O Σταμάτης Μεσημέρης είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση στο χώρο της ελληνικής μοουσικής. Το τελευταιο κεφάλαιο του Σταμάτη Μεσημέρη γράφτηκε περίπου πρίν 9 μήνες, όταν ο Γιάννης Γιοκαρίνης κυκλοφόρησε νέο δίσκο με τραγούδια του Σταμάτη και μελοποίησε ο ίδιος, με τίτλο “Μεσημέρι στον παράδεισο” και τη συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών. Η πορεία του πολύ μεγάλη και σπουδαία, αλλά πάντα νόμιζα πως δεν ποτέ πήρε τη διασημότητα που του άξιζαν. Μάλλον ήταν επιλογή του ίδιου και αυτό θα το καταλάβεις απο τις ελάχιστες συνεντύξεις (μία στο ogdoo.gr υπάρχει απο το 2008 νομίζω) που μπορείς να βρείς στο διδίκτυο. Για όσους δεν γνωρίζουν ακριβώς το έργο του Σταμάτη, ας πούμε δυο λόγια.
Ο Σταμάτης Μεσημέρης ήταν Πτυχιούχος της Παντείου Σχολής Πολιτικών Επιστημών. Το 1975 έγραψε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο “Τα ναρκωτικά και το κοινωνικό σύστημα” . Το 1987 φτίαχνει το συγκρότημα Ρωγμές και το 1989 κυκλοφορεί τον δίσκο Μεθάω… στις ρωγμές του ονείρου με 10 μεγάλα τραγούδια και αναμεσά και το Ελλάς. Ναι, έχει γράψει τους στίχους και τη μουσική στο Ελλάς και στο Όχι Σε Όλα στο δίσκο Χορεύω, του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το 1989 και ήταν στη συναυλία του Βασίλη στο Καυτατζόγλειο μπροστά σε 42000 κόσμο όπως είχε αναφέρει!
Το 1993 βγάζει τον δίσκο Άγριο πλήθος και μέσα εκεί έχει το τραγούδι Στο καλό, αφιερωμένο στη μνήμη του Νικόλα Άσιμου & στου Παύλου Σιδηρόπουλου. Μέσα στο δίσκο είναι και το ομώνυμο τραγούδι Άγριο Πλήθος ή αλλιώς Σόφη!
Το 2008 με τον Βασίλη κυκλοφορού τον δίσκο Βατόμουρα με 11 τραγούδια και αυτή ήταν η δεύτερη συνεργασία με τον Βασίλη έπειτα απο το 1989.
“…Κι εγώ που ξέρεις πως φοβάμαι το άγριο πλήθος
έμεινα πίσω κολλημένος στη στροφή
κι εσύ ξεμάκρυνες κι απόμεινε ένας τοίχος
να γράφει “Σόφη κάπου έχουμε χαθεί”…”
Ο Γιάννης Γιοκαρίνης αναφέρει : Χειμώνας 2008.. Νύχτα.. Χτυπάει το τηλέφωνο – είναι ο Σταμάτης. Μου μίλησε με θάρρος & πείσμα για την κατάσταση της υγείας του… Μαχητής ως το τέλος!
Μου είπε: «πάρε το Σοφάκι κι ελάτε απ’ το σπίτι». Άνοιξε το συρτάρι του… «αυτά είναι για σένα» είπε. Γυρίσαμε σπίτι μουδιασμένοι.. με μια παράξενη αμηχανία στην ψυχή!
Άνοιξα τον φάκελο.. διάβασα τους στίχους. Άρχισαν να ξεπηδάνε μελωδίες στο μυαλό μου. Εγώ στα όργανα & η Σοφία στην κονσόλα, γράφαμε ασταμάτητα… και πριν τελειώσει η βδομάδα, τον πήρα τηλέφωνο & του είπα: «Σταμάτη, έτοιμα τα τραγούδια..»
Πήγα επιτόπου. Τα άκουσε.. χόρεψε.. γούσταρε!!! Άνοιξε το συρτάρι.. μου έδωσε κι άλλα. Αυτό έγινε άλλες δυο φορές. Αποτέλεσμα.. 34 τραγούδια!
Η κατάσταση της υγείας του είχε φτάσει στο απροχώρητο.. λίγες ώρες πριν να «φύγει», ήμασταν παρέα, και η τελευταία λέξη που με δυσκολία μας είπε, ήταν: «τα τραγούδια μας… να προσέχετε τα τραγούδια μας»! Μαζέψαμε όση δύναμη μας είχε απομείνει & φύγαμε…
