Όσοι περίμεναν να ακούσουν μια νέα Ανδρομέδα, απογοητεύτηκαν. Όσοι περίμεναν ένα νέο Διάφανο, πρόλαβαν να βγάλουν το δίσκο του Θανάση απλό και χωρίς φαντασία. Όσοι περίμεναν να ακούσουν ξανά την Ηλιόπετρα, ευτυχώς για εμάς, ο Θανάσης δεν επαναλαμβάνεται. H συνεργασία του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τον Σωκράτη Μάλαμα είναι ευλογία, φάρμακο της ψυχής και μελωδία στα αυτιά μας. Τόσο απλά.
Όταν μεγαλώσω και φτιάξω τη λίστα με τους καλύτερους δίσκους που άκουσα στη ζωή μου, πολύ πολύ ψηλά θα βάλω τον Βραχνό Προφήτη για τον απλούστατο λόγο της αυθεντικότητας και της μοναδικότητας της συγκεκριμένης δουλειάς. Έτσι άλλωστε είναι και ο Θανάσης. Αυθεντικός και μοναδικός. Δεν μπορεί και δεν θέλουμε να ξαναβγάλει τα ίδια. Θέλουμε καινούργια, διαφορετικά πράγματα. Αυθεντικά και μοναδικά.
Ο Θανάσης επέστρεψε δισκογραφικά και επιστρέφει και συναυλιακά. Ναι μας έλειψε παρά πολύ. Μας έλειψε αυτό το περίπλοκο που στα λόγια του Θανάση φαντάζει τόσο απλό. Έτσι όπως έγινε σύνθημα στα χείλη μας το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν, έτσι τόσο απλά θα μπουν στη ζωή μας και λέξεις όπως ζητιανοξυλο, κόγχες, λαβδανο, αδιόρατες πληγές. Λέξεις και φράσεις που ο Θανάσης χρησιμοποιεί ακόμα στα τραγούδια του. Λέξεις που περιέχουν αυτό το μυστήριο, το μακρινό, το απόκοσμο. Η αναφορά στον Ριλκε και στον Λειβαδίτη έρχεται να προστεθεί δίπλα στον Μπακούνιν, στον Μεβλανα τζελαλεδιν (Τζελαλεντίν Ρουμί), στον Μάσιμο Τροίζι και η ιστορία της Τάλα*, της τετραχρονης Συρίας που βρέθηκε δίπλα στον νεκρό πατέρα της, να μπει δίπλα σε αυτά του Χομαγιούν, του βακάρ, του Φορτίνο Σαμάνο.
Για το μοναδικό που έχω μια ένσταση, είναι ότι θα ήθελα να τραγουδήσει περισσότερο ο Θανάσης στον συγκεκριμένο δίσκο. Η φωνή του Σωκράτη βγάζει αυτή τη σιγουριά και αυτή τη μελωδία που υπάρχει στα 12 από τα 13 τραγούδια και αυτή τη διαφορετικότητα στις παμπόνηρες σπηλιές.
Ο Θανάσης επέστρεψε όπως ακριβώς θέλαμε να επιστρέψει. Δυναμικός, ρομαντικός, ανήσυχος. Τον αναγνωρίσαμε κι ας έλειπε καιρό!
Στις σκέψεις ο Θάνος Τεγόπουλος
*Ιανουάριος του 2015, στον παγωμένο Έβρο ένα 4χρονο κοριτσάκι βρέθηκε κουρνιασμένο δίπλα στο νεκρό πατέρα του που ήταν μελανιασμένος από τη μέση και κάτω : είχε περάσει το παγωμένο ποτάμι αφήνοντας το σώμα του να λειτουργήσει κυριολεκτικά ως σανίδα σωτηρίας για το παιδί του. Η μικρή Σύρια Τάλα οδηγήθηκε στο “Χαμόγελο του Παιδιού” και αργότερα έσμιξε με τη μητέρα της… Αυτή είναι η ιστορία που έγινε χάδι και ευχή: “με τα χρόνια ίσως η μικρή να μην το θυμάται πια όλο αυτό που έζησε. Τουλάχιστον αυτό ελπίζω..”.
