Οι Unisonic, είναι το νέο συγκρότημα του Michael Kiske (ex- Helloween), ο οποίος επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια στο χώρο  που λατρεύτηκε όσο λίγοι. Μαζί με τον παλιόφιλο του Kai Hansen, βασικά συστατικά της τεράστιας επιτυχίας των Helloween τη περίοδο 1987 – ’89,  τα μέλη των Pink Cream 69, Dennis Ward/Kosta Zafiriou, αλλά και τον πρώην κιθαρίστα των Gotthard, Mandy Meyer κυκλοφορούν το ντεμπούτο δίσκο τους υπό την απλή ονομασία “Unisonic”. Μια σύνθεση που, αν μη τι άλλο, εγγυάται πως το αποτέλεσμα θα είναι αξιόλογο, κάτι για το οποίο μας είχε προϊδεάσει το  single “Ignition” που είχε κυκλοφορήσει αρχές του χρόνου ως προπομπός.  Είναι όμως έτσι;

Κατ’ αρχήν όσοι περιμένουν να ακούσουν ένα Keeper of The Seven Keys θα απογοητευθούν και δικαίως, καθώς τα χρόνια από τότε, έχουν περάσει και τα μουσικά γούστα των συντελεστών έχουν διαφοροποιηθεί. Ο δίσκος κινείται σε περισσότερο μελωδικά μονοπάτια με ελάχιστα power metal ξεσπάσματα και συνθέσεις κατά βάση mid tempo. Tα refrain  κάθε κομματιού είναι αυτό που λέμε ‘πιασάρικα’,  ο Kiske εντυπωσιάζει με τη φωνή του, οι Hansen/Meyer στις κιθάρες κάνουν (αναμενόμενα) πάρα πολύ καλή δουλειά, και κάθε κομμάτι ξεχωριστά έχει κάτι να πει. Το πρόβλημα είναι πως σαν σύνολο από ένα σημείο και μετά σε κουράζουν. Κάθε κομμάτι έχεις την εντύπωση ότι το έχεις ακούσει και κάπου αλλού, δεν υπάρχει αυτό το ‘κάτι’ που θα εκτόξευε το δίσκο στα επίπεδα που όλοι θα προσδοκούσαμε από αυτή τη σύμπραξη.

Κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι σίγουρα τα εντυπωσιακά “Unisonic”, “Souls Alive” (ότι πιο κοντινό στο ένδοξο παρελθόν) που ανοίγουν με το καλύτερο τρόπο το δίσκο, το “My Sanctuary”, και πάνω απ όλα η κομματάρα  “Over the Rainbow” που για λόγους που δε μπορώ να καταλάβω περιλήφθηκε μόνο στη deluxe έκδοση του δίσκου. Από κει και πέρα όλα τα κομμάτια έχουν τις στιγμές τους και δεν υπάρχει περίπτωση ακούγοντας τον δίσκο να μη περάσει κάποιος καλά.. Αλλά μέχρι εκεί.

Για να μη παρεξηγηθώ, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι το “Unisonic” δε το λες κακό άλμπουμ. Για όσους επιλέξουν να το αγοράσουν ή να το ακούσουν ‘κατεβάζοντας’ το, ο χρόνος ή τα χρήματα τους δε θα πάμε χαμένα. Και όμορφες μελωδίες θα ακούσουν, και ωραία τραγούδια θα βρουν, και μια φωνάρα που παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο θα ξανα-συναντήσουν..  Το θέμα είναι πως όλοι αυτοί, μετά από δύο μήνες δε θα το θυμούνται..

Κλασική περίπτωση αυτού που αποκαλούμε “χρυσή μετριότητα”..