ΤΑ ΚΑΛΤΣΑΚΙΑ
TO ΠΡΩΤΟ USURUMΟΠΑΡΑΜΥΘΙ | ΑΦΗΓΗΣΗ ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Σάββατο 19/12, στις 18.00
Δωρεάν streaming από το site και τη σελίδα FB του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών προσβάσιμο για όλα τα παιδιά
Πριν από περίπου 3 χρόνια ξεκινήσαμε να γράφουμε μαζί με τον Σπύρο, μια ιστορία με πρωταγωνιστές κάτι παράξενα πλάσματα, τα καλτσάκια. Χωρίς να έχουμε καθόλου στο μυαλό μας που θα οδηγούσε όλο αυτό, αρχίσαμε να αναπτύσσουμε τους χαρακτήρες και την πλοκή. Ένα συρτάρι που μέσα του κατοικούν καλτσάκια! Ένα συρτάρι που λύνει τα προβλήματά του αμεσοδημοκρατικά με συνελεύσεις! Ένα παλιό ξύλινο συρτάρι! Ο Κοκκινόκαλτσας, ο Καλτσαντόνα, ο Κάλτσαπρος, το Καλτσόν, τα Διδυμάκια, ο Σοσώνης και πολλά πολλά ακόμη καλτσάκια συναποφασίζουν, διαφωνούν, ερωτεύονται και μπλέκουν συνεχώς σε περιπέτειες. Συνοδοιπόροι τους σε αυτή την ιστορία, ένας ηλικιωμένος κύριος με άνοια, ένας σκύλος που έχει μανία να σκίζει κάλτσες και ένας απρόσκλητος επισκέπτης που θα αλλάξει για πάντα τις ζωές τους. Σταδιακά γράφτηκαν οι μουσικές και τα τραγούδια. Και εγένετο παραμύθι! Τα καλτσάκια μας όμως, έμειναν στο συρτάρι για 3 χρόνια.
Ώσπου φέτος το καλοκαίρι, η Μαρία (η οποία ήταν από από τους πρώτους που διάβασε το παραμύθι και σίγουρα από τους πιο ενθουσιώδεις και υποστηρικτικούς) μάς πήρε τηλέφωνο και μας είπε ότι της πρότειναν από το Μέγαρο Μουσικής να αφηγηθεί ένα παραμύθι. Η ιδέα αφορούσε ένα παραμύθι για όλα τα παιδιά, με υπότιτλους, ακουστική περιγραφή και απόδοση στην νοηματική. Το παραμύθι που σκέφτηκε λοιπόν, ήταν τα καλτσάκια. Και κάπου εκεί ξανάρχισαν όλα. Γράψε σβήσε, σβήσε γράψε, το καλοκαίρι μας γέμισε με καλτσάκια. Έπειτα πρόβες οι τρεις μας στο σπίτι της Μαρίας και στο Μέγαρο. Ατελείωτα γέλια, αναμειγμένα με λίγο άγχος. Μετά ήχος, φώτα, σκηνικά και πριν καλά καλά το πάρουμε χαμπάρι, το παραμύθι είχε πάρει μορφή.
Έτσι, μαζί με την πολύτιμη καθοδήγηση του Γκάι, και τις υπηρεσίες της Εμμανουέλας και της Θεοδώρας, του Ευτύχη, του Μανώλη και όλων των υπόλοιπων συντελεστών, το παραμύθι μαγνητοσκοπήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής και θα προβληθεί το Σάββατο 19/12 στις 18.00.
“Ο Κάλτσασπρος ας πούμε δεν άντεχε να βλέπει λερωμένη κάλτσα. “Όποιος δε θέλει να πλένεται να μένει μακριά μου, θέλω να είναι καθαρή μέχρι και η σκιά μου”, μονολογούσε διαρκώς.
“Μπορεί με τα σαπούνια να κοιμάσαι αγκαλιά, μα όσο και να πλένεσαι δε θα βρεις τη χαρά” , του απαντούσε ο μόνιμος αντίπαλος του, ο Κοκκινόκαλτσας , που δεν αγαπούσε και πολύ τα απορρυπαντικά.
Οι Διδυμόκαλτσες ήταν τα πειραχτήρια.
Όλο ξηλώναν τις κλωστές από τις άλλες κάλτσες,
στον Κάλτσασπρο πετούσανε σκόνη πολλή και σάλτσες.
Το Καλσόν, πανύψηλο και όμορφο σαν μοντέλο,
ο Καλτσαντόνα ο γυναικάς της έλεγε “σε θέλω”.
Να και η Διαόλου Κάλτσα, η επαναστάτρια.
Ιδέες έβαζε πολλές, σε όλα έπαιρνε θέση
και όλο βροντοφώναζε “το σύστημα να πέσει”.
Ο Σοσόνης από την άλλη ήταν ο πονηρός και ο ανακατώστρας.
Λόγια σε όλους έβαζε την ώρα της απλώστρας.”
Σενάριο: Κοσμάς Λαμπίδης, Σπύρος Ρουμελιώτης
Κείμενο: Κοσμάς Λαμπίδης, Σταύρος Ρουμελιώτης, Σπύρος Ρουμελιώτης,
Μουσική/Στίχοι: Κοσμάς Λαμπίδης, Σπύρος Ρουμελιώτης
Αφήγηση, τραγούδι, ακκορντεόν, κρουστά: Μαρία Παπαγεωργίου
Κιθάρα, τραγούδι: Σταύρος Ρουμελιώτης
Μεταλλόφωνο, νέι, καλίμπα, τραγούδι: Κοσμάς Λαμπίδης
Σκηνοθετική βοήθεια: Γκάι Στεφάνου
Ακουστική περιγραφή και υποτιτλισμός: Εμμανουέλα Πατινιωτάκη
Απόδοση στη νοηματική: Θεοδώρα Τσαποΐτη
Ηχοληψία: Ευτύχης Γιαννακούρας
Φώτα: Μανώλης Μπράτσης
