ΕΞΩΣΤΗΣ 
ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ

Ξαναμετράω τα χρόνια
1992,
1993,
1994,
…..

Ναι είναι σωστά !
Είκοσι  χρόνια
Iούνιος 1992 – Ιούνιος 2012
—–
H γνωριμία έρχεται λιγο μετά και έχει τη δικιά της ιστορία (καλοκαίρι 93)
—–
Ξαναβάζω το δίσκο στο πικ απ.
Ξανακοιτάω το οπισθόφυλο,τους στίχους στη πίσω πλευρά,τα ευχαριστήρια.
Νοσταλγία και ευγνωμοσύνη.

Ο ήχος της βελόνας στο φθαρμένο βινύλιο συναντάει την θαμπή μελωδία του αστραλόν.
Η φωνή του Κάπα Βήτα.

Μπορεις να δεις καθαρα τωρα απ’αυτο το λοφο,ενα τετραγωνο αυτου του κοσμου,ενα αεροπλανο στο χλωμο ουρανο.Θελω να φυλαξω αυτες τις εικονες,αυτες τις λεξεις μεσα σου…

Σχεδόν όλο το σύμπαν των Στερεο Νοβα σε 5-6 αράδες
Η ζωή μας, η απόδραση, η ποίηση και η αγάπη!

πηγή : stereonova.blogspot.gr

 https://mousikesebeeries.gr/keep-calm-and-listen-music-vol-5/

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια του φίλου μου
ν’ ακολουθούν σαν πουλιά τις γραμμές του τρένου
να κοιτάνε στον ορίζοντα ένα τοπίο άβατο
να σκέφτονται αν η αγάπη είναι πιο κρύα απ’ το θάνατο
Από ένα εξώστη μου έδειχνε μια άλλη ζωή
τώρα αυτός είναι στο διάστημα κι εγώ ακόμα στη Γη
περπατώντας σ’ ένα επίπεδο προάστιο
σημαδεύω τους ανθρώπους μ’ ένα κομμένο λάστιχο
Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ’ ένα κομμάτι της ψυχής σου
κι απ’ τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το “θάνατο στη Βενετία”
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε
Χιλιάδες εικόνες έρχονται σαν κύματα αλλεπάλληλα
μου στέλνεις μηνύματα συνθήματα στους τοίχους
στο κέντρο της πόλης όπου κοιτάξω
η ζωή μου όλη μια μεγάλη απόδραση με τον Ήτα Βήτα
για μεγάλους κλέφτες σαν τον Κ. Βήτα
στέκομαι εδώ χωρίς να ξέρω τι θέλω
κι είναι τόσο ωραία όλα αυτά που πιστεύω
Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ’ ένα κομμάτι της ψυχής σου
κι απ’ τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το “θάνατο στη Βενετία”
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε
Ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις
είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις
τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα
άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα
Πόσο παράξενα χτυπάει τώρα η καρδιά μου
υπάρχει άδικο έξω απ’ τα όνειρά μου
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο
Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ’ ένα κομμάτι της ψυχής σου
κι απ’ τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το “θάνατο στη Βενετία”
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ