους, αυτός ο ήχος που μας έκανε να τους λατρέψουμε και να γίνουν κομμάτι της καρδιάς μας. Όλα τα μέλη έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά και θα ήταν άδικο να ξεχωρίσω κάποιον, αλλά νομίζω πως αυτός που κλέβει τη παράσταση είναι ο μεγάλος Jordan Rudess, καθώς για πρώτη φορά έχει το χώρο του στις συνθέσεις για να αναδείξει το τεράστιο ταλέντο του. Κάποια θέματα που παίζει είναι απλά out of this world! Αλλά και ο νεοφερμένος Mike Mangini επιβεβαιώνει το ορθόν της επιλογής του καθώς η απόδοση του είναι αντάξια του γκρουπ που συμμετέχει. Ο Petrucci έχει κάνει εξωπραγματική κιθαριστική δουλειά, χωρίς περιττή επίδειξη τεχνικής, ο ‘αφανής’ ήρωας Myung έχει δώσει για μια ακόμα φορά ρέστα στο μπάσο, ενώ η φωνή και η απόδοση του Labrie θυμίζει τις πρώτες μέρες του (στο πιο ώριμο).
Τα κομμάτια είναι όλα ένα και ένα και αν έπρεπε οπωσδήποτε να ξεχωρίσω κάποια με ένα πιστόλι στο κρόταφο, θα έλεγα ότι τα Bridges In The Sky, Lost Not Forgotten, Breaking All Illusions και το μελωδικότατο Beneath The Surface το οποίο κλείνει με τον πιο γλυκό τρόπο το δίσκο, είναι λίγο πιο εξαιρετικά απ’ τα υπόλοιπα.
Μια νέα εποχή έχει ανοίξει στην ιστορία των Theater, και τελικά όλη αυτή η ‘δραματική τροπή των γεγονότων’ που έλαβε χώρα τα δυο τελευταία χρόνια, μόνο καλό έκανε τόσο σε αυτούς, αλλά και σε όλους τους φίλους της Μουσικής. Όσο για μένα μπορώ να πω οτι βρήκα τι θα ακούω για τις επόμενες πολλές εβδομάδες, και μόλις σας αποκάλυψα το νούμερο 1 της φετινής μου λίστας για τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς!
