Iced Earth – Dystopia

Οι Iced Earth ήταν ανέκαθεν ένα από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα του Ελληνικού κοινού, ακόμα και τη περίοδο που ήταν άγνωστοι σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ο John Schaffer και η παρέα του με δίσκους όπως τα καταπληκτικά  Something Wicked This Way Comes, The Dark Saga, Burnt Offerings σφυρηλάτησαν μια σχέση αίματος με τη χώρα μας που επισημοποιήθηκε με το τριπλό Alive in Athens που ηχογραφήθηκε στο πάλαι ποτέ κάστρο του Ρόδον, και έκανε γνωστό το παθιασμένο Ελληνικό κοινό σε όλο τον κόσμο.

Μερικές άστοχες κινήσεις τα τελευταία χρόνια όμως, όπως η κυκλοφορία μέτριων δίσκων σαν τα Horror Show, Framing Armageddon, The Crucible Of Man, αλλά και κάποιες υπερπατριωτικές δηλώσεις του Schaffer μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, ξενέρωσαν αρκετούς από τους οπαδούς τους , με αποτέλεσμα τη πτώση της δημοτικότητας τους. Τα πήγαινε έλα της εμβληματικής φωνής του γκρουπ Matt Barlow που αποφάσισε μετά την 11η Σεπτεμβρίου να γινει αστυνομικός (!), και η αντικατάσταση του στο μεσοδιάστημα από τον Tim ‘Ripper’ Owens, δε βοήθησε στην ανάκαμψη τους και έτσι όλοι είχαμε μείνει με την ανάμνηση ενός κάποτε μεγάλου γκρουπ. Δεν υπολογίσαμε όμως τον άσσο που έκρυβε στο μανίκι του ο δαιμόνιος Schaffer, που δεν ήταν άλλος από τον Stu Block, τον τραγουδιστή των prog deathsters, Into Eternity.

Η προσθήκη του, ανανέωσε τον Schaffer καθώς η φωνή του συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία των 2 προκατόχων του στη μπάντα δίνοντας του έτσι την ευκαιρία να θυμηθεί το ένδοξο παρελθόν του, κυκλοφορώντας ένα δίσκο βγαλμένο από εκεί. Είναι τόσο καλό το Dystopia; Κατηγορηματικά ναι!!

Από το ξεκίνημα του δίσκου μέχρι και το τέλος του, τα χαρακτηριστικά στοιχεία που έκαναν γνωστούς τους Iced Earth είναι παντού. Το δεξί χέρι του  Schaffer έχει ξανα- πάρει φωτιά, χαρίζοντας μας riffs – δυναμίτες, τα περισσότερα κομμάτια είναι εξαιρετικά (υπάρχουν όμως και 1-2 fillers), ενώ ο Stu Block είναι απλά συ-γκλο-νι-στι-κός!!! Στα χαμηλά είναι πολύ κοντά στο πνεύμα του Barlow, ενώ οταν αποφασίζει να πιάσει ψηλές νότες, είναι εφάμιλλος του μεγάλου ‘Ripper’, σε σημείο που σε κάνει να αναρωτιέσαι, αν είναι ένας η δύο οι τραγουδιστές! Δεν υπερβάλλω καθόλου, ο τύπος είναι αποκάλυψη και πραγματικά η κίνηση του Schaffer να τον προσλάβει κρίνεται πέρα για πέρα επιτυχημένη!

Καλύτερα κομμάτια του δίσκου, θεωρώ το εναρκτήριο ομώνυμο, το εκπληκτικό Anthem, τα ‘τσίτα τα γκάζια’ Boiling Point και Days Of Rage και τη πανέμορφη μπαλάντα End Of Innosence που κλείνει και το δίσκο.

Σαν συμπέρασμα, έχουμε στα χέρια μας μια κυκλοφορία που επαναφέρει στο προσκήνιο ένα από τα πιο αγαπημένα μας γκρουπ, και δίνεται συνέχεια στο εκπληκτικό σερί εξαιρετικών νέων δίσκων από τον Σεπτέμβρη και μετά! Για το αν αυτή η επίστροφη θα είναι μόνιμη η προσωρινή μόνο το μέλλον θα δείξει, για την ώρα ας απολαύσουμε την αναγέννηση τους! Μαζί με το άρθρο μου, τέλειωσε και ο δίσκος…. ώρα για repeat!!