Για τον Λαυρέντη
Θέατρο Λυκαβηττού
Κείμενο, Θάνος Τεγόπουλος Φωτογραφίες, Στάθης Κατάρας Video, mousikebeeries Youtube channel
Πήγαμε μάλλον στην καλύτερη συναυλία του φετινού καλοκαιριού. Δεν συνηθίζω να πηγαίνω σε τέτοιες συναυλίες – αφιερώματα για καλλιτέχνες που έχουνε φύγει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο κύριος Θάνος μου, πάντα έτσι τον έλεγα άλλωστε, που δεν έχω πάει ακόμα σε καμία από όλες αυτές τις αφιερωματικές βραδιές που έχουν γίνει. Κάποτε σε μια συνέντευξη που έκανα με την Ρίτα Αντωνοπούλου, την ρώτησα πόσο λογικό είναι να γίνονται τέτοιες συναυλίες και μου απάντησε “Αυτό δε θα σταματήσει ποτέ…τουλάχιστον όσο περνάει από το χέρι μου. Το έργο του είναι ιστορικής σημασίας και ομορφιάς. Όπως έχει περάσει μέχρι σήμερα σε τόσες γενιές με τέτοια δύναμη, έτσι θα συνεχίσει το δρόμο του και τώρα που λείπει ο Θάνος. Εννοείται πως αυτό ήθελε κι ο ίδιος”
Κάπως έτσι φτάσαμε και στη συναυλία – αφιέρωμα στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Μια μέρα χτύπησε το τηλ και ήταν η αγαπημένη μου Εύα, ετοιμάζουμε μια μεγάλη συναυλία για τον Λαυρέντη, είσαι? – είμαι!
Και έφτασε η στιγμή. Μου αρέσει να δίνω χαρακτηρισμούς στη συναυλίες που πηγαίνω. Μου αρέσει να πηγαίνω σε πολλές συναυλίες και τολμώ να πω πως, αν και 3 Ιούνη, μάλλον είδαμε την καλύτερη συναυλία του φετινού καλοκαιριού.
Το θέατρο του Λυκαβηττού ήταν γεμάτο από άκρη σε άκρη με πάρα πολύ νεαρό κόσμο, που πολλοί από αυτούς ίσως να μην τον είχανε και ποτέ live. Νέα παιδιά γεμάτα ζωντάνια που σε κάθε τραγούδι άφηναν τη φωνή τους και τη ψυχή για τα τραγούδια του Λαυρέντη.
Τώρα που είπα ψυχή, το ίδιο συνέβη και με τους καλλιτέχνες που ανέβηκαν στη σκηνή για τον φίλο τους. Αρκετούς από αυτούς είχα πολύ καιρό να τους δω ζωντανά και ομολογώ πως με εντυπωσίασαν πολύ.
Τον χορό άνοιξε ο Χρήστος Θηβαίος, πάντα εκφραστικός, πάντα οικείος και δυναμικός. Είδα μετά από πολλά χρόνια τον Διονύση Τσακνή ζωντανά και έχασα τα λόγια μου. Τι φανταστικός Τσακνής ήταν αυτός προχθές το βράδυ? Σκέφτηκα αμέσως πως πριν πολλά χρόνια οι λέξεις Τσακνής-Μαχαιρίτσας ήταν φτιαγμένες για να πηγαίνουν πάντα η μία μπρός και η άλλη πίσω. Έτσι μεγαλώσαμε εμείς. Είδα τον πολυαγαπημένο μου Γιάννη Κότσιρα να καταθέτει τη ψυχή και τη φωνάρα του στα Μικρόβια που τόσα αγαπάω. Είδα τον Μίλτο Πασχαλίδη να είναι πάντα πιο υψηλό επίπεδο, φτιαγμένος για live. Είδα τις σπουδαίες γυναίκες της παρέας, την Ελισάβετ Καρατζόλη, την Παυλίνα Βουλγαράκη και την Μιρέλα Πάχου να λένε δύο τραγούδια και δύο ιστορίες γεμάτες αγάπη για τον Λαυρέντη. Είδα για πρώτη μου φορά ζωντανά την σπουδαία Δήμητρα Παπίου.
Είδα ένα από τα πιο ηλεκτρικά δίδυμα του χώρου, τον Αλέξανδρο & τον Γιώργο Παντελιά, τα Κίτρινα Ποδήλατα να το “παίρνουν” πάνω τους και να ξεσηκώνουν το θέατρο. Είδα το μοναδικό Γιάννη Ζουγανέλη να ερμηνεύει μοναδικά και εκεί πιάστηκα και αδιάβαστος γιατί δεν ήξερα πως το “Μπανάκι μανάκι” που έλεγε ο Σάκης Μπουλάς , το είχε γράψει και αυτό ο Λαυρέντης. Είδα τη νέα γενιά, το πολυεργαλείο Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο, τον Βύρων Τσουράπη και τον Steve Teaser να τραγουδάνε τόσο έντονα τα τραγούδια του Μαχαιρίτσα.
Για το τέλος άφησα τον Γιώργο Νταλάρα. Η εμφάνιση του με το μπαγαλμαδάκι στο “Διδυμότειχο μπλουζ”, η καθολική αποθέωση από το κοινό και η “παρουσίαση” του από τον Γιάννη Κότσιρα, ήταν από τις πιο σπουδαίες στιγμές της βραδιάς
Αυτά τα λίγα από μία μαγική βραδιά. Ελπίζω να μην ξέχασα κανέναν. Ήτανε μία σπουδαία γιορτή. Ήταν μία γιορτή από τους φίλους του Λαυρέντη όλα αυτά τα χρόνια. Μερικοί έλειπαν και εκείνο το βράδυ τους θυμηθήκαμε και αυτούς, όχι φυσικά πως ξεχνιούνται. ‘Ελειπε όμως και ο Δημήτης ο Σταρόβας που τον ανέφερε ο Γιάννης Ζουγανέλης αν θυμάμαι καλά και ευχόμαστε ολόψυχα να επιστρέψει ακόμα πιο δυνατός.
Ο Λαυρέντης είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ελληνική μουσική και θα είναι για πάντα εδώ, μαζί μας. Όπως ήταν και την Δευτέρα το βράδυ στον βράχο!
