Manowar – The Lord Of Steel

Πριν ξεκινήσω αυτή τη παρουσίαση οφείλω να ξεκαθαρίσω 2 πράγματα.. Πρώτα απ όλα δηλώνω φανατικός οπαδός των Manowar από το ξεκίνημα της καριέρας τους μέχρι το 1988 και το “Kings Of Metal”. Oι Αμερικάνοι epic metallers δεν ήταν μια απλή μπάντα για μένα, αλλά και για ένα εντυπωσιακά μεγάλο αριθμό οπαδών τους.. Ήταν τρόπος ζωής! Κάτι που για πολλούς αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα. Άλλωστε και μόνο το όνομα της εκπομπής που παρουσιάζει η ταπεινότητα μου να δείτε, ή να ακούσετε το εισαγωγικό της σήμα, (‘Metal Daze’, κομμάτι μέσα από το πρώτο album τους), μπορείτε να καταλάβετε! To 1992 και με το “The Triumph Of Steel” με ξένισαν, αλλά με τη πάροδο των ετών έμαθα να αγαπάω και αυτό το album.

Από το σημείο εκείνο και μέχρι σήμερα θεωρώ όλες ανεξαιρέτως τις δουλειές τους ανάξιες να φέρουν το τιμημένο όνομα τους.. Μπορεί να υπάρχουν κάποιες (όντως) μεγαλειώδεις στιγμές (προσοχή στη λέξη) στις μετέπειτα δουλειές τους, αλλά το αποτέλεσμα ήταν γεωμετρικά απογοητευτικό και καθοδικό. Σε συνδυασμό με τη μετάλλαξη τους σε αυτό που πάντα κατηγορούσαν (false metal band), και πολλές απαράδεκτες ενέργειες τους, τόσο σε επίπεδο συμπεριφοράς, όσο και σε ζωντανές εμφανίσεις τους στην Ελλάδα (σε μερικές εκ των οποίων ήμουν άμεσα θιγόμενος εγώ και η παρέα μου), όλη αυτή η αγάπη μετατράπηκε αρχικά σε απογοήτευση και εν συνεχεία σε απόρριψη!

Το δεύτερο είναι πως προσπαθούμε στη στήλη των δισκο-παρουσιάσεων να σας παρουσιάζουμε albums που αξίζουν την ακρόαση και (γιατί όχι;) τον οβολό σας. Γιαυτό και επιλέξαμε να μην ασχοληθούμε καθόλου με το ανεκδιήγητο “Lulu” των Metallica/Lou Reed καθώς και με ένα αριθμό ακόμα δίσκων που ανήκουν στην ίδια κατηγορία.

Και τώρα που τελείωσα με τον μακροσκελή μου πρόλογο, ας περάσω και στο κυρίως θέμα.. Ο 11ος κατά σειρά studio δίσκος των Manowar υπό τον βαρύγδουπο τίτλο “The Lord Of Steel”.

Τα πρώτα δείγματα στο διαδίκτυο ήταν απογοητευτικά. Το κομμάτι ‘El Gringo’ προσωπικά το βρήκα ανέμπνευστο και γραμμένο στο πόδι. Το ίδιο και το επόμενο που έδωσαν στη δημοσιότητα, το ‘Expendable’. Άρα οι προσδοκίες μου ήταν εξ αρχής πολύ μικρές. Κάτι που και ο υπόλοιπος δίσκος ήρθε να επιβεβαιώσει.. δυστυχώς! Γράφω αυτή τη παρουσίαση αφού έχω ολοκληρώσει τη 3η σερί ακρόαση ώστε να μπω όσο το δυνατόν περισσότερο στο κλίμα του. Πιστέψτε με, τα παρακάτω λόγια δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να τα γράψω και τα άλλαξα πολλές φορές κατά τη πορεία!

Όπως πάντα υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές σε κάποια κομμάτια, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένα ολόκληρο κομμάτι που να με ‘πιάσει’ και να με ταρακουνήσει. Σε διάφορα posts σε διάφορα forum οπαδών διάβασα κάμποσες αποθεωτικές κριτικές και γνώμες για το δίσκο. Αλλά όλες προέρχονταν ως επί το πλείστον, από τα παιδιά που τους έμαθαν από το “Louder Than Hell” και μετά, τον δίσκο δηλαδή που για όλους εμάς τους ‘παλιούς’ σηματοδότησε την απαρχή της αποκαθήλωσης τους από το βάθρο της καρδιάς μας. Οπότε όσα παιδιά ανήκουν στη νέα γενιά των οπαδών και δουν αυτό το άρθρο θα πέσουν να με φάνε, αλλά πραγματικά δε με νοιάζει. Κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται, όσο και αν πονάνε.. Και η αλήθεια είναι ότι οι σημερινοί Manowar απέχουν παρασάγγας από αυτό το θεικό συγκρότημα των 6 πρώτων album. Και αν λάβουμε υπόψην ότι πλέον κυκλοφορούν δίσκο κάθε 5-6 χρόνια μέσο όρο, ενώ τα αριστουργήματα τους τα κυκλοφορούσαν μέχρι και με διαφορά μηνών μεταξύ τους (βλέπε 1984: “Hail To England” και καπάκια “Sign Of The Hammer”), κάθε περαιτέρω σχόλιο περισσεύει..

Ο δίσκος περιέχει 10 κομμάτια από τα οποία αν έπρεπε να αναφέρω κάποια ως πιο αντιπροσωπευτικά του, θα επέλεγα το εναρκτήριο ‘The Lord Of Steel’, το ‘Touch The Sky’ (το οποίο πιστεύω πως αν τελείωνε με fade out, θα ήταν εκπληκτικό), το ‘Born In A Grave’, ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, άντε και το ‘Righteous Glory’, για την -έστω και επιτηδευμένη- επική του ατμόσφαιρα. Κανένα άλλο τραγούδι δε το θεωρώ άξιο να υπάρχει κάτω από το όνομα τους. 4/10 είναι πολύ απογοητευτικό ποσοστό, δε νομίζετε; Οι στίχοι; ας το αφήσουμε καλύτερα! Όλα τα κλισέ (Valhalla, Odin, steel, metal, hail, kill) δίνουν το παρών σε βαθμό που να καταντούν ενοχλητικά.. Όσο για το (εξαιρετικό) εξώφυλλο που παραπέμπει στο μεγαλειώδες “Sign Of The Hammer”, μόνο ως πικρό αστείο μπορώ να το εκλάβω..

Να πω και 2 λόγια για την απόδοση της μπάντας; Ο ‘mighty’ Joey De (κονο)Maio είναι ο γνωστός υπερφίαλος μπασίστας που (με πολύ ενοχλητικό ήχο στο μπάσο του), θεωρεί ότι μπορεί να υποκαταστήσει τη κιθάρα του, εντελώς ανεπαρκή για το γκρουπ, Karl Logan. Ok φίλε Karl, σε είδαμε με συμπάθεια στην αρχή, αλλά πλέον το αστείο με τη πάρτη σου παρατράβηξε.. Ένας ήταν ο Ross και δεν είχε τυχαία το προσωνύμιο “The Boss”. Ο Donnie Hamzik στα ντραμς επανέρχεται μετά από 30 περίπου χρόνια στη θέση αυτή, αντικαθιστώντας τον αείμνηστο Scott Columbus και ανταπεξέρχεται αξιοπρεπώς στο ρόλο του. Τελευταίο αφήνω τον μεγάλο Eric Adams.. Ήταν και θα είναι για πάντα ο πιο αγαπητός από τη 4αδα. Η φωνάρα του είναι μια από τις 5 καλύτερες στην ιστορία του heavy metal, αλλά εδώ δείχνει ότι ο χρόνος τον πρόλαβε. Αποφεύγει τις κορώνες και τραγουδά πιο συγκρατημένα και σε ‘νορμάλ’ επίπεδα. Για ακόμα μια φορά καταβάλλει τις πιο φιλότιμες προσπάθειες να δώσει αξία στις συνθέσεις του ‘Μighty’, αλλά αυτή τη φορά δε μπορεί να κάνει και πολλά..

Όπως καταλάβατε ο δίσκος δε λέει και πολλά. Κάποιοι θα παρεξηγηθούν και κάποιοι θα συμφωνήσουν με τα λεγόμενα μου. Άλλωστε οι Manowar ανέκαθεν δε πέρναγαν απαρατήρητοι. Δε θα αλλάξει τώρα αυτό. Όλοι εσείς που θα δείτε με άσχημο μάτι τα λεγόμενα μου, γράψτε με στα αρ@@ια σας, ακούστε τον δίσκο και σκεφτείτε το εξής: Αν αυτός ο δίσκος ήταν από ένα άγνωστο συγκρότημα από μια άκυρη χώρα, θα τον ακούγατε δεύτερη φορά; Ναι, είμαι αυστηρός στη κριτική μου προς αυτούς, αλλά όποιος αγαπάει πραγματικά κάτι, οφείλει να είναι σκληρός. Και όσο θάλασσα και αν μας τα έχουν κάνει τα τελευταία 16 χρόνια, παραδέχομαι πως τους αγαπάω ακόμα τους μαλ@@@ες!!

Οπότε προτιμώ να ξεχάσω (και) αυτή τη κυκλοφορία, να βάλω στο στερεοφωνικό μου να ακούσω ξανά τα ‘Mountains’, ‘Guyanna’, ‘Bridge of Death’, ‘Gloves of Metal’, ‘Secret of Steel’ και όλους τους υπόλοιπους ύμνους που τους έκαναν κομμάτι του εαυτού μου και να συνεχίσω να προσεύχομαι στον Odin να ξαναδώσει έμπνευση στα τέκνα του, ώστε να μας δώσουν και πάλι  έναν -μόνο έναν- δίσκο που θα μας ξανακάνει να φωνάζουμε μέχρι να σκιστούν τα λαρύγγια μας:  “OTHER BANDS PLAY, MANOWAR KILL”

http://www.youtube.com/watch?v=-DHlsGtZIRM
http://www.youtube.com/watch?v=JTlLXMqHvOQ&feature=relmfu